✳ کاش آقا بود و این خنده را می‌دید... 🔻زینب گفت: «دلت چگونه شاد می‌شود؟» 🌷#فاطمه به حسن نگاه کرد؛ گفت: «وقتی حسن هیبت پدرش را به خود می‌گیرد و خطبه‌های او را می‌خواند، دلم شاد می‌شود.» زینب به حسن نگاه کرد؛ گفت: «چرا معطلی پسرم؟ یکی از خطبه‌های پسرعمو را بخوان!» 🌷فاطمه هر چند درد در پهلوها و در شکمش پیچید، اما از آن‌که زینب چنان در جلد او فرو رفته بود که حتی آگاه بود پدرش را پسرعمو خطاب می‌کند، بلند خندید؛ نه زینب انتظار داشت نه حسن نه حسین. 🔸صدای خنده‌ی فاطمه، فضه را هم به اتاق کشاند؛ آستین‌های فضه تا بازو بالا بود و دست‌هایش تا نزدیک بازو از آرد سفید؛ 👌گفت: «الهی قربان صدای خنده‌تان بروم، فاطمه جان!» و با اشک‌های جاری آمد و پیش از آن‌که فاطمه بتواند مانع شود، بوسه بر پای فاطمه زد؛ ☝️گفت: «کاش آقا بود و این خنده را می‌دید و می‌شنید.»؛ 🌷فاطمه گفت: «از دست این زینب!» و دوباره از خنده ریسه رفت؛ 👈و حسن دید که خنده‌ی مادرش آن‌قدر قدرت دارد که می‌تواند کورترین گره اندوه را باز کند... 📚 از کتاب #احضاریه 📖 صفحات ۶۹ و ۷۰ 👤 #علی_مؤذنی #⃣ #رمان 🥀 #اگر_میتوانی_بمانی_بمان https://eitaa.com/joinchat/1217855490C4fc824863f https://eitaa.com/meighanjavan100