✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: #فضیلت‌های_فراموش_شده! فضیلت دوم: «#صداقت»، (برگ اول) مناسبت روز: امروز مناسبت خاصی نداریم؛ لذا سخن روز را به یکی از «#فضائل_فراموش_شده» اختصاص می‌دهيم؛ فضائلی که سعادت دنیا و آخرت انسان را تضمین می‌نماید، اما متأسفانه آدمی آنها را به فراموشی سپرده است! «صداقت و یکرنگی» یکی دیگر از فضیلت‌های بزرگ فراموش شده در بین بشریت است، که متأسفانه در دنیای کنونی جای خود را به «دروغ، تقلّب و حقه بازی» داده است؛ در دین مبین اسلام بر راستگویی، تأکید فراوان گردیده تا آنجا که خداوند در قرآن کریم، کمالِ صفتِ صداقت را مختص به ذات خود دانسته: «...وَمَنْ أَصْدَقُ مِنَ اللَّهِ حَدِيثًا»: «و کیست که از خداوند، راستگوتر باشد؟» (نساء/٨٧) و در روایات اسلامی نیز «صداقت» را قوی‌ترین رکن ایمان و علامت و نشانه‌ی دین‌داری دانسته‌اند، چنانچه امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: «اَلصّدقُ اقوی دَعائِمِ الایمانِ»: «راستگویی و صداقت، محكمترين ستون ايمان است» [غررالحکم، ج۱، ص۸۵] یعنی اگر کسی صداقت نداشته باشد و دیگران را با دروغ، فریب دهد، قطعاً مسلمان حقیقی نیست! گرچه مسلمان اسمی و شناسنامه‌ای باشد؛ امام صادق (ع) نیز یکی از مهمترین دلایل بعثت همۀ انبیاء الهی را، «صداقت» دانسته‌اند: «إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ لَمْ يَبْعَثْ نَبِيّاً إِلَّا بِصِدْقِ الْحَدِيثِ وَ...» [الكافی، ج‏٢، ص١٠۴] یعنی هم انبیاء، خودشان صادق بوده‌اند و هم در برنامۀ شریعت آنها، توصیۀ مؤکد برای رعایت صداقت شده است. در بررسی سیره عملی ائمه اطهار (ع) نیز می‌‌بینیم که صداقت، صفا و صمیمیت در عمق جان آنها حکم‌فرما بوده، لذا اگر بخواهیم مسلمان واقعی و پیرو اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) باشیم باید تمامی گفتار و کردارمان، رنگ صداقت و یکرنگی داشته باشد؛ ✍️ اما در دین اسلام، «صداقت» اقسام و مراتبی دارد: 1️⃣ قِسم اول: صداقت راجع به خداوند است؛ که بسیار مشکل است؛ چراکه کسی می‌تواند بگوید من با خدا صداقت دارم که وقتی در نماز خود می‌گوید: «إِیاكَ نَعْبُدُ وَ إِیاكَ نَسْتَعینُ» (تنها تو را می‌‌پرستیم و تنها از تو کمک می‌خواهیم) راست بگوید! یعنی در تمامی افعال و عبادات خود موحد باشد و از هیچ کس جز خداوند متعال تبعیت نکند: «إِیاكَ نَعْبُدُ»؛ و همچنین هیچ چیز و هیچ کسی را در زندگی خود، جز خداوند قادر و مؤثر نداند: «إِیاكَ نَسْتَعینُ»؛ لذا اگر کسی در «إِیاكَ نَعْبُدُ وَ إِیاكَ نَسْتَعینُ» صادق باشد، قطعاً یک مسلمان واقعی و صددرصد بهشتی است؛ اما چه وقت انسان می‌تواند باصداقت نسبت به پروردگار باشد؟ آن وقت که متابعت از شیطان درون و برون خود نکند و حقیقتاً هیچ چیز را به جز خداوند در زندگیش مؤثر نداند‌ وگرنه وقتی در نماز می‌گوید: «إِیاكَ نَعْبُدُ وَ إِیاكَ نَسْتَعینُ»، یک دروغ بزرگ به خدا گفته است! گرچه نمازش صحیح است؛ لذا قسم اول صداقت، صادق بودن با خداست و بسیار سخت است؛ 2️⃣ قسم دوم: صداقت با پیغمبر اکرم (ص) و ائمۀ طاهرین (ع) است؛ به این معنا که ایمان و محبت ما نسبت به اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع)، واقعیت داشته باشد و تظاهر نباشد؛ یعنی همان‌طور که ادعا می‌کنیم که تا سرحد عشق، امیرالمؤمنین (ع) را دوست داریم و ارادت به حضرت زهرا (س) داریم، از نظر عمل هم تابع آنها باشیم؛ پس آن کسی که گناه در زندگی‌اش باشد، و یا اهل ظلم، دزدی، غیبت، تهمت و آبروریزی دیگران باشد یا حتی آن خانمی که مراعات حجاب و عفاف را نمی‌کند، حتی اگر بگوید که عاشق حضرت زهرا (س) هستم، با حضرت صادق نیست؛ بلکه اهل آزار حضرت است‌؛ چراکه با عمل خود دل حضرت زهرا (س) را آزرده می‌نماید. 3️⃣ قسم سوّم: صداقت با اهل خانه و در خانه است؛ که انشاالله به شرط حیات و توفیق الهی در روزبرگ فردا به آن خواهیم پرداخت... 📚 برگرفته از درس اخلاق مرجع عالیقدر جهان تشیع، حضرت آیت‌الله العظمی حسین مظاهری (دامت‌برکاته) https://eitaa.com/ROOZBARG