یکی از دعاهای همیشگیم دم ضریح امام رضا علیه السلام اینه: دستمو رها نکن امروز سحر وقتی اینو گفتم یاد مجیدرضا رهنورد قاتل دو شهید مشهدی افتادم که گفته بود ۸ساله زیارت امام رضا نرفتم اگه از امام معصوم بخوای دستتو رها نکنه، التماسش کنی به‌حال خودت وانگذاره، اون رهات نمیکنه، مگر اینکه خودت نخوای. خودت اصرار داشته باشی دستت تو دستش نباشه بنظرم باید تو اینجور وقتا یکم بترسیم و نگران بشیم: وقتایی که خیلی از مشهد و هیأت و... رفتنمون میگذره و برامون اهمیتی نداره، دلمون تنگ نمیشه و بدتر اینکه دوست نداریم بریم یا مثلا میگیم بریم شمالی، کیشی، جای دیگه. مشهد چخبره؟ اینجاها باید نگران شد. یک نگرانی برای اینکه چی شد دیگه دلمون برای حرم و هیأت پر نمیکشه مثل قبل؟ و یه نگرانی از اینکه چه‌چیزهایی رو با نرفتن از دست میدیم. درسته ارتباط با امام معصوم فقط در حرم نیست ولی خب یه چیزایی فقط تو حرم به زائر داده میشه، به‌قول یکی از تجربه‌گران زندگی پس از زندگی میگفت یه انرژی‌هایی هست که فقط تو حرم پیدا میشه، هیچ جای دیگه نیست. خیلیاهم دلشون پرمیکشه برای حرم و سالها میسوزن و می‌سازن ولی شرایطش رو ندارن، مثل خانومایی که همسرشون اهل سفر و زیارت نیست. اینا مخاطب قسمت اول پیام من نیستن. اونا چه بسا مصداق اویس قرنی باشن که عاشق دیدن پیامبر(ص) بود ولی تو سفرش به مدینه آخرش نتونست حضرت رو ببینه ولی پیامبر وقتی برگشت مدینه فرمود: بوی دوست و حبیبم از یمن به مشامم میرسه. گر در یمنی چو بامنی پیش منی گر پیش منی چو بی‌منی، در یمنی ولی اگه آدم زرنگ باشه یه راهی پیدا میکنه بره زیارت. یا با سیاست همسرش رو راضی میکنه یا یه‌جوری تنهایی مجردی، یا با بچه‌هاش بلند میشه میره... طلب امام معصوم اکثر مواقع هستش، اراده ما نیست که زیارت محقق نمیشه وگرنه شما اراده کن بلیط بگیر برو مشهد ببین میشه یانه؟ اون‌موقع همش نرفتنت رو گردن امام نمیندازی که آقا نطلبید. من خیلی از مشهد رفتنام بدون برنامه‌ریزی بوده، فقط بلیط رفت رو گرفتم و رفتم، اونجا میرم دنبال جا، و سریع جور میشد و روزهای آخر بلیط برگشت رو میگیرم. خلاصه باید رفت..... #حسین‌دارابی 👈 عضوشوید @hosein_darabi

رفیقم میگفت، یه مدت کارگری می‌کردم، روزهای اول هروقت برمی‌گشتم خونه مامانم یه شربت میگذاشت جلوم.. بابام اعتراض کرد، گفت خانوم من ۲۰ ساله دارم کارگری میکنم تاحالا یه آب نگذاشتی جلوم، حالا این بچه روزای اولشه هرروز براش شربت میاری؟ 😃 قبل از اینکه ادامه ماجرارو بگم که خیلی باحاله، به این نکته میخواستم اشاره کنم که تو همسرداری همین نکات ریز رو اگه توجه کنیم زندگی‌هامون خیلی عالی میشه. مثلا مردها خیلی براشون استقبال مهمه، بعد از یه روز کاری اگه خانوم خونه استقبال گرم بکنه از همسرش کلی خستگیش در میره. یه آبی، شربتی، چایی‌ای، نسکافه‌ای، میوه‌ای جلوش بگذاره. از اون‌طرف آقای خونه هم بعد اینکه خستگیش در رفت با خانوم خونه همکاری کنه، خستگی اونم در بره. خیلی از ماها برای دیگران یه کارایی میکنیم که برای همسرمون زورمون میاد انجام بدیم. مثلا برای بچه‌هامون، برای پدرمادرامون و حتی رفقامون. یه عشق و محبت خالصی داریم که برای همسرمون نداریم، نمیتونیم ابراز کنیم، اگه بتونیم به همسرمون هم همینطوری عشق بورزیم، خیلی مشکلات خودبخود حل میشه. یکم سخته ولی باید تمرین کرد.. حالا این رفیقم میگفت تا بابام این اعتراض رو کرد، از فرداش دیگه مامانم برام شربت نیاورد😂😂 ترجیح داد برای بچه‌ش هم نیاره تا اینکه برای شوهرشم بیاره😂 انقدر سخته همسرداری🤦‍♂😁 #حسین‌دارابی 👈 عضوشوید @hosein_darabi

