آیا #دروغ_سیزده در ایران باستان وجود داشت؟ در ایران باستان بزرگترین گناه، #دروغ بود. دروغ هیچ توجیهی نداشت و چیزهای مثل دروغ‌مصلحتی و دروغ‌سیزده همه ضدفرهنگ‌های وارداتی هستند و هیچ‌یک ایرانی نیستند. در مهریشت از کتاب #اوستا، یکی از بزرگترین ایزدان ایرانی یعنی #ایزد_مهر (ایزد نگهبان خورشید و نگهدار عهد و پیمان) مردم را از دروغگویی نهی کرده و به ایرانیان گفته است که از «مهردُروج» که دیوی آفریده شده توسط اهریمن است و مردم را به دروغ‌گویی ترغیب می‌کند، دوری کنند. اهمیت راستگویی و پرهیز از دروغ‌گویی تا آنجاست که #داریوش_بزرگ در کنار «دشمن» و «خشکسالی»، از دروغ به عنوان سومین رکن بدبختی ملت نام می‌برد و از اهورامزدا می‌خواهد تا ایران را از دشمن و خشکسالی و دروغ، پاک نگه دارد. بنابر متنی باستانی که در کتاب «کتیبه‌های کوروش» نیز به آن اشاره کرده‌ام، هخامنشیان هرگاه می‌خواستند عهد و پیمانی محکم ببندند، به «ایزد مهر» که ایزد راستی و دشمن دروغ‌گویی بود، سوگند می‌خوردند. لذا این سنت مزخرف #دروغ_سیزده که برگرفته از #دروغ_آوریل غربی‌ها است، هیچ ارتباطی با فرهنگ زیبای ایرانی ندارد. این مزخرفات را ترویج ندهید. تکمیلی: هرودوت مورخ باستانی می‌گوید که ایرانیان (یعنی ایرانیان دوره هخامنشی) حتی از قرض گرفتن اجتناب می‌کردند. زیرا عقیده داشتند آدم مقروض، ممکن است نتواند به موقع قرض خود را پرداخت کند و به همین دلیل مجبور به دروغ‌گویی برای توجیه دیرکَرد خود بشود.