🔴نگاه توحيدي در شعر سپهري 🖊احمدحسین شریفی 🌹وَ لِلَّهِ الْمَشْرِقُ وَ الْمَغْرِبُ فَأَيْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ واسِعٌ عَليم‏ (بقره، ۱۱۵) 🔶شعر #سهراب_سپهری (1307-1359) نگاهی توحیدی را به عالم به نمایش می‌گذارد. او خدا را در همه هستی می‌بیند؛ در لای شب‌بوها، در پای درخت کاج، در آب و گیاه و در همه ذرات عالم. او دشت را سجده‌گاه خود و باد را مؤذن خدا می‌داند. او در علف و موج و نسیم و باغچه نیز نشانه‌های خدا را می‌جوید و می‌بیند: اهل کاشانم. روزگارم بد نیست. تکه نانی دارم، خرده هوشی، سر سوزن ذوقی. مادری دارم، بهتر از برگ درخت. دوستانی، بهتر از آب روان. و خدایی که در این نزدیکی است: لای این شب‌بوها، پای آن کاج بلند. روی آگاهی آب، روی قانون گیاه. من مسلمانم. قبله‌ام یک گل سرخ. جا نمازم چشمه، مهرم نور. دشت سجادة من. من وضو با تپش پنجره‌ها می‌گیرم. در نمازم جریان دارد ماه، جریان دارد طیف. سنگ از پشت نمازم پیداست: همه ذرات نمازم متبلور شده است. من نمازم را وقتی می‌خوانم که اذانش را باد، گفته باشد سر گلدستة سرو. من نمازم را پی «تکبیرة الاحرام» علف می‌خوانم، پی قد قامت موج. کعبه‌ام بر لب آب‌، کعبه‌ام زیر اقاقی‌هاست. کعبه‌ام مثل نسیم‌، می‌رود باغ به باغ‌، می‌رود شهر به شهر. «حجر الاسود» من روشنی باغچه است. (سهراب سپهری، «صدای پای آب» در هشت کتاب، ص۲۷۱-) @Ahmadhoseinsharifi 🌹