✧✦✧✦✧✦✧ ✦✧ ﷽ ✧✦ #الفبای_حکمت #قسمت22 ۲۲- کَم مِن مَفتُونٍ بِحُسنِ القَولِ فیه وقتی کسی از شما تعریف میکند، چه حالی دارید؟ معمولاً انسان از تعریف کردن خوشش می‌آید؛ حتی اگر از کمالی صحبت کنند که در او نیست. باید توجه داشته باشیم که تعریف کردن، همیشه به نفع انسان نیست. تعریف نابجا و بیش از حد گاهی باعث غرور و غفلت انسان میشود و بینش صحیح را از انسان میگیرد؛ در نتیجه انسان از عیب‌های خود چشم میپوشد و تنها موفقیتها و نکته‌های مثبت کار خود را میبیند و به تدریج به جای کوشش در اصلاح عیب خود همواره منتظر تعریف و تمجید و تشویق دیگران است. انسان به تشویق و تأیید کار خود نیاز دارد و همین، نوعی ملاک سنجش برای کارهای انسان است؛ اما این امر خطرآفرین نیز به شمار می‌آید. در سخنان پیشوایان دینی به صورتی جامع به این مسئله توجه شده که فرموده‌اند: تعریف کردن از کار دیگران اگر کمتر از ارزش کار ایشان باشد، حسد و اگر بیشتر از آن باشد، خلاف صدق و راستی است؛ بنابراین باید مراقب باشیم هم از دیگران بیجا، بی‌حساب و بیش از حد تعریف و تمجید نکنیم و هم چشم و گوش بسته به تعریف دیگران از کارمان دل خوش نکنیم؛ بلکه در خلوت خود اعتراف کنیم آنان تنها جنبه‌ی مثبت کار مرا دیده‌اند؛ پس من دقت کنم تا نقطه ضعف‌هایم را هم بیابم. دلخوش کردن به تعریف‌های دیگران سبب میشود که: ۱. انسان به غرور مبتلا شود و خود را تافته‌ای جدا بافته ببیند؛ ۲. از اشتباهات و خطاهای خود غافل شود و آنها را نبیند یا کوچک و کم‌اهمیت بشمارد؛ ۳. روحیه‌ی نصیحت پذیری و قبول حق در انسان تضعیف شود. ۴. پرتوقع شود و از همه انتظار تعریف و تشکر داشته باشد. ۵. دیگران در نظر او کوچک، کارهای آنان کم اهمیت جلوه کند. ۶. افراد فرصت‌طلب چنین انسان غافلی را ابراز دست خود قرار دهند تا به اهدافشان برسند. مجموع این موارد سبب خسارتی بزرگ و رکورد و توقف و گاهی سقوط میشود. بی‌جهت نیست که در دستورهای ارزشمند دینی به ما توصیه شده هنگامی که کسی از شما تعریف میکند، بگویید: «پروردگارا، مرا به آنچه اینان میگویند، مؤاخذه مفرما و مرا بهتر از آنچه میگویند، قرار ده و گناهانی را که ایشان از آن بی‌خبرند، بر من ببخشای.» با این دعای زیبا انسان متوجه میشود اگر توفیقی هست، از خداوند مهربان است و مغرور نمیشود؛ در می‌یابد ضعف‌هایی دارد که ستایشگران از آنها بیخبرند؛ و در عین حال مصمم میشود راه رشد و کمال را ادامه دهد و بر سرمایه‌های معنوی خود بیفزاید. اگر این دقتها نباشد، به راستی تعریف‌های نابجای مردم آسیب‌های مهمی به انسان وارد می‌آورد. در طول تاریخ کم نبوده‌اند افراد موفق که فریب تعریف‌های نسنجیده‌ی دیگران را خورده و از مسیر کمال و رشد منحرف شده‌اند. پیشوای متقیان، علی (علیه‌السلام) میفرمایند: «چه بسیار انسان‌هایی که به جهت تعریف نابجای دیگران فریب خورده‌اند.» ✍️مهدی عدالتیان @meerag ꧁꧁꧂꧂

. سلام امروزتون پر از شادی و رحمت لحظه‌هاتون پر از مهر و محبت زندگیتون پر از عشق و برکت💕✨ .

