بسم الله الرحمن الرحیم
روزی که گذشت نمی خواستم بروم. یعنی مروو بودم بروم.
خیلی مریض و بی حال بودم.
اما کتاب
#واجب_فراموش_شده با برگه سوالها داده بودم قرار بود جواب بدهند بیاورند.
.
گفتم بدقولی از سمت من نشود.
دانشگاه که رسیدم وقت اذان بود.
نماز را فردی خواندم. قبل اذان پدر و پسری را دیدم ... پدر داخل مساحت مسجد بود اما پسر بیرون مساحت مسجد.
رو به پسر گفتم یک چیزی بگم یاد بگیری؟ پدر گفت بگویید
گفتم همین که آدم داخل مسجد بشیند ثواب دارد.
امام علی ع فرمودند که من نشستن در مسجد را از نشستن در بهشت بیشتر دوست دارم چون بهشت را خودم دوست دارم اما مسجد را خدا دوست دارد.
گفتم الان شما بیرون مسجد هستید بیا این طرف پیش من بشین.
پدر: اِ این ور مسجد نیست؟!
.
گفتم نه.
پدر گفت شنیدم میثم مطیعی گفته البته خودش نگفت مجری گفت. ۲۰هزارنفر میان هیئت این دانشگاه؟
گفتم نمی دانم شاید. ان شاءلله این آمدن ها باعث بالارفتن تعبّد به اسلام بشود.
گفت تعبد یعنی چی؟
فکر نمی کردم نداند
گفتم تعبّد از عبد میاد. یعنی عبد بودن... یعنی بندگی کردن. یعنی این آمدن ها باعث بالا رفتن رابطه بندگی و عبد بودن من با خدا بشود ...
مثلا من یک مسجدی هست به هردلیلی می دانم خدا آن را بیشتر دوست دارد یک مسجدی هم هست خودم حال می کنم.
خب طبق تعبد و بندگی باید بروی آن مسجدی که خدا می پسندد. اما طبق خواسته ی دل بروی آنجا که حال می کنی.
...وارد فضای بحث شد ...یک کمی جواب دادم. اما اذان شده بود. گفتم ببخشید من نماز بخونم.
فردی خواندم قبل شروع جماعت.
خداحافظی کردم. کوله ای که دم ورودی مسجدی سپرده بودم به یوی خادم ها برداشتم و به سمت غرفه کتاب رفتم.
اتفاقی یکی از دوستان را دیدم. گفتم بیا کمک. یا از رو رودربایستی یا علاقه آمد اما دلش سمت ثواب نمازجماعت بود گویا در دل فحش می داد از نرسیدن به جماعت...
