🔰 سه گونه نمازگزار! 1⃣ بعضی انسان ها در حالی که رو به خدا ایستاده اند، ولی از تکبیره الاحرام تا سلام آخر، وارد نماز نمی شوند. 2⃣ عده ای با تکبیر وارد نماز می شوند، و عروج و تقربی با آن پیدا می کنند، ولی با سلام آخر نماز از نمازشان بیرون می آیند. 3⃣ عده ای هم در نمازشان می مانند. اینها به #دوام_در_صلاة می رسند. 💠 الْمُصَلِّينَ * الَّذينَ هُمْ عَلي صَلاتِهِمْ دائِمُونَ 💠 🔻 «إِنَّ الْانسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا * إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا * وَ إِذَا مَسَّهُ الخَْيرُْ مَنُوعًا» انسان هلوع آفریده شده است. هلوع یعنی انسان میل به لذت دارد. اگر این میل هدایت نشود کار دست انسان می دهد. لذا آیه می گوید اگر به انسان سختی برسانیم، این انسان جزع و فزع می کند و اگر به او نعمت بدهیم، سد نعمت ها می شود. 🔻اگر انسان نعمت را از دست ما بگیرد و با دست دیگر به ما بدهد، رشد می کند. وقتی انسان نعمت را سد کرد و آنرا نگه داشت نعمت از بین می رود که «ما عِنْدَكُمْ يَنْفَدُ وَ ما عِنْدَ اللَّهِ باقٍ»(نحل/96) و با از بین رفتن نعمت، خودش هم ضایع می شود. 🔻 گاه انسان بر روی کشتی برای اینکه خودش حفظ شود باید بارش را به آب بیاندازد. قرآن می فرماید «تَثْبيتاً مِنْ أَنْفُسِهِم»(بقره/265) یعنی برای حفظ و تثبیت خودتان انفاق کنید. ولی بعضی ها مال شان را نگه می دارند و خودشان را می بازند. و این مال او را از خودش بی نیاز نمی کند و دردی از او دوا نمی کند که «ما أَغْنى عَنْهُ مالُهُ وَ ما كَسَب»(مسد/2) یعنی خودش را خرج مال می کند بجای اینکه مال را خرج تقرب به خدا بکند. 🔻پس گاهی نعمت را از او می گیریم که ما را پیدا کند و جزو صابرینی باشد که وقتی نعمتی از آنها گرفته می شود، خدا را پیدا کند که قرآن می گوید «الَّذينَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصيبَةٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُون»(بقره/156) ولی چنین آدمی که هلوع است باز هم خدا را پیدا نمی کند. 🔻ولی یک دسته اند که اینگونه نیستند؛ آن هم مصلّین هستند «إِلاَّ الْمُصَلِّينَ». مصلین یعنی اهل نماز. ولی در روایات داریم که مصلین در این آیه اصطلاح است. در میدان مسابقه به کسی که اسبش پشت سر اسب اول است، مصلی گفته می شود. فرمود: کسانی که دنبال سابقون بروند (که سابقون اهل بیت هستند) از این وادی نجات پیدا می کنند. اگر به این فرد نعمت داده شود رشد می کند و اگر نعمت گرفته شود باز رشد کرده و خدا را پیدا می کند. 🔻 پس کسانی که دنبال امیرالمومنین(ع) حرکت می کنند اول ویژگی آنها این است که «إِلَّا الْمُصَلِّينَ * الَّذِينَ هُمْ عَلىَ صَلَاتهِِمْ دَائمُون» یعنی در نمازشان دائمی هستند. 🔻بعضی انسانها، گاهی از تکبیرة الاحرام تا سلام آخر، وارد نماز نمی شوند. یعنی رو به خدا می ایستد ولی وارد مقام نماز نمی شود و حضوری ندارد و فقط اسقاط تکلیفی می کند. البته همین هم خوب است و نعمت خداست. اما عده ای با تکبیر وارد نماز می شوند، و عروج و تقربی با آن پیدا می کنند ولی با سلام آخر نماز از نمازشان بیرون می آیند. 🔻عده ای هم در نمازشان می مانند. اینها به دوام در صلاة می رسند. و کسانی که اهل نافله هستند را خدا به مقامی می رساند که نمازشان برایشان می ماند. 🔻پس اگر کسی مصلی شود و پیرو راه ولی خود شود، به دوام در نماز می رسد. این همان است که گذشت که اگر کسی وارد خانه های رسول الله(ص) شود اینها چیزی از دنیا آنها از یاد خدا غافل نمی کند. اگرانسان در وادی ولایت بود تجارتش لطمه ای به نمازش وارد نمی کند وگرنه نمی تواند دائم الصلاة باشد. یکی از راههای این وادی هم نوافل است که اگر نوافل را خواندیم نمازهای مان به گونه ای می شود که حالات نماز برای ما می ماند که هر نمازی ما را یک قدم جلوتر می برد. نه اینکه با پایان نماز آنچه داشتیم را از دست می دهیم و با نماز بعدی باز همین تکرار شود. پس بهترین صفت و اولین ویژگی برای کسانیکه در داد و ستدهای عالم رشد می کنند و دچار هلع نمی شوند را در این آیه دوام صلاة بیان می کند. #سوره_ِمعارج (19-23) #تفسیر_روزانه_قرآن_کریم (جزء 29) 💢 💢 💢 💢 💢 💢 💢 💢 💢 💢 🔘 @mirbaqeri_tafsir