🥀غربت حضرت ولی عصر عجل الله فرجه🥀 🌾‌امام زمان از ياد رفته 🔶نعمت امام زمان عليه السلام از همه جهت، عام و فراگير است و همه مخلوقات از آن بهره جسته اند. اما با يك نگاه كلي به مردم جهان، مي‌بينيم كه اكثر مردم دنيا اصلاً به وجود امام عصر عليه السلام واقف نيستند و ايشان را به عنوان ولي نعمت خويش نمي شناسند، تا بخواهند شكر حضرتش را به جاي آورند. 🔷از اين رو، براي بيشتر مردم دنيا، ياد كردن از امام زمان عليه السلام به طور كلي منتفي است، چرا كه شناخت حضرت اصلاً براي آنها مطرح نيست، تا نوبت به ياد قلبي و زباني برسد. 🔶پس نعمت حضرت ولي عصر ارواحنا فداه با وجود اين كه فرگير است، ولي از غير شيعه توقع ياد حضرتش نمي رود، بنابراين مسئله ی ياد شدن امام زمان عليه السلام براي همه مردم جهان غير از اقليت شيعيان، منتفي است. اين نكته ی مهم، يكي از ابعاد غربت آن حضرت را نشان مي‌دهد. 🔷اما اقليتي كه حضرتش را مي‌شناسند، آيا حق ايشان را از حيث ياد كردن به جاي مي‌آورند؟ 🔶 بسياري از اين گروه، در معرفت به اسم امام عليه السلام هم كمبودهايي دارند و از جهت معرفت به وصف نيز وضعيت مناسبي ندارند. طبيعتاً وقتي در مرحله معرفت دچار چنين نقصاني باشند، هنگام «ياد كردن» هم نارسايي ايشان نمايان مي‌گردد. 🔷در نهايت، عده ی بسيار كمي باقي مي‌مانند – يعني اقليتي از آن اقليت – كه به طور نسبي، معرفتي به اسم و وصف حضرت مهدي عليه السلام دارند. 🔶حال ببينيم اين زير مجموعه ناچيز، چگونه ياد امام عليه السلام را در نقل و زبان خويش، زنده نگاه مي‌دارند؟ و آيا امام زمان عليه السلام براي اين عده بسيار اندك، فراموش شده نيستند؟! 🔷متأسفانه مسئله غيبت امام عليه السلام و غفلت از ايشان، مشكلات بسياري بر سر راه اين عده معدود به وجود آورده و امتحان دينداري را دشوارتر ساخته است، چرا كه مردم نمي توانند امام خود را ببينند، با ايشان تماس عادي و اختياري برقرار كنند و مسائل و مشكلات خود را مستقيماً با ولي نعمت خويش در ميان بگذارند. 🔶اگر راه تماس عادي و معمولي با ايشان داشتند، شايد در ياد كردن امام زمان عليه السلام توفيق بيشتري پيدا مي‌كردند. 🔷البته وقتي غربت ائمه پيشين عليه السلام را – حتي در ميان دوستدارانشان – در زمان حضورشان مي‌بينيم، در مي‌يابيم كه روح توجه به امام عصر عليه السلام و ذكر ايشان، معرفت است و بدون معرفت، اين غربت و غفلت، هم چنان باقي و برقرار است، چنان كه با بودن معرفت، حضور و غيبت امام عليه السلام يكسان است. 🔶اما به هر حال، غيبت امام عصر عليه السلام امتحاني بزرگ است، كه گاهي افراد سست ايمان، به دليل نديدن حجت خدا، كم كم در ذكر امام خويش سهل انگار و بي توجه مي‌گردند. 🔷بدين ترتيب ياد آن امام حتي، از دل و زبان آنها كم رنگ مي‌شود و حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف براي آنها نيز از ياد رفته و غريب مي‌گردند. 