#رضای خوبم، نوک قلمت را تیز کن و بنویس که امروز روز نوشتن است و چه شایسته که مرکبت خون یاوران و دوستانت می باشد....تصمیم گرفتم به جای شرح هفته ای که گذشت از #قرآن، آیه ای، از #نهج_البلاغه، #حکمتی، از مفاتیح، #دعایی و از #احادیث، #حدیثی را یادداشت کنم. فقط بگذار از #کمیل گویم و شب جمعه. کمیل این بار با حال دیگری برایم گذشت. از ابتدای ورود به آن محوطه به یاد هفته قبل و به یاد تو و بعد وقتی کمیل شروع شد به یاد #محبوب اصلی مان،#خدا بودم. و در نظر گیر کسی که برای شب جمعه لحظه شماری کرده، در آن لحظه خود را آنجا می یابد؛ در میان عاشقان الله. و فهیم اشک ریخت؛#آلوچه آلوچه. به حال خودم اشک ریختم و اشک شوق ریختم به خاطر وجود فرزندان مجاهدی چون تو؛ عابدان و زاهدان شب و شیران روز که می روید به امید #دیدار_محبوبتان. خودش یارتان باد. آن گاه که در آخر دعا سر بر خاک ساییدم در سجودم به وجودش اندیشیدم و خود را در او #فنا دیدم. و دیدم من هیچم و او همه. و دیدم ما هیچیم و او همه چیز. و احساس کردم تو هم با منی. یا بهتر است بگویم من هم با شمایم. و با هم می خوانیم: #یا_من_اسمه_دواء_و_ذکر_شفاء و طاعته غنی ارحم من راس ماله الرَّجاء و سلاحهُ البکاء. و دعا می کردم تو هم اشک بریزی.... منبع؛ #عاشقانه های فهیمه به همسرش در #نامه_های_فهیمه پی نوشت؛ به قول #حاج_آقا_ضابط؛ یه #شفا می خواهیم همین! دلا درست بشه. مبداء #میل #انسان اگر درست شد همه چی درست میشه!

. همچون #عاشقی هستم که بدنبال #معشوق حاضر است خود را به هر آب و آتشی بزند. #خیلی_دوستت_دارم. ولی اشکال من این است که خدایت را بیشتر از تو طالبم... به هر حال با اینکه شهادتها تنم را می لرزاند و #خانواده_شهدا را جای خود می گذارم، با اینکه دیدن #همسر مظلوم (شهید) محمدخان دایی با فرزند کوچکش، (شهید) عباس نظری با دو فررندش، (شهید) مجتبی با مادرش و شهید چهارم جوادنیا با همسرش همه تن هایمان را می لرزاند، ولی ما حاضریم بچشیم این سختی ها را تا درخت #اسلام لحظه ای نلرزد... . مرحومه بانو #فهیمه_بابائیان_پور (همسر #شهید_غلامرضا_صادق_زاده) در نامه ای به همسرش . کتاب #نامه_های_فهیمه