‌ قصه کوتاه بود و غمگین... مردی که خم ابرویش لرزه به جان عالم می‌انداخت؛ مردی که در دمی خیبر را به دوش گرفت؛ امشب... شبِ بی‌مهتابِ مدینه... نتوانست پیکر شکسته‌ی همسرش را به دوش بکشد💔 آرام گفت : یاری‌ام بدهید ، پیکرِ فاطمه سنگین است...💔

‌ این محال است که حرم جای حرامی بشود...

‌ سر که زد چوبه ی محمل،دل ما خورد ترک غربتش ریخت به زخم دل عشاق نمک وچنان سوخت که بر سر در آن،این شده حک سر زینب به سلامت ، سر نوکر به درک:))

‌ ولی اون لحظه‌ای که حضرت آقا فرمودن : چرا به درک؟ به فلک! :)>>>>>>

‌ پناه عالمیان... زینبت پناه ندارد💔

‌ ولی اینو از من قبول کنین که گذر زمان نه ، حرف نزدن آدمو پیر میکنه... مگه آدم چقدر میتونه حرف رو حرف بذاره و دم نزنه؟! چقدر میتونه کلمه رو کلمه بچینه و کوچه کوچه های شهرو بالا پایین کنه؟! آدم هرچقدر صبور ، هرچقدر قوی ، هرچقدر خود دار... بالاخره یجایی کم میاره ، یجایی خسته میشه از خودش و خودش بودن ، یجایی دلش میگیره از نگفتن و نشنیده شدن. اون یجا دقیقا جاییه که مثل آدم در حال سقوط دستتو به هرجایی میندازی که فقط پیداش کنی:) در حد دو کلمه... زیادم نه هااا... فقط به اندازه یه سلام و خداحافظی ساده، فقط انقدری که به خودت و قلبت بگی دل دل نزن ، آروم باش ، ببین... یکی هست:) اینکه مثل اسپند رو آتیش این در و اون در میزنی که فقط پیداش کنی ، اینکه چشمات بین تک تک آدمای خیابون دو دو میزنه که فقط اونو ببینی یعنی دیگه زیادی صبوری کردی... یعنی حرف داری... یعنی خیلیی حرف داری... این فقط واسه من و تو نیستاااا هر آدمی تو زندگیش یکیو میخواد که فقط باشه ، فقط باشه و بشنوه ، خیلی مهم نیست کی و کجا فقط مهمه که باشه... فقط مهمه دلت قرص باشه به بودنش:) فقط مهمه بتونی بهش بگی ببین عزیزِ جانم... هیچی نگو ، هیچی! فقط منو بشنو ، من حرف دارم ، تو فقط گوش کن بهم ، من خیلی حرف دارم خیلی... حرف نزدن آدمو پیر میکنه... به والله حرف نزدن آدمو پیر میکنه:) #مأوا

‌ آل پاچینو میگه : اگه دیدی کسی از تنهاییش لذت میبره بدون راز قشنگی تو دلش داره ؛ و اگه تونستی حریم این تنهایی رو بشکنی بدون تو از رازش قشنگتری :)

‌ جمعه؟! تکراری ترین غم هفته...

‌ دل به دریا زده ای پهنه سراب است نرو! برف و کولاک زده ، راه خراب است نرو...

‌ حقیقتا دلم واسه خوده قبلیم خیلی تنگ شده... این منِ جدیدِ غمگین و تلخ رو دوست ندارم... این من خوب نیست، زیادی غم داره، زیادی خسته شده، داره کم میاره، من اون منِ دلخوش و صبور رو میخوام، این من دیگه به درد نمیخوره، این من اصلا نمیفهمه صبر چیه، قلبِ این من خیلی خودسر شده، انقدری که دلم میخواد دستمو بندازم تو سینم ، چنگ بزنم و بیرون بکشمش... این من زیادی حساس شده، من این منِ جدیدو نمیخوام، این من داره بد عادتم میکنه، کاش یکی منِ قبلیو پیدا کنه و بهم برش گردونه... من این منِ جدید و پر از غم رو دوست ندارم...:) #مأوا

‌ یه قسمتی از زیارت نامه‌ی حضرت ام‌البنین"س" هست که میگه : السلام علیک یا عـــــــزیزة الزهرا:)))

‌ دست خالی ز درخانه‌ی لطفش نروم دادن حاجت من ، عادت ام‌القمر است:)

‌ همین یک صبر برایم مانده و همه‌ی دنیا در پی امتحانش هستند...

‌ وقتی دور و برت اونایی باشن که دوستشون داری ، همونایی که نمیخوای درد و غماتو بهشون تحمیل کنی... خودخواسته و کاملا دلی ، حرفی از رنجی که می‌بری نمی‌زنی ، حاضری خودتو از تنها مایه‌ی دلخوشیت هم محروم کنی ، ولی مبادا به خاطر تلخیه دردات کامشونو تلخ کنی:))

‌ مدت هاست که حتی از شرح دادن آنچه بر سرم می‌آید و احوالات درونم نیز عاجزم...

‌ حال ویران دلم معجزه می‌خواهد و بس...

‌ ولی بیاین این حقیقت رو بپذیریم که حتی رهبر مملکت و فرمانده کل قوا هم که باشی ، بالاخره یه روز دخترا خونه زندگیتو صورتی می‌کنن...:))

‌ ظلمِ شب را شانه‌ی دلداری می‌باید ، که نیست

‌‌ آرامم... نه که قلبِ آرامی داشته باشم! نه! اتفاقا قلبم این روز ها از تلاطم دریای طوفانی چیزی کم ندارد. اما به ظاهر آرام می‌نمایم چون تنها ؛ سکوت من است که گوش کائنات را کر می‌کند.

‌ عمرِ چند ساله‌ام تا به الان شب های طولانی‌ای که تا خودِ سپیده دم به درازا کشیده کم نداشته. یکی و دو تا نبوده شب های طولانی‌ای که با بی قراری و دل دل زدن از سر گذراندم. امشب هم نیز به سانِ دیگر شب‌های طولانیِ بی تو بودن ، خودم که نه! دلم هم نه! قرار است پاره‌های جانم چند ثانیه‌ای بیشتر تنگ تو شود... #مأوا

هر شبِ عمرم به یادت اشک می­‌ریزم ولی بعدِ حافظ خوانیِ شب­های یلدا بیشتر...

‌ آقای صاحب‌الزمان"عج"...! شبِ یلداییِ این هجر ندارد پایان؟!

‌ ولادتتون مبارک ما بچه شیعه ها باشه خانمِ خونه‌ی علی:))🤍

‌ دعای بعد نمازش مرا حسینی کرد ، ثواب گریه‌ی من را به مادرم بدهید...

‌ بعضی حرفا رو نمیشه زد ؛ منم نمی‌گم ، ولی تو بشنو نگفته هامو...