☔️ #من_با_تو ✨ #قسمت_پنجاه_وچهارم ✨ رمان زیبا و عاشقانه😍💓 پدرم عصبے😠زل زدہ بود بہ فرش، مادرم با اخم نگاهم مےڪرد.😠👀 بند ڪیفم👜 رو فشردم و گفتم: ــ من میرم دانشگاہ🏢خداحافظ! پدرم سرش رو بلند ڪرد و با لحن عصبے گفت :😠 ــ بابا جون،برو دخترم،برو عزیزم! لبم رو بہ دندون گرفتم...😞 پدرم بلند شد و ایستاد رو بہ روم😠 ــ کی میخوای بزرگ‌شے هانیہ کی؟ ساڪت سرم رو انداختم پایین.😞 ــ جوابمو بدہ.😠 آروم لب زدم : ــ بےعقلے ڪردم اصلا اون لحظہ... پدرم اجازہ نداد ادامہ بدم :😠✋ ــ توجیہ‌نڪن آبروریزی تو توجیہ‌نڪن! پوفے ڪرد و گفت : ــ سر شڪستہ‌م ڪردی،ڪم غصه‌تو خوردم؟ اشڪ بہ چشم‌هام😢هجوم آورد چشم‌هام رو روی هم فشار دادم تا اشڪ هام سرازیر نشہ! 💭یڪ لحظہ گ پنج سال پیش اومد بہ ذهنم... روزی عروسے💍👰 امین بود مثل دیونہ‌هام دست بہ سینہ دور خونہ راہ میرفتم، اولش اشڪ😢مےریختم چند لحظہ بعد گریہ‌م شدت گرفت و چند دقیقہ بعد بلند هق‌هق مےڪردم.😭 نشستم روی زمین و زار مےزدم😭😫 پدرم با نگرانے اومد سمتم،صداش رو مے‌شنیدم :😰 ــ هانیہ بابا؟ ادامه‌ دارد... 📚 نویسنده : لیلی سلطانی