#پاراگراف ۴۶_ من و تو عزیزکم، بیا در میان روزها پاییز که مدام در حال گذر کردن است عاشقی کنیم، عاشقی کنیم به طوری که باورمان شود در سال ۳۰ میزیستیم با همان لباس های اینگلیسی و کت های بررویش! بیا عاشقی کنیم در میان تمام لحظاتی که برجلوی چشمانمان رخ نمایان میکند! درمیان آن بل و بشو زمانه، بیا گوش بسپاریم به اهنگ های ویگن و تو در زیر رگبار استعمارگران دستان سرد و رنگ پریده من را بگیری، من را ازاد کنی و نشان بدهی آزاد ماییم، ماییم در زیر اتش اینگلیسی ها! من و تو،  یعنی ما، متعلق به این دوره نیستیم، ما مال ۷۰ سال پیشیم، همانقدر قدیمی،همانقدر خاک گرفته،همانقدر تاریخی.. اصلا که زمان را مشخص میکند؟ تاریخ نگارها؟ باور نکن نارنجی من، باور نکن تمام من، ما در این زمانه متولد نشده ایم، ان لحظه از تاریخ انتظار منی را در اغوش تو میکشد، بیا دنیارا عوض کنیم و نشان بدهیم، این ماییم که زمانه را معین میکنیم! _سیده زهرا موسوی

بعد مدت ها..

طبق نظریه هاتو حتما میزارم..

این طبیعیه که اصلا دلم نمیخواد برم درس بخونم؟

دلم میخواد باهمه قهر کنم ولی اگه قهر کنم کسی نمیاد تا سعی کنه که آشتی کنم باهاش..

https://daigo.ir/secret/53280470 بیاین بگین شما چیکار میکنین که حالتون خوب میشه.. [پیام‌هارو نمیزارم و فقط میخونمشون]

نمیدونم چقدر به این متن نیاز داری ولی دوست داشتم بفرستم برات : درخت صبر تلخه، ولی میوَش شیرینه ! خُدا بزرگه، همه چی به وقتش...

من محبت های کوچیک رو خیلی دوست دارم خیلی بیشتر از ابراز علاقه های پوچ>>>

منم بلدم یه طور جواب بدم که ناراحتتون کنم ولی متاسفانه دلشو ندارم.

تا وقتی که قرار نیست از گذشته درس بگیریم فکر بهش بی فایدست!

من خطاب به خودم: