گریز امام خمینی از منصب مرجعیت نهضت‌خوانی؛ بازخوانی گزیده‌ای از کتاب نهضت امام خمینی/115 🔹روز سه‏شنبه 12 خردادماه 1349 (27 ربيع‏الاول 1390) حاج #سيدمحسن_حكيم در يكى از بيمارستان‏هاى بغداد چشم از جهان فرو بست و جهان تشيع را عزادار ساخت. 🔸نكته‏اى را كه بايد خاطرنشان كنم آن‌كه به دنبال بسترى شدن او در بيمارستان بغداد، علما و روحانيان عالى‏مقام نجف يكى پس از ديگرى به بغداد رفته از او عيادت كردند، ليكن هرچه به امام پيشنهاد شد و روى آن اصرار و پافشارى به عمل آمد كه به بغداد برود و از او عيادت كند، نپذيرفت. 🔹به امام گفتند: #مراجع_نجف به #بغداد رفته از آقاى حكيم عيادت كردند، خوب است شما هم چنين كنيد. در پاسخ فرمود: «آقايان مراجع به عيادت ايشان رفته و مى‏روند، به منِ طلبه چه ربطى دارد».؛ البته امام از آقاى حكيم در نجف پيش از انتقال او به بيمارستان بغداد عيادت كرده بود. 🔸امام از هرگونه حركتى كه شائبه آينده‏سازى براى خويشتن داشته باشد سخت گريزان بود و از اين رو نمى‏خواست كارى را كه علماى طراز اول نجف انجام داده‏اند، تقليد كند و از اين راه، خود را در رديف آنان قراردهد و اين از روح خداجويى، سلوک عرفانى و تهذيب نفس امام ريشه مى‏گيرد، چنانكه در شب سه‏شنبه 12 خرداد ماه 49 وقتى خبر درگذشت حكيم به نجف رسيد، بنا به گفته آقاى حاج شيخ #عبدالعلى_قرهى، امام آن شب را نخوابيد و شب را به دعا و تفكر گذراند و صبحگاهان پس از اداى نماز، نامبرده را به حضور طلبيد و فرمود: به دوستانم بگوييد من راضى نيستم در اين كشمكش‏هايى كه در سطح حوزه‏ها بروز خواهد كرد، وارد شوند و به نفع من بخواهند كارى انجام دهند.(نهضت امام خمینی، ج2، ص793) بنیاد تاریخ‌پژوهی و دانشنامه انقلاب اسلامی