⭕️ علی(ع) در خطبه ۱۶ از دو خطر می گوید ➖ که متاسفانه در #سیاست‌ورزی و #کنشگری ما ردپایی دارد: 1️⃣ «هَلَکَ مَنِ ادَّعَی» ادعا، موجب هلاکت است! 🔹 قرار عالم بر این است: هرکس "ادعا"ی خدمت و رعایت ارزش‌ها کرد، رسوایش کند؛ موقعیتش را نابود کند. سیاسیونی که در برتری طلبی بر دیگران، ارزشی بودن خود را به رخ می کشند را نگاه کنید. 🔸 چون چیزی از تصنع و دروغ و ریا در آن هست و این حباب می ترکد! 🔺 ارزشیِ واقعی، مدعی نیست! 2️⃣ «خَابَ مَنِ افتَری» افتراء هم موجب رسیدن به انسداد است! 🔹"خیب" آرمان و آرزویی است که محقق نشده و صاحبش را نومید کرده باشد. 🔸 اگر انسدادی‌ها در دهه‌های قبل را ببینید تایید می کنید: گاه در جریان #افشاگری، راست و دروغ به هم آمیخته و کارشان به #افترا کشیده می‌شد! 🔹بودن مدعیان تصنعی در برخی مقامات و رسوا شدن هایشان، این افشاگران را جسورتر کرد که همه شنیده‌ها و اسناد مظنون را قطعی بگیرند و حکم کنند! 🔸اما بجای آرمانِ اصلاح، سر از یأس و ناامیدی درآورند و به مرور حکم به #انسداد کردند! 🔹چون چیزی از دروغ بستن و تصنع اینجا هم هست. واقعیت، مطابق آن نمی شود و اینها به انسداد می رسند! 🔺 کاش مراقب هردو آسیب باشیم! #اخلاق_سیاسی 🖋 حجت الاسلام محسن #قنبریان

🛑📢قرآن عاقبت دروغ بستن بر خداوند را چگونه ترسیم می کند؟ 🔹آيه ۶۹ سوره يونس، ناظر به شاخه معيّنى از شاخه هاى كذب، و آن دروغ بستن به خدا است، این آیه خطاب به پيامبر (صلى الله عليه وآله) مى فرمايد: «قُلْ اِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللّهِ الْكَذِبَ لا يُفْلِحُونَ»؛ (بگو آنها كه #دروغ به خدا مى بندند [هرگز] رستگار نمى شوند). اصولا #دروغ با رستگارى جمع نمى شود، به خصوص اگر دروغ بر خدا و پيامبران الهى باشد. منظور از دروغ بر خدا در اين آيه [به قرينه آيات پيش از آن] آن است كه مشركان، فرشتگان را دختران خدا مى پنداشتند، و گاه گفته شده است منظور، ادعاى مسيحيان نسبت به حضرت مسيح (عليه السلام) و يهود نسبت به حضرت عُزير (عليه السلام) است که آنها را فرزند خدا مى دانستند. در هر حال چنين نسبتى به خداوند، دروغی ظاهر و آشكارى است، زيرا نه خداوند جسم دارد و نه عوارض جسمانى بر او چيره مى شود، و نه همسر و فرزندى. 🔹اصولا فلسفه وجود فرزند در نظام آفرينش، نياز فطرى و طبيعى انسان ها به كمك فرزندان و احتياج به بقاء نسل از طريق آنها است. لذا فرزند براى خداوندى كه ازلى وابدى و بى نياز از همه چيز و قادر بر هر كارى است مفهوم ندارد. اين نكته نيز قابل دقت است كه عمل مشركان در آيه فوق، مصداق دروغ و افترا می باشد، زیرا #دروغ مفهومى گسترده تر از افترا دارد (و به تعبير معروف، نسبت ميان آنها نسبت عموم و خصوص مطلق است)؛ #دروغ آن است كه انسان سخنى بر خلاف واقع بگويد، خواه درباره شخص، يا چيزى، ولى تهمت و افترا طرح نسبتى ناروا و غير واقعى به فردی است كه در اين صورت هم دروغ است و هم تهمت. مضمون همين آيه در آيه ۱۱۶ نحل نيز آمده است آنجا كه مى فرمايد: «اِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللّهِ الْكَذِبَ لا يُفْلِحُونَ». 📕اخلاق در قرآن‏، مكارم شيرازى، ناصر، تهيه و تنظيم: جمعى از فضلاء، مدرسه الامام على بن ابى طالب (ع)، قم‏، ۱۳۷۷ش،‏ چ اول‏، ج ۳، ص ۲۲۵ منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت) #دروغ #تهمت #افترا