#ناحله #پارت_صد_و_بیست_و_هشت گل تو دست راستش بود و کتابو تو دست دیگه اش گرفته بود با همون دستش چند بار کتابه رو بالا پایین برد که نامه رو دید دوباره تو خیابون به اطرافش نگاه کرد ماشین و استارت زدم که برگشت سمتم چندثانیه چشم تو چشم شدیم لبخندش رو با لبخند جواب دادم چند ثانیه بدون حرکت بِهَم نگاه کردیم خواستم حرکت کنم که متوجه شدم خیره به لباس هام اشک میریزه دلم نمیخواست اشکاشو ببینم نگاهمو ازش گرفتمو پامو روی گاز فشردم. فاطمه: نگاهم به اسم روی کتاب افتاد (هبوط در کویر) گل و بو کردمو از عطرش لبخند زدم با تعجب یک دور صفحه هاشو باز کردم یه پاکت توش بود به اطرافم نگاه کردم تا ببینم کی اینارو اینجا گذاشت!نگاهم‌ به ماشین محمد افتاد سرمو که بالاتر گرفتم دیدمش یه لبخند رو لب هاش بود باورم نمیشد این ادم همونی باشه که تا قبل از این فکر میکردم از دماغ فیل افتاده وممکن نیست لب هاش واسه خنده باز شن بی اراده بهش لبخند زدم همزمان یه قطره اشکم رو گونم سر خورد حس میکردم مغزم هنوزهم نتونسته این اتفاق رو باور کنه این محمدی که الان میدیدم همون آدمی بود که یه روزی هیچ توجه ای بهم نداشت وحتی بزور بهم سلام میکرد این ادمی که الان بهم لبخند میزنه همونیه که تا نگاهش به من می افتاد اخم میکرد و روشو برمیگردوند همونیه که باتمام رفتارهای عجیبش عاشقش شده بودمو آرزو میکردم حداقل از من بدش نیاد نگاهم به لباس هاش افتاد لباس فرم تنش بود مردد بودم ولی دلم میگفت سمتش برم تا خواستم قدیمی بردارم به سرعت از جلوی چشمام دور شد انتظار نداشتم اینجوری بره بی سلام بی خداحافظی!الان از قبل دلنازک تر شده بودم درو بستمو پشت در نشستم نامه رو از پاکت در اوردم بارون چشم هام بند نمیومد کنترلی روی اشک هام‌نداشتم میترسیدم از اینکه از این خواب شیرین بیدارم کنن وحشت داشتم از اینکه دوباره همه چیز مثل سابق بشه میترسیدم از اینکه محمد مثله قبل بشه و حتی نگام هم نکنه میترسیدم دلم میخواست زودتر همچی تموم شه و از این استرسی که افتاده بود به جونم راحت بشم بازم باید صبر میکردم مثل همیشه به گوشه اتاقم پناه بردمو شروع کردم به خوندن نامه که با خط خوش نوشته شده بود. ( بِسـمِــ ربِ روزی که دیدَم تو را و دل سپردم به دستت! دست به قلم برده ام که روایت کنم ضمیر تُ را! تا کی توان چیزی نگفت؟ تا كِى توان به مصلحت عقل كار كرد؟ آخر در گلو می شکند ناله ام از رِقت دل قصه ها هست ولی طاقت ابرازم نیست... سخن بسیار است ... اما! تُ را گفتن کم! چگونه توان تُ را گفتن... چگونه توان عشق را تعریف کرد...! چگونه توان تُ را جستن!؟ بآزی عشق چیست!؟ یا چیست فلسفه ی دادنِ دل؟؟! تمنا یا خواهشیست تاابد بمآن کنارِ دلم! مصلحت بود به بهانه ی نبودن زمانی ز حآل و هوآیتان دور بمانیم! مدتی به بهانه ی ماموریت نیستیم اما عهدی بود میانِ ما بینِ خودمان بماند...! کس نستاندم به هیچ ار تو برانی از درم مقبل هر دو عالمم گر تو قبول میکنی صبر به طاقت آمد از بار کشیدن غمت چند مقاومت کند حبه و سنگ صد منی به بارَم بکش مرا...! خودمآنی تر بگویم برای من بمان! التماس دعا یاعلی! |از محمد دهقان فرد به فاطمه موحد| قبل از اینکه نامه رو بخونم از ترس و دلتنگی اشک میریختم بعد خوندن نامه از شدت ذوق گریه میکردم خدا صدای دلمو شنید و اتفاقی که فکر میکردم هیچ وقت نمیافته افتاد مِهر من به دل محمد که خیلی باهام تفاوت داره افتاد محمد کجا و من کجا؟! با اینکه حس میکردم به مغزم شوک وارد شده و چیزی نمیفهمم یه چیزیو خوب میدونستم اینکه واسه رسیدن بهش و تموم شدن کابوس هام حاضر بودم هر کاری کنم الان برای من صبر آسون ترین کار بود! بیست روز رو به سختی گذروندم سعی کردم خودمو با درسو دانشگاه و کلاس های مختلف سرگرم کنم ولی هیچکدومشون فایده ای نداشت و تمام مدت فکرم پیش محمد بود ازش هیچ خبری نداشتمو داشتم تو این بیخبری هلاک میشدم طعنه های پدرم هم به این عذاب اضافه کرده بود به ناچار زنگ زدم به ریحانه با اینکه حدس میزدم جوابم رو نده ریحانه خیلی تغییر کرده بود از بعد فوت پدرش کلا یه آدم دیگه ای شده بود و هر چقدر که میگذشت بیشتر از قبل تغییر میکرد و رفتارش سرد تر میشد چندتا بوق خورد و قطع شد دوبار دیگه زنگ زدم داشتم از جواب دادنش نا امید میشدم که صداشو شنیدم‌:الو فاطمه:سلام ریحانه:سلام چطوری؟ فاطمه:قربونت ریحانه جون خوبه حالت؟کجایی؟کم پیدایی!بی معرفت شدی! ریحانه:خوبم منم خداروشکر مشهدم فاطمه:مشهدد؟کی رفتی؟ ریحانه:دیروز رسیدیم با روح الله و مامان و باباش اومدیم فاطمه:آها به سلامتی واس منم دعا کن ریحانه:حتما چه خبر از داداشم؟ فاطمه:داداشت؟ ریحانه:اره آقا محمدتون نویسندگان:فاطمه زهرا درزی وغزاله میرزاپور. @mashgh_eshgh_313