🔸 استاد علی صفایی حائری تسبيح يعنى در تو بينش و آگاهى و حالتى به وجود آيد كه وقتى « #درد و #رنج » را در انسان، « #ظلم و #ستم» را در جامعه، « #تفاوت و #تبعيض » را در هستى و آفرينش و رابطه اين همه را با «اللَّه» ديدى، با اين همه او را پاك و منزه ببينى. چون درد و رنج، عامل حركت تو هستند و ظلم و ستمى كه ديگران در حق تو داشته اند، علامت آزادى آنها و در عين حال، وسيله درگيرى و ورزيدگى توست. تفاوت و تبعيض هم ملاك افتخار نيست؛ چون اين مهم نيست چه دارى و در چه موقعيتى هستى، مهم اين است كه دارايی هاى تو چقدر بازدهى داشته است و در موقعيت ها چه نوع موضع گيرى را داشته اى. 📚 حرکت، ص 186