🔶 با اين همه مدعيان، عده بسيار بسيار اندكي باقي مي‌مانند كه امام كاظم عليه السلام در توصيف آنها مي‌فرمايند: يغيب عن ابصار الناس شخصه و لا يغيب عن قلوب المؤمنين ذكره. شخص امام عليه السلام از چشمهاي مردم پنهان مي‌شود، ولي ياد او از دلهاي مؤمنان پنهان نمي گردد. 🔷اين گروه از مؤمنان همواره به ياد مولاي خويش هستند. شايد با چشم سر، امام زمان عليه السلام را نبينند، ولي با ديده دل، پيوسته حضرتش را مدنظر دارند و قلب خود را جايگاه معرفت و محبت ايشان قرار داده اند. اين است كه درد هجران و ياد مشكلات و سختي‌هاي آن امام همام، همواره قلب آنها را متأثر مي‌دارد و چشمهايشان را اشكبار مي‌سازد. 🔶امام صادق عليه السلام مي‌فرمايند: اما و الله ليغيبن امامكم شيئاً من دهركم... و لتدمعن عليه عيون المؤمنين. توجه داشته باشيد! قسم به خدا، امام شما سالياني از روزگارتان در غيبت خواهد بود... و چشمهاي مؤمنان بر آن حضرت گريان مي‌شود. 🔷شدت معرفت و محبت اين عده بسيار كم، سبب مي‌شود كه دلهايشان به «ياد» محبوب دردناك شود و آثار ذكر قلبي بر زبان و ساير اعضاء و جوارح ايشان جاري گردد. اما اين گروه از مؤمنان، بسيار اندك اند، تا آن جا كه خودشان نيز به تبعيت از مولاي غريبشان همواره غريب هستند و مورد توجه قرار نمي گيرند. صرف نظر از اين عده كه مي‌توان آن را «استثناء» دانست، بقيه آن اقليت شيعه، در ياد كردن امام زمان عليه السلام واقعاً كوتاهي مي‌كنند. لذا آن امام همام، براي امت ناسپاس خود، غريب «از ياد رفته» است. ✍محمد #بنی_هاشمی #منتظران_منجی https://eitaa.com/joinchat/1398538984C3a0a45dd75

🥀غربت حضرت ولی عصر عجل الله فرجه🥀 🔴فراموشي فراگير 🔶امام عصر عليه السلام از دلها و زبانها فراموش شده اند و اين مسئله حتي در مورد اقليت شيعيان نيز صادق است. 🔴پدر و مادر از ياد رفته 🔶براي ملموس تر شدن اين واقعيت تلخ، يكي از روشن ترين اوصاف امام عليه السلام را تذكر مي‌دهيم تا هر كس خود به داوري بپردازد. 🔶در مباحث حلقه‌هاي پيشين اشاره شد كه امام رضا عليه السلام در وصف امام معصوم فرموده اند: الامام الوالد الشفيق و الام البرة بالولد الصغير.امام (در مهرباني مانند) پدر دلسوز و مادر نيكوكار به بچه كوچك است. 🔶حال ببينيم مؤمناني كه امام زمان خود را به اين وصف مي‌شناسد، آيا ذكر و ياد مناسب با اين وصف را دارند؟ 🔶فرض كنيد پدر مهربان و يا مادر فداكاري هستيد كه فرزندان آنها به هر دليل نمي توانند مستقيماً با ايشان ارتباط داشته باشند و نسبت به آنها غايب هستند. مثلاً مسافرت رفته، يا گرفتار زندان شده، يا به هر دليلي از دسترس ايشان خارج مي‌باشند. 🔶در اين صورت آنها چقدر از اين پدر و مادر به سفر رفته و يا در بند خويش ياد مي‌كنند، خصوصاً اگر والدين خيلي دلسوز و فداكار بوده، فرزندان هم با وفا باشند، واقعاً در زماني كه پدر و مادر غايب هستند، آنها را از ياد نمي برند و جاي خالي آنها را هر لحظه حس مي‌كنند. 