#نکته
ترویج رقص در صداوسیمای جمهوری اسلامی!!
🆔 @Shobhe_ShenaSi
✍ حجتالاسلام دکتر قربانی مقدم
از نظر اسلام، #رقص حرام است. برخی از مراجع معظم تقلید تنها دو مورد را با #شرایطی استثنا کردهاند:
۱) رقص زن و شوهر برای یکدیگر به شرط آنکه با عمل حرامی همراه نشود.
۲) رقص زن برای زن در مجلس عروسی به شرط آنکه تبدیل به مجلس لهو نشود
با این توصیف، دلیل اصرار صداوسیما برای نمایش رقص در سریالها و قبح زدایی از آن (به طور نمونه همین سریال دودکش که در حال پخش است) معلوم نیست.
اگر برای جذب مخاطب و بینندههای علاقهمند به رقص است که پرواضح است، علاقهمندان به این مقولات سراغ شبکههای آن طرف آب خواهند رفت که رقص کامل و با رنگ و لعاب و غلظت زیاد پخش میکنند.
و اگر صرفاً برای جذابیت است، باید دانست که نه تنها ضعف فیلمنامه و فقر محتوا و ایده، هیچگاه با این حرکات و الفاظ جبران نمیشود، بلکه اساساً صداوسیمای جمهوری اسلامی مجاز به توسل به امر حرام برای امر لازمی مانند تفریح، سرگرمی و شادی مردم نیست چونکه میدانیم هدف وسیله را توجیه نمیکند.
با میدان دادن به هنرمندان مؤمن و با انگیزه خواهید دید که میتوان برنامههای جذاب، مفرح و شاد تولید کرد، بدون آنکه ترویج امر حرام کنید.
👈 پاسخبهشبهاتفــجازی👇
https://eitaa.com/joinchat/1042808834C1d4becaa06
✨یا جـواد
بعد از حسین هیچ امامی به وقت موت
مثل تو ای ولی خدا
تشنه جان نداد ...🖤
#اللــهمعجـــللــولیــڪالـفــــرج
#شهادت_امام_جواد
باسلام وتبریک هفته عفاف وحجاب وسالروزازدواج حضرت علی وحضرت زهرا ازشماعزیزان دعوت میشودفرداصبح ساعت 10:30درپارک شهرستان جنب ترمینال حضوربهم رسانید.
9.38M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
نام اثر : یادگار
تهیه کننده : گروه چندرسانه ای شفق
موضوع : عفاف، حجاب، حیا
مخاطب سنی: جوان 19-30 و بالاتر
#فیلم
@hejabyar_com
تاثیر اقتصادی تغییر لباس و کشف حجاب، این بود که زمینه استفاده از لباس ها، لوازم آرایش و سایر فراورده های ظاهر فریب سرمایه داری فراهم گردید؛ زیرا تا وقتی که مرد و زن ایرانی لباس سنتی خود را می پوشیدند، طبعا مناسب با آن زیور آلات مصرف می کردند و بیش تر لباس ها و زیور آلات نیز در داخل کشور تولید می شد و محتاج محصولات غربی نبودند. این موضوع، برای سرمایه داری غرب غیرقابل تحمل بود. از این رو، با تغییر لباس مردان و زنان به سبک اروپایی، ایرانیان مجبور شدند تولیدات آن ها را وارد کشور کرده، سپس تهیه و مصرف کنند. بدین ترتیب، کم کم صنایع داخلی از قبیل کارگاه های نسّاجی پارچه و شال و نمدمالی و عبابافی و..، چون نمی توانستند با مدهای رنگارنگ پاریس و لندن و نیویورک مقابله و رقابت کنند، از بین رفتند و سرمایه های داخلی، به جای تولید، مجبور به واردات شده و سرمایه داران استعماری هم درآمدهای سرشاری را به جیب زدند.