✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#محرم، ماه #نشاط و #آرامش یا #افسردگی؟» مناسبت روز: در ایام #اسارت اهل‌بیت امام حسین (ع) قرار داریم و با گذشت ١۶ روز از ماه محرم‌، محبین اهل‌بیت‌، هنوز در بسیاری از مساجد، حسینیه‌ها، تکایا و منازل شخصی، مراسم عزاداری برپا کرده و با شرکت در این مراسم برای غم و اندوه اهل‌بیت (ع)، محزون و گریبانند؛ از این رو یکی از مسائلی که در این ایام توسط برخی از غافلين و یا مخالفین مکتب اهل‌بیت (ع) در فضای مجازی و حقیقی مطرح می‌گردد، این است که ماه محرم و شرکت در مجالس عزاداری حسینی و گریه کردن در آنها، باعث اضطراب و افسردگی انسان می‌شود! ✍️ لذا با توجه به این‌که افسردگی به‌عنوان یکی از بیماری روانی در علم روانشناسی مطرح است، در سخن امروز بر آن شدیم تا فارغ از فضای هیجانی و احساسی، و با ادله کاملاً عقلی و علمی به بررسی این ادعا بپردازیم؛ ✅ «روانشناسی» سال‌هاست که به‌عنوان یک علم مستقل فعالیت می‌کند و از علومی مانند فلسفه و منطق، راه خود را جدا ساخته است؛ حال اگر قرار باشد در حوزه مسائل مربوط به این علم، صحبت و ادعایی داشته باشیم، سخنان ما حتماً باید سیر علمی‌ داشته و مستند به تحقیقات معتبر در علم روانشناسی باشد؛ در این علم تنها زمانی می‌توان گفت یک عمل، علت به‌وجود آمدن یک حالت روانی است که از طریق تحقیقات علمی این موضوع به اثبات رسیده باشد؛ که با توجه به دسترسی آسان به فضای مجازی و جستجو در آن، به راحتی می‌توان دریافت که تاکنون در هیچ یک از مجامع علمی داخل و خارج از کشور، هیچ‌گونه تحقیق میدانی که ثابت کند، عزاداری و ‌گریه بر مصائب اهل‌بیت (ع) موجب افسردگی انسان می‌شود، انجام نشده است! ازنظر علت و معلولی هم اگر به این قضیه نگاه کنیم، باید بگوییم بین «عزاداری حسینی» و «افسردگی» هیچ رابطه علت و معلولی وجود ندارد و اگر هم این دو متغیر در جایی در کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند، صرفاً به‌صورت تصادفی بوده است؛ نکته مهم دیگر این‌که روانشناسان، افسردگی را به‌عنوان یک واکنش نسبت به از دست دادن یک‌چیز باارزش مطرح‌ کرده‌اند؛ یعنی زمانی افسردگی به وجود می‌آید که فرد چیز باارزشی را از دست بدهد؛ حال سؤال اینجاست که ما با حضور در جلسات عزاداری اهل‌بیت (ع) آیا چیزی را از دست می‌دهیم؟ یا برعکس، الگوهای ارزشمندی را پیدا می‌کنیم که به وجود آن‌ها افتخار و مباهات می‌نمائیم؛ همچنین روانشناسان یکی از عوامل اضطراب و استرس و افسردگی را کاهش «اعتماد به نفس» و «عزت نفس» می‌دانند که ما در ایام مذهبی، به ویژه در ایام محرم، شاهد افزایش اعتماد به نفس و عزت نفس افراد مذهبی هستیم؛ چراکه آنها خودشان را به منبعی متصل می‌کنند که این منبع سرشار از انرژی معنوی است، لذا در واقع، حضور در عزای اهل‌بیت (ع) و اشک ریختن در این مراسم، نه تنها باعث افسردگی نمی‌شود بلکه عامل امید و نشاط و حرکت‌آفرینی برای نزدیکتر شدن به کانون محبت و معرفت الهی می‌گردد؛ ✍️ البته آنچه در این مجال کوتاه تقدیم شما گردید، تنها بخشی از استدلال‌های علمی در این زمینه بود تا بدانیم که ادعای افسردگی به واسطه عزاداری و گریه در مراسم حسینی، ادعایی کاملا‌ً کذب است که هرگز علم روانشناسی آن را تائید نکرده است؛ بلکه در مقابل، روانشناسان همواره در مواقع ایجاد مصیبت‌های سنگین، تأکید دارند که انجام عزاداری و گریه کردن، باعث تخلیه، و آرامش روحی و روانی فرد می‌گردد؛ چنانچه دکتر محمد حاتمی، رئیس سازمان نظام