🔶هر قدر كه اين دوري و جدايي طولاني شود، نديدن پدر و مادر براي فرزندان، طبيعي و عادي نمي شود، بلكه در هر مناسبت تلخ يا شيرين و در هر اجتماع خانوادگي، بيش از هر كس به ياد آنها هستند. عكس آنها را در گوشه و كنار خانه قرار مي‌دهند، همواره وجود پدر و مادر خويش را به ديگران گوشزد كرده، متذكر مي‌شوند كه آنها به سفر رفته اند، ولي بالاخره «مي آيند». هر كس هم كه به طريقي با آنها ارتباط برقرار كند، ابتدا از احوال پدر و مادر غايب آنها جويا می شود و سپس آنها را با عبارات مختلف تسلي مي‌بخشد. 🔶فرزندان نيز، هر بار با يكديگر تماس داشته باشند، در هر برخوردي درباره درد هجران خود سخن مي‌گويند، پيش از هر كلام و بيش از هر چيز، از پدر و مادر خود صحبت مي‌كنند و از يكديگر مي‌پرسند كه آيا نامه اي دريافت نكره ايد؟! تماس تلفني نداشته ايد؟ حالشان چطور است؟ فلان خبر ناگوار و يا خوشحال كننده وقتي به آنها رسيد، چه حالي داشتند؟ 🔶خلاصه، به هر مناسبت و بهانه اي، ياد قلبي خويش را به صورتهاي گوناگون به زبان مي‌آورند. هر كدام از آنها آرزو مي‌كنند كه بتوانند حداقل صداي پدر و مادر خويش را بشنوند، اگر تماس تلفني برقرار شود، هر يك از اعضاء خانواده در شنيدن صداي آنها از ديگري سبقت مي‌گيرند. حتي اگر بفهمند كه آنها كاملاً سالم هستند، باز هم راضي نمي شوند و مي‌خواهند كه آنها را ببينند و يا لااقل صدايشان را بشنوند و.... 🔶گاهي مجلس سرور و خانوادگي برگزار مي‌شود، مثلاً روز عيدي فرا مي‌رسد و يا جشن عروسي پيش مي‌آيد و... وقتي همه دور هم گرد آمده اند، غيبت آن عزيزان در اين مجلس شادي، ناراحتي آنها را افزوده، دائماً با دل و زبان، متذكر ياد پدر و مادر شده، اين سخنان را به زبان مي‌آورند، اگر پدر بود...! اگر مادر بود...! 🔶اگر پدر و مادرشان گرفتار باشند، لازم نيست كسي به آنها بگويد كه برايشان دعا كنيد. فرزندان، به طور طبيعي از هيچ كاري براي رهايي والدين خود مضايقه ندارند. در انجام انواع دعاها و توسلات كوتاهي نمي كنند، اگر بشنوند كه عمل يا نذري در رفع گرفتاري آنها اثر دارد، فوراً به انجام آن اهتمام مي‌ورزند، هر كاري را كه احتمال اثر داشته باشد، انجام مي‌دهند و در دعا و خواستن حوائج، آنها را بر خويش مقدم مي‌دارند. 🔶بي خبر ماندن از وضعيت پدر و مادر، براي فرزندان سخت و دردناك است. اگر مدتي نامه اي دريافت نكرده و تماس تلفني نداشته باشند، رنج و ناراحتي زيادي متحمل مي‌شوند و... اين وضعيت فرزندان مهربان در مقابل والدين دلسوز و فداكارشان است. 🔶حال ببينيم آن چه در اين مثال بيان شد، چقدر بر حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف – كه امام زمان ما هستند – تطبيق مي‌كند و سپس وضعيت مؤمنان را نسبت به ايشان بسنجيم. 🔶آيا ايشان پدر مهربان و دلسوزي براي شيعيان و دوستدار انسان نيستند؟! آيا ايشان به اندازه يك پدر خوب و دوست داشتني و يك مادر نيكوكار نسبت به فرزند كوچكش، به دوستان خود لطف و محبت ندارند؟ آيا ايشان گرفتار و در بند زندان غيبت نيستند؟! آيا از خبرهاي ناراحت كننده ما آگاهي ندارند؟! ايشان با آگاهي از اين خبرها، چه حالي پيدا مي‌كنند؟! ✍محمد #بنی_هاشمی #منتظران_منجی https://eitaa.com/joinchat/1398538984C3a0a45dd75