اَلسَّلامُ عَلَیکَ یاعَلی بنِ موسَی الرّضا غزل : چشمم به راهِ توست ِ روزی رضا ، به شهرِ دلِ من گذارکن پاییزِ سردِ خاکِ تنم را بهار کن مَردم به اَقرَبا صِله ی رَحم می کنند رحمی به حالِ این دلِ تنهای زار کن جغرافیای مِهرِ تو می جویم از ضریح دل جویی از مسافِرِ بی غمگسار کن شیرِ فلک به آهوی چشمت رضا، اسیر؛ دعوت مرا به مُعجزِ لَیل و نَهار کن درمانِ هِجرِ چِهره ی ماهت اگرچه نیست؛ ما را به دَردِ عشقِ لقایت ،دچارکن وقتی نِقابِ خاک به رُخساره می کِشم؛ چشمم به راهِ توست ، گُذر بَر مَزار کن هرجا قَدم نهی، به خدا ،نور گستری؛ باز آ مَزارِ تارِ مرا پُر نگار کن تا سَر به خاکِ پای تو غلتان کنم،رضا؛ بَر من نظر تو ای گُلِ زیبا عذار کن دستی زِ خاک تا که بَرآرَم به دامنت در روزِ حَشر ، خاکِ تَنم ، بَرکنار کن دنیا ،غریب خانه ی زِندانِ مُردگی ست ما را به شهرِ عشقِ خودت رَهسپار کن در هِجرِ رویِ توست،"جهاندیده"داغدار او را تو از مشاهده ات بی قرار کن هرسال بَهرِدیدنت ای دوست ، مشهدم روزی رضا ، به شهرِ دلِ من گذار کن #محمود_جهاندیده #امام_رضا_علیه_السّلام