اولین‌بار‌که‌دیدمش‌چهارده‌سالم‌بود،
دوست‌نزدیک‌برادرم‌مصطفی‌بود‌و
به‌خانه‌مان‌رفت‌و‌آمد‌داشت
عقدمان‌را‌سید‌محمدحسین‌فضل‌الله
خواند،نامزد‌بودیم‌که‌مجروح‌شد،
خیلی‌هم‌شدید
میخواست‌مدتی‌به‌یکی‌از‌روستاهای‌
آرام‌دوراز‌مرز‌فلسطین‌برود.
آن‌زمان‌خانواده‌ها‌به‌دخترها
اجازه‌نمیدادند
که‌همراه‌نامزدشان‌سفر‌بروندولی‌هر
طور‌بود‌پدرم‌را‌،راضی‌کردم
شدم‌پرستارش‌و‌با‌هم‌رفتیم‌طاریا
روستایی‌نزدیک‌بعلبک
بخاطر‌طوفان‌حوادثی‌که‌در‌لبنان
روی‌میداد،ازدواج‌ما‌خیلی‌سریع
اتفاق‌افتاد‌نتوانستیم‌
جشن‌بگیریم
حتی‌من‌مثل‌بقیه‌عروس‌ها
پیراهن‌سفید‌هم‌نپوشیدم!
بعد‌از‌،‌ازدواج‌بلافاصله‌به‌تهران
سفرکردیم‌آنجا‌مهمان‌شیخ
علی‌کورانی‌بودیم،هنوز‌جاگیر
‌نشده‌بودیم
که‌عماد‌رفت‌به‌بعضی‌کارهایش‌
رسیدگی‌کند‌و‌من‌تنها‌ماندم
ازهمان‌روزهای‌اول‌فهمیدم‌که
بایدبه‌تنهایی‌و‌انتظار‌کشیدن‌
عادت‌کنم،دیگر‌صبرم‌سر‌آمده‌بود،
قبلا‌که‌خیلی‌کم‌خانه‌می‌آمد‌و
بیشتردرحال‌کاربود،حالا‌هم‌بعضی
وقت‌‌ها‌هفته‌ها‌همینطور‌میگذشت‌و
نمی‌دیدمش،شکایتم‌را
پیش‌خودش‌بردم
لبخندی‌زد‌و‌گفت‌:
پس‌کی‌برای‌ظهور‌امام‌زمان
زمینه‌چینی‌کنه