با‌این‌بی‌کلام‌محفل‌رو‌دنبال‌کنید🌱

چه طبع بلندی میخواد که آدم برا یه "عزیزی" یه کاری کنه و اون کارِخودش رو ناچیز و ناقابل بدونه...

عجب معرفتی دارن اونایی که به خاطر کارای خوبشون، اهل منت گذاشتن نیستن...

البته یه وقتایی هم اینقد خوب میشن و برا ادم سنگ تموم میذارن که آدم شرمنده‌شون میشه...

تا دید دور و بر حسینش خلوت شد، با خودش گفت من که همه‌ی هستیم برا حسینمه، بذار این دوتا پسرم رو هم قربونیش کنم...

گفت‌حسینم دوست‌دارم‌این‌دوگل‌رانذرچشمانت‌کنم بیش‌ازاین‌چیزی‌ندارم‌تاکه‌احسانت‌کنم

جون بچه های من که براتو ناقابله داداش اما اجازه بده برات بجنگن....(:💔

اگه اجازه‌ی جنگیدن و میدون رفتن بهشون ندی، من پیش مادرمون فاطمه شرمنده میشم...😔

اصلا دار و ندار یه خواهر، برادرشه اگه کم بذاره که بهش خواهر نمیگن حسینِ من...

تا تنهایی و غربت حسینو دید، گفت گر کسی نیست مخور غصه منو طفلانم... همچو پروانه بگردیم به دور "سر" تو😭

ای برادر که به خون خفته همه لشکر تو رفته از دست علمدار و علی اکبر تو 😭

همه رفتن...💔 اما داغ علی اکبر یجور دیگه دل زینبو سوزوند و اشکشو جاری کرد برا اینکه دل داداششو به دست بیاره و برا بچه هاش رضایت بگیره، میگه: داغ اکبر ، داغ های دیگرم برده زیاد من فقط گریه بر آن خورشید تابانت کنم