#ارسالی_مخاطبین ◀️ آیا خواندن رمان و کتاب‌های داستانی فایده‌ای هم دارد؟ این سوالی‌ست که مارک منسن می‌پرسد و جوابش آن‌قدر تكان‌دهنده است که، ادعای وجود اروپای آزاد امروز به همین پاسخ مربوط هست. منسن می‌گوید؛ وقتی جوان‌تر بودم فکر می‌کردم خواندن داستان، وقت تلف کردنه اما معلم دبیرستانم یک جمله‌ی درخشانی گفت، که اون موقع معنیش رو نمی‌فهمیدم. معلم‌ام می‌گفت: «ما داستان‌ها را می‌خوانیم چون هیچ‌وقت فرصتْ به اندازه‌ی کافی نداریم تا مردم را بشناسیم!» این جمله یک حقیقت پرمغز دارد. منسن می‌گوید؛ ما آدم‌های زندگی‌مان را خودمان انتخاب می‌کنیم، یعنی دوست داریم با افرادی دوست بشویم که علایق، دیدگاه‌ها و تجارب مشترکی با ما دارند. چرا؟ چون با تفاوت، در سلیقه و تفکر، میانه‌ی خوبی نداریم. داستان‌ها دقیقاً این‌جا به دادمان می‌رسند. داستان‌سرایی در هر شکلی، چه فیلم، چه کتاب، یا هم‌صحبتی با دیگران، محک خوبیه که آدم‌ها را وادار می‌کند تا فراتر از چارچوب تجربه‌های محدودشان فکر کنند و ببیند بقیه‌ی آدم‌ها با افکار و سلایق مختلف، چه نظراتی ممکنه داشته باشند و در این باب، مثال خوبی می‌زند. مارک منسن می‌گوید؛ من خودم هرگز درد سیاه‌پوستان آمریکایی را نفهمیدم تا این‌که کتاب «مرد نامرئی» را خواندم و هیچ ذهنیتی نسبت به وقایع غیر احساسی جنگ نداشتم تا وقتی که کتاب «در جبهه‌ی غرب خبری نیست» رو خواندم. این یعنی تقویت همدلی، اما چرا مهم است؟ منسن پاسخ جالبی دارد... او می‌گوید؛ تا قبل از قرن هجده، اروپا به طرز عجیبی وحشی بود. اما وقتی دستگاه چاپ اختراع شد و کتاب‌ها در دسترس مردم قرار گرفتند، این شرایط آرام آرام شروع به تغییر کرد. چرا؟ چون مردم شروع به خواندن کردند، و مطالعهْ نیروی همدلی و دغدغه‌مندی را در آن‌ها بیدار کرد و... حالا اروپایی‌ها فهمیده بودند چرا آزادی‌های فردی مهم است؟ چرا احترام به حقوق دیگری که شاید عقیده‌ای متفاوت با من داشته باشد در نهایت به نفع خودمان است؟ چطور باید دولت‌مردها را پاسخ‌گو کرد و... در واقع اروپا با مطالعه کردن، خواندن و اندیشیدن، آزاد شد.