-

- و یحیی چون به خانه بازآمد فضل و جعفر، پسرانش، گفتند که ما بندگانیم و نرسد ما را که بر سخن و رایِ پدر اعتراض کنیم، ما سخت بترسیدیم از آن سخنِ بی‌محابا که خلیفه را گفتی، بایستی که اندر آن گفتار نرمی و اندیشه بودی. یحیی گفت: - ای فرزندان، ما از شدگانیم و کارها به آخر آمده است، و سببِ محنت، بعد قضاء الله، شمایید؛ تا بر جایم سخن حق ناچار بگویم و به تملُّق و زرق مشغول نشوم، که به افتعال و شَعبَده قضای آمده بازنگردد . . . #تاریخ_بیهقی

تنها راه تحمل هستی این است که در ادبیات غرق شوی، هم‌چنان که در عیشی مُدام.

-

-

عرق از آخرین موی پشت سرم چکه می‌کند و سر می‌خورد وسط کمرم. پشتم به خارش می‌افتد و می‌سوزد. خسته‌ام. از صبح توی خیابان‌‌های تهران و سرکله زدن با ترافیک، پشت چشمانم را سنگین کرده‌ است. آمدم این‌جا سر گذاشتم روی بالشتک ادبیات. لبخند کش‌داری نشست روی لبم. رمق برگشت به تنم. خاصیت ادبیات همین است؛ مرهم است برای درد و رنج و غم و خستگی .‌..

- نمی‌دونم شرکت زمزم چه مایع سیال گازداری ریخته توی این بطری شیشه‌ای که هیچ بنی بشری نتونسته رو دستش بیاره؛ *پ.ن؛ روش با خط قرمز باید بنویسند اعتیاد آور.

این قطعه رو باید با گوش ِ وجود شنید و کلمه به کلمشو در آغوش کشید و با چشمای بسته همراهش خوند . .

من کجام؟! چشم‌م را می‌بندم. فــ راقت چکه می‌کند در چشمانم. می‌روم در روزگار غریبی که توی نبودنت گذشت. آه سوزان رفتند به آتش می‌کشد درونم را . . . و از این‌جا 5:13 ، نازنین! . . . قلبم ریش ریش می‌شود و با هر تن صدایی که بالا و پایین می‌شود، رد خیسی هم از کنار چشمم سر می‌خورد روی گونه‌ام؛ و آنچه که می‌ماند چیست؟! من هستم در این شبانگاه یا که یک جان دل‌تنگی . . . و من تو را نهان می‌کنم در کنج خانه‌ی قلبم، که از تو فقط، عشقت با من مانده است . . . #شطحیات

دهخدا در شرح «#شطحیات» گفته است: - کلماتی که در وقت مستی و ذوق از بعضی صادر می شود.