✳️ آمدنت بهر چه بود ای انسان؟ تفکر کن، تفکر کن، تفکر 🔻‏‏بدان که اوّل شرط مجاهده با نفْس و حرکت به جانب حق تعالی، «تفکّر» است. ... ‏‏و تفکر در این مقام عبارت است از آن که انسان لااقل در هر شب و روزی مقداری و لو کم هم باشد، فکر کند در این که آیا مولای او که او را در این دنیا آورده و تمام اسباب آسایش و راحتی را از برای او فراهم کرده، و بدن سالم و قوای صحیحه، که هر یک دارای منافعی است که عقل هر کس را حیران می‌کند، به او عنایت کرده، و این همه بَسْط (گسترش) بساط نعمت و رحمت کرده، و از طرفی هم این همه انبیا فرستاده، و کتاب‌ها نازل کرده و راهنمایی‌ها نموده و دعوت‌ها کرده، وظیفه ما با این مولای مالک الملوک چیست؟ 🔻آیا تمام این بساط فقط برای همین حیات حیوانی و اداره کردن شهوت است که با تمام حیوانات شریک هستیم، یا مقصود دیگری در کار است؟ آیا انبیای کرام و اولیای معظم و حکمای بزرگ و علمای هر ملت که مردم را دعوت به قانون عقل و شرع می‌کردند و آن‌ها را از شهوات حیوانی و از این دنیای فانی پرهیز می‌دادند با آن‌ها دشمنی داشتند و دارند، یا راه صلاح ما بیچاره‌های فرو رفته در شهوات را مثل ما نمی‌دانستند؟ 🔻اگر انسان عاقل لحظه‌ای فکر کند، می‌فهمد که مقصود از این بساط چیز دیگر است، و منظور از این خلقت، عالم بالا و بزرگ‌تری است، و این حیات حیوانی، مقصود بالذات (هدف اصلی) نیست. و انسان عاقل باید در فکر خودش باشد، و به حال بیچارگی خودش رحم کند و با خود خطاب کند: ای نفس شقی که سال‌های دراز در پی شهوات عمْر خود را صرف کردی و چیزی جز حسرت نصیبت نشد، خوب است قدری به حال خود رحم کنی، از مالک الملوک حیا کنی، و قدری در راه مقصود اصلی قدم زنی، که آن موجب حیات همیشگی و سعادت دائمی است، و سعادت همیشگی را مفروش به شهوات چند روزه فانی که آن هم به دست نمی‌آید حتی با زحمت‌های طاقت‌فرسا. قدری فکر کن در حال اهل دنیا از سابقین (گذشتگان) تا این زمان که می‌بینی.‏ 🔻‏‏ملاحظه کن زحمت‌های آن‌ها (اهل دنیا و شهوات) و رنج‌های آن‌ها در مقابل راحتی آن‌ها چقدر زیادتر و بالاتر است. آن انسانی که در صورت انسان و از جنود (دارو دسته) شیطان است و از طرف او مبعوث است و تو را دعوت به شهوات می‌کند و می‌گوید زندگانی مادی را باید تأمین کرد، قدری در حال خود او تأمل کن، و قدری او را استنطاق (پرسش) کن، ببین آیا خودش از وضعیت راضی است؟ یا آن که خودش مبتلا است می‌خواهد بیچاره دیگری را هم مبتلا کند؟‏ ‏‏و در هر حال از خدای خود با عجز و زاری تمنا کن که تو را آشنا کند به وظایف خودت و امید است این تفکر که به قصد مجاهده با شیطان و نفس امّاره است، راه دیگری برای تو بنمایاند و موفق شود به منزل دیگر از مجاهده. #اخلاق (قسمت ۱) 📚 کتاب چهل حدیث (مرحوم امام خمینی) حدیث اول، فصل تفکّر #حسین‌دارابی 👈 عضوشوید