روانشناسی و مشاوره کشور براساس تحقیقات انجام شده در دانشگاه خوارزمی با تأیید این موضوع می‌گوید: حضور در مراسم عزاداری ائمه (ع) در عین اینکه برای فرد، آرامش روحی و روانی ایجاد می‌کند، جرم و جنایت و بسیاری از آسیب‌های اجتماعی را نیز کاهش می‌دهد، چنانچه آمارها هر ساله در دهه عاشورا، این موضوع را کاملاً تأیید می‌نماید؛ رئیس انجمن مطالعات روان درمانی‌ ایران، در ادامه با تبیین این موضوع که اشک ریختن یکی از راه‌های تخلیه هیجان‌های منفی مثل غم و خشم است، گفت: باید توجه داشت که حضور در مراسم عزای اهل‌بیت (ع) و اشک ریختن برای آن‌ها، بسیار بیشتر از یک تخلیه هیجانی ساده است؛ چراکه غمی که در مراسم عزاداری برای بزرگان دین و اهل‌بیت پیامبر خدا بر انسان وارد می‌شود، غمی معنوی است که می‌تواند منشأ یک حرکت مثبت در نوع بینش و زندگی انسان باشد، ازاین‌رو این غم و اندوه نه‌ تنها روان فرد را رنجیده و آزرده نمی‌کند، بلکه تحقیقات، شواهد و گزارش‌های بسیاری نشان داده است که نقش درمانی مثبت هم دارد و بعد از عزاداری آرامش و نشاط ویژه‌ای را برای فرد به همراه می‌آورد... 📚 برگرفته از پايگاه خبری روانشناسی و بهداشت روان. https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#اصحاب_فیل» مناسبت روز: امروز طبق تقویم قمری سالروز نزول #عذاب_الهی بر أصحاب #فیل است که خداوند به دلیل عظمت و اهمیت آن، یک سوره از قرآن کریم را به آن اختصاص داده است لذا سخن امروز را به این ماجرا اختصاص می‌دهیم؛ مفسران و مورخان این داستان را به صورت‌هاى مختلفى نقل کرده‌اند و در سال وقوع آن نیز اختلاف دارند، اما اصل وقوع آن شکی نیست و در ردیف اخبار متواتر قرار دارد؛ ما نیز این ماجرای درس‌آموز را طبق روایات معروف که در «سیره ابن هشام»، «بلوغ الارب»، «بحارالانوار» و «مجمع البیان» آمده، نقل می‌نمائیم: ✍️ در تاریخ قبل از اسلام آمده که «ذونُواس» پادشاه یهودی «یمن»، مسیحیان «نجران» را که در نزدیکى آن سرزمین مى زیستند، تحت شکنجه شدید قرار داد تا از آئین مسیحیت بازگردند و آنها که بر دین خود پایداری کردند را در گودال آتش (اُخدود) انداخته و سوزانید که قرآن این ماجرا را به عنوان «اصحاب الاخدود» در سوره «بروج» آورده است؛ بعد از این جنایت بزرگ، خبر به «قیصر روم» که بر آئین مسیح بود رسید و از آنجا که فاصله میان «روم» و «یمن» زیاد بود، «قیصر» نامه‌اى به «#نجاشى» سلطان «حبشه» نوشت، تا انتقام مسیحیان «نجران» را از «ذونواس» بگیرد؛ «نجاشى» نیز سپاهى عظیم بالغ بر هفتاد هزار نفر را روانه «یمن» کرد که «ابرهه» یکى از فرماندهان این سپاه بود و آنها پس از شکست «ذونواس» حکمرانی «یمن» را به دست گرفتند و بعد از مدتى «ابرهه» پادشاه یمن شد و براى اثبات خوش خدمت به «نجاشی»، کلیساى بسیار زیبا و مهمى بنا کرد که مانند آن در آن زمان در کره زمین وجود نداشت، و به دنبال آن تصمیم گرفت مردم «جزیرة‌العرب» را به جاى «#کعبه» به سوى آن فرا خواند؛ براى همین منظور، مبلغان بسیارى به میان قبائل عرب و سرزمین «حجاز» فرستاد، اما اعراب که سخت به «مکّه» و «کعبه» علاقه داشتند، احساس خطر کردند و مخفیانه کلیسای او را آتش زدند! «#ابرهه» نیز سخت خشمگین شد و تصمیم گرفت خانه «کعبه» را به کلى ویران سازد و با لشکری عظیم و با تعدادی «فیل سوار» عازم «مکّه» شد؛ هنگامى که به نزدیکی «مکّه» رسیدند، تعدادی از آنها حمله کرده و شتران و اموال اهل «مکّه» را به غارت بردند که در این میان، دویست شتر نیز از حضرت عبدالمطلب (ع) غارت شد؛ «ابرهه» سپس برای ایشان به عنوان بزرگ «مکّه» پیام فرستاد که من براى جنگ نیامده‌ام و تنها می‌خواهم خانه کعبه را ویران کنم، لذا اگر شما دست به سلاح نبرید، نیازى به ریختن خونتان نمی‌بینم! حضرت عبدالمطلب (ع) پس از دریافت پیام با فرستاده او به دیدار «ابرهه» رفتند و او که سخت تحت تأثیر چهره نورانی و ابهت فوق‌العاده ایشان قرار گرفت بود، از حاجتشان سؤال کرد؟ حضرت عبدالمطلب (ع) نیز در جواب او فرمودند: حاجتم این است که دویست شتر را که از من به غارت برده‌اید، بازگردانید؛ «ابرهه» سخت از این تقاضا در عجب شد، و گفت من گمان می‌کردم درباره «کعبه» که متعلق به دین تو و اجداد تو است و من می‌خواهم ویرانش کنم، درخواستی داری؟! و حضرت بلافاصله گفتند: «أَنَا رَبُّ الإِبِلِ، وَ إِنَّ لِلْبَیْتِ رَبّاً سَیَمْنَعُهُ»؛ (من صاحب شترانم، و این خانه نیز صاحبى دارد که از آن دفاع مى‌کند)، این سخن حضرت، «ابرهه» را تکان داد و در فکر فرو برد اما مانع از حمله او نشد! روز بعد ابرهه سوار بر «فیل» معروفش که «محمود» نام داشت با لشکر انبوهش براى درهم کوبیدن کعبه به طرف «مکّه» حمله‌ور شد، ولى هر چه کرد، «فیل» او به طرف کعبه پیش نرفت! او از این ماجرا سخت متعجب شد و در حیرت فرو رفت که در این هنگام، پرندگانى همانند پرستو که هر یک از آنها سه عدد سنگریزه با خود حمل می‌کردند بالای سر آنها رسیده و سنگ‌ها را بر سر لشگریان «ابرهه» فرو ریختند، و تمامی آنها و فیل‌هایشان را هلاک نمودند و خداوند بدین وسیله قدرت لایزال خویش را به بشریت نشان داد که در قرآن کریم چنین آمده: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ به نام خداوند بخشنده و بخشایشگر أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِأَصْحَابِ الْفِيلِ ﴿۱﴾ مگر نديدى پروردگارت با فیل‌‌سواران چه‌ كرد؛ أَلَمْ يَجْعَلْ كَيْدَهُمْ فِي تَضْلِيلٍ ﴿۲﴾ آيا نیرنگشان را بی اثر نساخت؟ وَأَرْسَلَ عَلَيْهِمْ طَيْرًا أَبَابِيلَ ﴿۳﴾ خداوند بر سر آنها پرندگانی را فوج فوج فرستاد؛ تَرْمِيهِمْ بِحِجَارَةٍ مِنْ سِجِّيلٍ ﴿۴﴾ كه بر آنان سنگ‌هايى سخت افكندند؛ فَجَعَلَهُمْ كَعَصْفٍ مَأْكُولٍ ﴿۵﴾ پس آنان را مانند كاه جویده شده گردانيد! 🔰 منابع: «سيره ابن هشام، ج١، ص٣٨ تا ۶٢»؛ «بلوغ الارب، ج١، ص٢۵٠ تا ٢۶٣»؛ «بحارالانوار، ج١۵، ص١٣٠ به بعد» و «مجمع‌البيان، ج١٠، ص۵۴٢ به بعد». https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#عاشورا و #امدادهای_غیبی؟!» مناسبت روز: در روز گذشته از امداد غیبی و نزول بلا بر اصحاب فیل سخن گفتیم، اما شاید این سؤال برای بعضی از عزیزان پیش آمده که چرا خداوند در روز عاشورا، امام حسین (ع) و یارانشان را با امدادهای غیبی یاری ننمود؟! و همانند اصحاب فیل بر لشکر ابن‌زیاد ملعون نیز عذاب الهی نازل نکرده است؟! ✅ در جواب باید عرض کنیم که شکی نیست که عالم هستی مخلوق خداست و خداوند متعال قادر بر انجام هر کاری است و مسلماً در کربلا نیز می‌توانسته که از اعجاز و قدرت خارق‌العاده خود برای دفع و نابودی دشمنان امام حسین (ع) استفاده نماید؛ همانطور که در هلاکت اصحاب فیل، و یا شکافتن دریا برای حضرت موسی (ع) و غرق کردن فرعون، و یا گلستان نمودن آتش برای حضرت ابراهیم (ع) و کشتن نمرود با یک پشه، و یا یاری رساندن به پیامبر اسلام در جنگ‌های بدر و احزاب از امدادهای غیبی استفاده نموده است؛ اما نکته مهم این است که اگر در جایی خداوند به مصالحی که برای ما عیان و قابل درک نباشد برای یاری انبیاء