°•°•° ¦ اَبر‌ها‌هَرگِز‌حَریفِ‌آفتاب‌نَشدَند‌ صَبر‌ڪُن..!☁️🌿🦋 ¦ 🕊@meerag

#دلانه♡ «يدبر أمرك بينما أنت تحارب قلقک» وَقتی‌ تویِ‌ نِگَرانی‌ غَرق‌ شُد؁ خُدا‌ هَمہ‌چیز‌ رو‌ بَرات دُرست‌ می‌کُنہ:)🤍🌿✨ @meerag •••✾❀◍⃟❤️❀✾•••

❓❔❓❔❓ #پرسش_ها_و_پاسخ_های_مهدوی ۱۲۳. وضعیت دین در آخر الزمان و حفظ آن توسط مؤمن چگونه خواهد بود؟ 🟡گوهر دین، هماهنگ با فطرت بشر بوده، همواره مورد توجه جامعه قرار گرفته است. به خلاف تلاش فراوان بشر برای گرایش به دین، پیدایش بدعت‌ها و خرافات - به ویژه در دوره آخرالزمان- موجب لغزش عده زیادی در حفظ دین خواهد شد؛ لکن بررسی روایات نشان می‌دهد حتی در عصر غیبت نیز شیعیان مخلص، همانند مجاهدان و مدافعان زمان پیامبر به صورت آشکار و پنهان به حفظ دین پرداخته، جامعه را به آن دعوت می‌کنند. 🟠در حدیثی از امام سجاد علیه السلام آمده است: مردم زمان غیبت امام دوازدهم که بر ولایت و امامت او استوار بوده، منتظر ظهورش هستند، بهتر از مردم هر زمان دیگری می‌باشند؛ چرا که خداوند متعال به ایشان عقل و فهم و معرفت به امام زمان خویش را عنایت کرده است و غیبت امام عصر، مانع از احساس حضور او نمی‌شود؛ چرا که ایشان شیعیانی راستین هستند و با اخلاص هر چه بیشتر، مردم را به دین دعوت نموده، به صورت پنهان و نهان، به دین داری می‌پردازند. 🟢به همین لحاظ وضعیت دین در آخر‌الزمان برای مهدی باورانِ مهدی یاور نه تنها رو به زوال و فساد نمی‌نهد، بلکه رو به رشد بوده، به حضور امام عصر می‌انجامد و موجب تجدید عهد و پیمان با آن امام همام و تلاش برای تسریع ظهور او می‌شود. 📚#آفتاب_مهر @meerag ☆●☆●☆●☆●☆

