خانه ی پدری،ذره بین شیشه دودی فیلمسازی است که با حدق و کینه ای بارز و بی پروا صفحات تاریخ را ورق زده و سعی کرده در یک داستان پردازی مغرضانه، حقیقت‌هایی کم رنگ و معدود ، در زادگاه و سرزمین کهن مادری اش را به همه افراد و ادوار آن نسبت دهد. این درام اجتماعی در لفافه حرف های زیادی برای گفتن دارد.زن در انجماد مغز های مردان_این دیو های مأمور خزینه _ بی‌دست و پا و صرفاً مطیع و فرمانبردار و مغلوب معرفی می‌شود و قربانی همیشگی ظلم و استبداد است.عصبیت و توحش در مردان این خانه موروثی است.در گذر زمان، در و دیوار و لباس ها تغییر می‌کنند، اما سنت ها همچنان باقی است و جنایات در شمایلی دیگر در همه ادوار تکرار می شود و هنوز دیوارهای این خانه شوم و هراسناک است.انگار این خانه از ریشه معیوب است و اگر قرار است ظاهر خانه عوض شود باید تیشه بر ریشه سنت‌های منحوس دفن شده در روزگار نه چندان کهن آن زد؛چون نسل متجدد این دیار حتی حاضر نیست لحظه‌ای بر روی خاطراتش هم آرام بگیرد و خودش را جزوی از این خانه بداند. جناب فیلمساز:بسیار ظریف و هوشمندانه ،تحجر و زن ستیزی و عصر جاهلیت ایران را تا قبل ازدو دهه ی اخیر پیش بردید و دوران تجدد و مدرنیته و رویش شعور و منطق را به روزها و سال‌های بعد از آن نسبت دادید. آیامعرفی تاریخ کهن این دیار به جهان، با عینکی دودی و تعمیم سنت های ناپسند و غلط برخی از افراد جامعه ی آن ،که در همه ی جوامع بشری بیشتر و شنیع تر از آن مشهود است ،به همه ی پیکره ی آن و این همه سیاه‌نمایی و اغراق دور از انصاف نیست؟؟؟ آن هم دیاری کهن که در ادبیات و فرهنگ و هنر چند هزار ساله ی آن و در شریعت غالب مردمانش،زن،مادر و دختر همیشه تکریم شده و جایگاهش حرمت دارد. به راستی که هنر آفرینان امروز سینمای ما چه نیکو از اصالت سنت‌ها و فرهنگ به ارث رسیده از پدران و اجدادشان پرده برداشته و اعتبار فرهنگ آبا و اجدادیشان را اینگونه به جهان معرفی کرده و به پاسداشت این تلاش مدال افتخار و صله دریافت میکنند. #خانه‌ی‌پدری#سینمای‌متحجر‌و‌وابسته #سواد‌رسانه #بیداری‌اجتماعی #مرکز‌مطالعات‌و‌تحقیقات‌نستوه #طیبه‌فارسی