یک شبی مجنون نمازش را شکست بی وضو درکوچه ی لیلا نشست عشق آن شب مست مستش کرده بود فارغ از جام و الستش کرده بود سجده ای زد بر لب در گاه او پر ز لیلا شد دل پر آه او گفت یا رب از چه خوارم کرده ای بر صلیب عشق دارم کرده ای جام لیلارا به دستم داده ای وندر این بازی شکستم داده ای نیشتر عشقش به جانم میزنی دردم از لیلاست آنم میزنی خسته ام زین عشق تو دلخونم نکن من که مجنونم تو مجنونم نکن مرد این بازیچه دیگر نیستم این تو و لیلای تو من نیستم گفت ای دیوانه لیلایت منم در رگ پیدا و پنهانت منم سالها با جور لیلا ساختی من کنارت بودمو نشناختی عشق لیلا در،دلت انداختم صد قمار عشق یکجا باختم کردمت آواره ی صحرا نشد گفتم عاقل میشوی اما نشد سوختم در حسرت یک یا ربت غیر لیلا بر نیامد از لبت روز و شب اورا صدا کردی ولی دیدم امشب با منی گفتم بلی مطمئن بودم به من سر میزنی در حریم خانه ام در میزنی حال این لیلا که خوارت کرده بود درس عشقش بی قرارت کرده بود مرد راهش باش تا شاهت کنم صد چو لیلا کشته در راهت کنم ... #پرنسس مغرور