[ما از تبار بغضیم، آسودگی روا نیست....!]

- به اِذنِ حضرتِ باقی - اَلو؟ آسیدروح‌الله آقا ؟ خودتان هستید؟ سلام علیکم . عذرخواهم که پاسخگویۍمان به تاخیر افتاد . هنگامۍ که زنگِ تلفن به صدا درآمد و شماره‌ۍ بھشت بر رویِ صفحه نمایان شد ؛ بچه‌ها دست و پایشان را گم کردند و تلفن را بین هم رد و بدل مۍکردند که سرانجام من تلفن را از دستانِ لرزانشان گرفتم و پاسخ دادم . . شرمنده آقاۍ بزرگوار ! من لیاقتِ هم‌صحبتۍ با شما را ندارم ، خود می‌دانم . راستۍ شما خوبید؟ حالتان خوب است؟ حال و هواۍ بھشت چطور است؟ در آغوشِ خدا ، به شما خوش می‌گذرد؟! شکرِخدا که خوبید . . ما هم خوبیم به برکتِ علی و غرقِ در نعمتِ ولایتیم بحمدالله . جانم ؟! صدایتان کمۍ ناواضح است راه دور است دیگر ، شما در آسمان و ما در زمین . . فرسنگ‌ها فاصله است! آهان ! از احوالِ انقلاب برایتان بگویم ؟ به رویِ جفت چشمانم . . جانم برایتان بگوید که ؛ حالِ انقلاب خوب است وَ روز به روز بھتر از پیش مۍشود و به عنایتِ یزدانِ‌بۍهمتا و لطفِ آسدعلۍآقایمان ، ما هم لحظه‌اۍ مایوس و متاسف نشده‌ایم که در این طریقِ‌ مقدّس گام نھاده‌ایم ! ادامه دارد .. #میـم_جاماندھ

آره داره نگام میکنه . . . نباید از چشماش بیوفتم !

- آقارسولِ‌خوش‌معرفت .

اۍکاش‌عشق ، سربه‌سرِمانمی‌گذاشت! . .

- جمعه‌هاۍانتظار - دم‌دماۍ صبحِ جمعه شده و باز خانه‌ۍ دلش آشوب ! انگار در دلش رخت می‌شویند . . مضطرب است و حتۍ دمۍ آرام نمی‌گیرید . خانه در سکوت غرق شده و فقط تیک تیکِ ساعتِ قدیمۍ خانه است که هر ثانیه جولان می‌دهد! عقربه‌ها زود به زود می‌جنبند . انگار کسۍ دنبالشان کرده که اینگونه دوان دوان مسیر را می‌پیمایند ‌. پیرزن اما ، گذرِ برق‌آساۍ زمان را دوست ندارد حداقل براۍ این روزِ عزیز ، نه ! آخر تا غروب نشده او باید باز گردد . . . با چشم‌هاۍ منتظر ، پشت پنجره‌ۍ رنگۍ خانه تمام قد به تماشا می‌ایستد . اما اینطور فایده‌اۍ ندارد و از دلواپسی‌اش کم نمی‌شود . نرم‌نرمک از پله‌هاۍ ایوان پایین می‌آید این پله‌ها ، براۍ پیرزن نفس‌گیر شده . . زانو‌هایش به گِزگِز می‌افتند و دیگر رمقۍ ندارند آهسته بر روۍ پله‌ۍ آخر می‌نشیند و نفسۍ چاک می‌کند و به درِ خانه چشم می‌دوزد . با وسواس دانه‌هاۍ تسبیحِ متبرک شده به ضریحِ آقا امام رضا جانش را به نیتِ بازگشتِ نورِچَشمش روۍ هم می‌چیند . برایِ شاید چھارمین‌دفعه ، از صبح تا به الآن که غروب رخ نشان داده ، دست به کمرِ خمیده‌اش می‌گیرد و جلوۍ درِ چوبۍ خانه را ، آب‌ و جارو می‌کند و پریشان‌حال به انتھاۍ کوچه نِگَھۍ می‌اندازد . اما نه ! انگار ، آن یارِ سفر کرده خیالِ برگشت ندارد و باید چشمانش به بازگشتِ آن عزیزکرده خشک شود . به راستۍ که این چشم انتظارۍ خسته‌ کننده ، بد دردیست ! . . #میـم_جاماندھ

درآغوشِ‌خود‌بارِ‌دیگربگیر ، من‌این‌موجِ‌از‌هَرطرف‌رانده‌را . . عزیزم‌حسین|علیه‌السلام|

مارو‌به‌خودت‌برگردون‌! . .