و اولیاء خود از امدادهای غیبی استفاده ننماید، آیا این موضوع با حکمت الهی تناقض پیدا می‌کند؟! ✍️ مسلماً پاسخ این سؤال منفی است چراکه خداوند، آفریننده و پرورش دهنده بشریت است و تمامی افعالش را از روی حکمت و در جهت تکامل بشریت است؛ لذا اگر برای بشر محدود و ضعیف، فلسفه اموری قابل درک و فهم نباشد، دلیل بر تناقض در حکمت الهی نیست؛ بر این اساس باید بگوئیم که: 1️⃣ اولین جواب این است که تمامی مقدرات الهی بر اساس «حکمت و عدالت» مقرر می‌گردد و اصلاً جای چون و چرا ندارند! هرچند که برای ما قابل درک و فهم نباشند. 2️⃣ ثانیاً سنت الهی بر این است که همه کارها در دنیا براساس قواعد و قوانین عادی انجام گیرد و خداوند، اصل را در همه‌ی امور بر اساس اسباب و مسببات طبیعی دنیوی و اختیار بشر قرار داده است، مگر بعضی از موارد خاص که به آنها «معجزه» می‌گوئیم و اگر بنا بود که معجزه و امدادهای غیبی همیشگی باشند و هر عمل ظالمانه‌ای، بلافاصله جزا داده شود، دیگر هیچ کس جرأتی برای بروز اراده واقعی و باطنش را پیدا نمی‌کرد و با پدید آمدن حالتی شبیه به جبر، اختیار و جسارت افراد برای انتخاب آزادانه اعمال از بین می‌رفت و مسلماً «حجّت الهی» بر بشر برای روز جزا کامل نمی‌شد. 3️⃣ ثالثاً روایاتی وجود دارد که نصرت الهی نازل شده و ملائکه و اجنه در کربلا به یاری امام حسین(ع) آمدند، ولی ایشان نپذیرفتند! چنانچه امام صادق(ع) فرمودند: «چون امام حسین(ع) با عمر بن سعد تلاقى نمودند و جنگ بر پا شد، خداوند نصرت خود را فرو فرستاد تا آن جا که بر سر حسین(ع) سایه گسترد و آن گاه امام مخیر شدند بین پیروزى بر دشمنانش و بین ملاقات و لقاى پروردگارشان، و ایشان (بلندی مرتبه و) لقاى پروردگار را برگزیدند» (امالی، ص۶٣٨) و در حدیث دیگر نیز فرمودند که «چهار هزار نفر از ملائکه برای یاری امام آمدند، اما حضرت به آنها اذن ندادند» (کافی، ج١، ص٢٨٣) ✍️ ضمن اینکه زنده ماندن امام سجاد (ع) و بسیاری از اتفاقاتی که در کوفه و شام افتاد و مقهور شدن یزید ملعون، نمونه‌هایی آشکار از «امدادهای غیبی» است. 4️⃣ رابعاً اگر امدادهای غیبی در کربلا به امام می‌رسید و حضرت پیروزی ظاهری از طریق معجزه که برای مردم عادی مقدور نیست را می‌پذیرفتند، دیگر نمی‌توانستند برای بشریت نقش «الگو» را ایفا نمایند؛ لذا حضرت نخواستند که از معجزه و کرامت استفاده کنند و برای بقاء دین اسلام و ترویج فرهنگ و معارف اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع)، همه‌ی مصائب را به جان خریدند تا نشان دهند که‌ مرگ با «عزت» بهتر از زندگی با«ذلت» است؛ و الگویی همیشگی برای آزادگان جهان شوند. 5️⃣ خامساً اگر قرار باشد که همیشه امدادهای غیبی برسد و ظلم و بدی‌ها توسط خداوند نابود شود، دیگر فرصتی برای آزمودن بشر ایجاد نمی‌شود و هرگز سره از ناسره جدا نمی‌گردد؛ لذا کربلا صحنه‌ی امتحان بزرگ امت اسلامی است و حکمت الهی بر آن است که خداوند در وقت آزمون‌ها از معجزه استفاده نمی‌نماید، تا آدمی از طریق «اختیار» راه سعادت و یا شقاوت را انتخاب نماید. 6️⃣ سادساً انبیاء و اولیاء و خوبان عالم به‌وسیله امتحان‌های سخت و مصائب، «ترفیع درجه» پیدا می‌کنند و به مقام قرب الهی می‌رسند، لذا وقتی فرصتی طلایی چون کربلا پیش می‌آید، طبیعی است که امام حسین (ع) به راحتی از آن گذر نمی‌کنند و در صورت اختیار رسیدن به قرب الهی را ترجیح می‌دهند؛ «هر که در این بزم مقرب‌تر است جام بلا بیشترش می دهند...» ✍️ قضاوت با شما... https://eitaa.com/ROOZBARG