ساداتِ منوّری که در پستوی خانه، نهان بودند آسه آسه تشریف بیارند بیرون و ما رو ببخشند ان شاءالله.

به غریبه‌های آشنا، توجّهی نکن! به توجّهای آشنای من نگاه کن!

همیشه حقیقت چیزی نیست که همه هواخواهشن.

حتی اگه آشوب شم، امن می‌مونم واست!

چشمانت رژیم آل سعود بود و من حاج علی‌اکبر رائفی‌پور.

ما را کسی نخواست، تو هم گر نخواستی– –در گوشمان کشیده بخوابان! ولی بخواه...

ما ریزه‌خوریم و رزق ما روضه‌ی توست...

ممنون تو اَم که باز مَحرم شده‌ام مهمانِ دوباره‌یِ مُحرّم شده‌ام..‌.

شکر ایزد! که روضه رزق من است.

احساس رضایت پس از روضه>>>>>>>

برای شست‌وشوی غم، دست به گریه می‌برم.

شب حُرّ ما رو نبخشی کی ببخشی آخدا!؟ مگه غیر اینه که: 《تنها گناه ما طمع بخشش تو بود ما را کرامت تو گنه‌کار کرده است!》؟