امروز که پامو از خونه بیرون گذاشتم حس کردم انگار نزدیکِ عاشورا هستم.. هوا، بویِ عزایِ محرم رو داشت. فردا پنج شنبه در دسته جاتِ عزاداریِ شهرهاتون حتما شرکت کنین و بذارید دسته رویِ عمومیِ فاطمیه هر سال رونق داشته باشه جوری که مثلِ عاشورا دغدغه مون بشه شرکت در اون دسته‌ها! ۱۴۰۰ سال پیش صدها نفر جمع شدن برایِ غارتِ میراثِ مولاعلی اما امروز به ابوبکرها و عمرها ثابت میکنیم حقِ مولاعلی رو پس خواهیم گرفت به رهبریِ مهدیِ زهرا ان شاء الله..

در قنوت و رکوع و سجودِ نمازتون اگه هیچ ذکرِ مستحبی رو نگفتید، حتما لعنِ دشمنانِ اهل بیت رو اقامه کنید. فقط توجه کنین اذکار باید خطاب به خدا باشه تا نماز باطل نشه. بگید: اَللّهُمَّ العَن فلانی بن فلانی اگه اسم پدران شون رو یادتون رفت و بلد نبودید، فقط اسم خودشون رو بگید کفایت میکنه..

خدا مدد کن... امشب جوری حق رو ادا کنم که اگه توی این بمیر بمیر، فاطمیه یِ سالِ بعد اعلامیه یِ ترحیمِ رویِ دیوار بودم، حسرتِ امشب رو نخورم...

اینقدرام زود به علی تسلیت نگید تا فردا خدا رو چه دیدید؟ شاید زهراش شفا گرفت.. :)

نمیدونم عاشقید یا نه... آدم وقتی از یارش جداست حتا شده به قدرِ یه سَفَرِ چند روزه! تمامِ این لحظاتِ جدایی، تیک تاکِ عقربه یِ ساعت، صدایِ نفسر کشیدن هایِ نامنظم خلوتش، صدای پرنده هایِ بیرون از اتاق، قدم هایی که تنهایی رویِ زمین میگذاره، لقمه به لقمه ای که دور از او در گلو فرو می بره، همه و همه حتا قدم زدنِ مورچه ها هم بَلایِ جانِ اوست و همه چیز خَنج میندازه به قلبش و زمان، دستانِ زُمُختِش رو دورِ گردنش سفت فشار میده..

علی حق داشت که بعد از یارش به پیامبر بگه که من بعد از فاطمه شب ها رو بیدار و بیقرارم! تا اون زمان که خدا منزلی رو که تو در اون هستی برام انتخاب کنه... (و به تو برسم!) به قولِ جنابِ معنی زنجانی؛ نمیدوزَد کسی چاکِ گَریبانِ جدایی را..

+انا‌لله‌و‌انا‌الیه‌راجعون...💔 امشب‌‌دیگه‌وقتشه‌گوش‌بدید‌و‌بسوزید.

میگفت ایشالا روایت ۷۵ روز درست باشه.. ۲٠ روز خیلیه.. یک روزم کمتر درد بکشی یک روزه.. بلافاصله گفت نه کاش ۹۵ روز درست باشه.. ۲٠ روز بیشتر دیدن فاطمه برا علی خودش یه دنیاست..

این مطلب برایِ فرداست.. یعنی فردا روزی واقع شده ولی امشب میگم نمیدونم عُمرم قد بده یا نه. مولاعلی واردِ منزل شد دید بسترِ بیماریِ همسرش خالیه! تعجب کرد.. دید خاتونِ دو عالَم آردها رو خمیر کردن. ظرفِ آب حاضر کردن و میخوان فرزندانشون رو بشورن و لباسِ اون ها رو بشورن. تنور هم به طبع حاضر بود. چه خونی به دلِ ما کرده این تنور..

مولاعلی خب همسرش رو در این سه ماه دیده بود. نوشتن خانم جان هیچ دستش موقعِ ایستادن آزاد نبود! یک دستش به پهلویِ شکسته بود چون نمیتونست نفس بکشه و قامتش رو قائم کنه.. یک دستش هم به دیوار بود که تعادلش بهم نخوره و به زمین نیوفته.. مولاعلی پرسید چرا مشغولِ این کارا شدی؟