بخش ابتدایی روایت «آخه بوسنی؟»
نوشتهٔ
#منصوره_مصطفی_زاده
با صدایی که هیچ معنایی برایم نداشت، از خواب پریدم. زنی به زبانی که نمی‌شناختم، بالای سرم ایستاده بود و چیزهایی می‌گفت. از کلمه‌هایش نه، از حرکات دست و بدنش فهمیدم نباید در «میسجید» روبه‌روی نمازگزارها بخوابم. خودم را به‌زور بلند کردم و زدم بیرون. بیشتر از سی ساعت می‌شد که نخوابیده بودم. راه افتادم یک قهوه با قیمت مناسب پیدا کنم. آدم‌های جورواجور در فرودگاه استانبول چمدان‌های سنگین را پشت سرشان می‌کشیدند و به‌سرعت رد می‌شدند. از زنان برقع‌پوش سر تا پا مشکی تا دخترهای بور با سگ‌های کوچک در بغل‌شان. از مردهای سیاه‌پوست عضلانی تا سیک‌های هندی با عمامه‌های رنگی. چشم‌بادامی‌ها جیغ‌جیغ می‌کردند و اهالی قدبلند اسکاندیناوی با هر قدم چند متر از ما دور می‌شدند. کلمات‌شان برایم آشنا نبود.
اینترنت رایگان یک‌ساعتۀ فرودگاه را فعال کردم و پیام دادم: «ما فرودگاه استانبولیم.» دخترم نرگس نوشت: «مگه قرار نبود بری بوسنی و نمی‌دونم چی‌چی؟» نوشتم: «هِرزِگُوین.» نوشت: «آخه بوسنی؟»
#مدام‌خوانی
#سفر_مدام
مدام؛ یک ماجرای دنباله‌دار |
@modaam_magazine