✧✦✧✦✧✦✧ ✦✧ ﷽ ✧✦ #الفبای_حکمت #قسمت23 ۲۳- لَیسَ لِمُعجِبِ رَأی عُجب و خودپسندی یکی از علف‌های هرز مزرعه‌ی وجود انسان است که شایسته است با تفحص در گذشته و اندیشیدن درباره‌ی آینده و بررسی کردن در داشته‌ها، این بیماری را در خود علاج نماییم. باید در این مسئله بیشتر دقت کنیم که اولاً انسان هر چه دارد، از علم و قدرت و ثروت و جمال و کمال، چندان زیاد نیست و خیلی‌ها بیشتر از او دارند و به قول معروف دست بالای دست بسیار است. پس آنچه داریم، کم است و قابل فخرفروشی نیست. ثانیاً همین دارایی کم هم از خودمان نیست؛ بلکه امانتی الهی است که دیر یا زود از ما میگیرند و تنها گزارش عملکرد ما برجا میماند؛ همانگونه که پیش از ما از خیلی‌ها این امانت‌ها پس گرفته شده است. اگر انسان توان و قابلیت و موفقیت خود را لطف خدا بداند، در عین حال که اعتماد به نفس دارد و در کمال اطمینان گام برمیدارد، در مقابل بندگان خدا متواضع است؛ چرا که شایسته نیست با سرمایه‌های خدادادی به بندگان خدا فخرفروشی کرد. اما اگر کامیابی‌ها و دستاوردها را از خود دانستیم و از خدا غافل شدیم، این عجب و غرور: ۱. ما را در نظرها کوچک و بیم‌قدار میکند؛ چرا که فرموده‌اند: «هر کس تکبر ورزد، خدا او را کوچک میکند و هر کس فروتنی پیشه کند، خداوند او را در نظرها بالا میبرد.» تو آن شوی پیش مردم عزیز که مر خویشتن را نگیری به چیز ۲. سبب میشود توسعه‌ی عقل و فهم متوقف شود و رشد نکند؛ زیرا غرور و باور کاذب مانع یادگیری و پرسیدن و در پی فهم بودن است. از امیرمؤمنان، علی (علیه‌السلام)، نقل شده است: «غرور و خودپسندی انسان یکی از حسودان نسبت به عقل اوست.» ۳. موجب میشود عالمان و آگاهان از آموختن به ما دریغ کنند. سعدی داستانی را نقل میکند که با این بیت آغاز میشود: یکی در نجوم، اندکی دست داشت ولی از تکبر، سری مست داشت این شخص با مختصر اطلاعاتی نجومی که در زمینه‌ی نجوم داشت، چنان به خود مغرور بود که گویا کسی از او آگاهتر نیست. روزی نزد کوشیار، ریاضیدان معروف قرن چهارم رفت و با همان غرور خواست در ضمن گفتگو و بدون آن که به جهل اعتراف کند، از این ریاضیدان معروف نکته‌هایی بیاموزد؛ اما کوشیار که او را مست غرور یافت، چیزی به او نیاموخت و به او گفت: «تو که خود را پر از معلومات میدانی، ظرف تو جای خالی ندارد که من پر کنم؛ وجود تو به جای علم و دانش از خودپرستی لبالب شده؛ باید اول ظرف وجود را از این غرور خالی کنی، سپس به جای آن علم و معرفت بریزی.» تو خو را گمان برده‌ای پر خرد انائی که پر شد، دگر چون بَرَد؟ ز دَعوی پُری، زان تهی میروی تهی آی، تا پر معانی شوی ۴. باعث میشود همان مقدار هم که میدانیم، زیر حجاب غرور پنهان شود و به ما کمکی نکند. بزرگان، علم و دانش را به چشم بینا تشبیه کرده‌اند که به کمک آن انسان راه را میبیند و هوا و هوس و غرور را به گرد و غباری تشبیه نموده‌اندکه مانع دید انسان میشود. حقیقت، سرایی است آراسته هوا و هوس، گرد برخاسته نبینی که جایی که برخاست گرد نبیند بَصَرٍ، گرچه بیناست مرد انسان مغرور نه به فکر یادگیری است و نه عالمان رغبتی به آموزش او دارند و نه میتواند از علم خود استفاده کند چنین انسانی نمیتواند رأی و نظر صحیحی داشته باشد. پیشوای دانایان، علی (علیه‌السلام)، میفرمایند: «انسان مغرور و خودپسند فکر و نظر درستی ندارد.» ✍️مهدی عدالتیان @meerag ꧁꧁꧂꧂

°•°•° آرِزوهامون‌دستِ‌خُداست فقط‌مُنتظرِه‌بِہ‌سَمتِش قَدم‌بَرداریم✨🌱🌈

°•°•° دارند ضرر میکنند، مردم دنیا بدون تو..!.💔🥺.| | #امام_زمان💓| @meerag •••✾❀◍⃟❤️❀✾•••

°•°•° در دگرگونی روزگار، ذات افراد مشخص می‌شود...👌 ( نهج‌البلاغه ؛ حکمت ۲۱۷ ) ـــــــــــ★🕊★ـــــــــــ @meerag