#دلنوشته گاه میبینیم که طرف تا زنده است، قَدرش را نمی دانند... گاه سرزنش می شود... گاه حرفش توسط دیگران فهمیده نمی شود... گاه به سبب حسادت سرکوبش می کنند... گاه برای اینکه پیشرفت نکند، لگدمالش می کنند... گاه برای اینکه مقبولیت برایش ایجاد نشود، لِهَش می کنند... اما...☝️ به محض اینکه بگویند... او مُرده است...! همان افراد! از فضائل اخلاقی اش می گویند. از فعالیت های پر ثمر او می گویند. از تلاش های بی دریغ او سخن می گویند. از اهل علم بودن او سخن به میان می آورند... و چقدر از او خوب می گویند... و دریغ از اندکی تفکر! که این، همان است! فقط! یک فرق اساسی دارد! آن زمان زنده بود و احساس خطر از وجود زنده ی او به هر دلیلی... اما الان مُرده است و دیگر این احتمالات وجود ندارد! با خیال راحت از او تعریف می کنند... چون جانی ندارد... و آنها از همین خوف داشتند... چند صباحی تعریف و دیگر به فراموشی سپرده می شود... مثل دیگرانی که به دل خاک سپردند! فقط خانواده اش! تا زمانی که زنده اند به یاد او هستند و تمام... این سرنوشت برای تک تک ما، کم و بیش رقم خواهد خورد... و بارها در طول تاریخ، تکرار می شود... و همه ی این ها از ضعیف بودن انسان هاست. انسان های ضعیف اینگونه اند... اگر با #خدا(حقیقتا) پیوند خوردی، دیگر از انسان های دورو اطرافت خوف نخواهی داشت... در بودن و نبودنش همان را میگویی که باید بگویی! #ضعف_خداباوری #حقیقت #نسترن_بهرمان مبلغان نور https://eitaa.com/joinchat/3011379201C7afdd551c2