‏پُرَم ز خون مردمِ #شریفِ این #مزارها که ناله می‌زنند از این #هزاره‌ ها هَزارها خرابه باد این زمین، شکسته باد این نگین بگو ز چرخشی چنین بایستد مدارها بهارها و نارها، تمام سبزه زارها خجل شدند بس که لاله داده گلعذارها هراس نیست در درون سینه‌ی #هرات ها و #تالقان و #بلخ و #بامیان و #قندهار ها شکست باید آینه به سنگ‌ها زِ زنگ دل نمی‌رود به دست ناز این قماش‌ها غبارها نشسته پای‌ها به گل...وَ رویها خجل خجل کجاست آن ‎#عزیز دل قرارِ بی قرارها قسم به سرخی‌ات بیا، طلوع سبز می‌کده شکسته شد دلِ تمامِ دانه‌ی انارها کجاست آن تبر که غم ز ریشه باز بشکند بس است این هرس زدن ز برگ و شاخسارها به تشنگانِ خسته‌ات به آب دیده گفته‌ام پُر آب می‌شود به لطف تو سرابِ انتظارها