باعصبانیت‌ایستادم‌بالای‌ـــرمنصور ونمازش‌کہ‌تمام‌شد،گفتم: "منصورجان، مگهـ‌جاقحطیه‌کہ‌می‌آی می‌ایستی‌وسط‌بچہ‌هانماز؟ خُب‌برویہ‌اتاق‌دیگہ‌کہ‌منم‌مجبورنشم کارم‌روول‌کنم‌وبیام‌دنبال‌مھرتوبگردم." تسبیح‌رابرداشت‌وهمان‌طورکہ می‌چرخاندش، گفت:"این‌کارفلسفه‌داره. من‌جلوی‌این‌هابہ‌نمازمی‌ایستم، کہ‌ازهمین‌بچگۍبانمازخوندن‌آشنابشن." اهل‌نصیحت‌کردن‌نبود... باعمل‌نشان‌می‌داد. #روایتی‌کوتاه‌، از شهید منصور ستاری

گفتم:"بافرمانده‌تان‌کاردارم." گفت: "الان‌ساعت‌یازده‌است، ملاقاتی‌قبول‌نمی‌کند." رفتم‌پشت‌دراتاقش‌درزدم،گفت: "کیه؟" گفتم: "مصطفی‌!من‌هستم." گفت: "بیاتو." سرش‌را،ازسجده‌بلندکرد، چشمھای‌سرخ، خیس‌ِاشک‌و؛رنگش‌پریده‌بود.‌. نگران‌شدم: "گفتم‌چہ‌شده‌مصطفی؟! خبری‌شده؟کسی‌طوری‌اش‌شده؟" دوزانونشست.سرش‌را،انداخت‌پایین. زُل‌زدبہ‌مھرش.دانه‌های‌تسبیح‌را،یکی‌یکی ازلاۍانگشتھایش‌ردمی‌کرد. گفت: "ساعت‌یازده‌تادوازده‌هرروزرا، فقط‌برای‌خداگذاشتم.برمی‌گردم‌کارهایم‌ رانگاه‌می‌کنم؛کہ‌برای‌خدابودیابرای‌دلِ‌خودم؟" وقت‌اختصاصی‌براۍخداداشت‌..! #روایتی‌کوتاه‌

دردرا،انسان‌ِبیھوش‌نمی‌کِشد، انسان‌ِخواب‌نمی‌فھمددردرا، (بلکہ‌)انسان‌ِباهوش‌وبیدارمی‌فَھمد. راستۍ..!دردهایم‌ڪو؟   #روایتی‌کوتاه‌، از شهید عباس دانشگر

سوارماشینش‌کہ‌شدم، تمام‌پنجره‌هارا،دادبالا. گفتم: "چراهمه‌شیشہ‌هاروبالاکشیدۍ؟" گفت: "اینجاترافیکہ‌، مردم‌مرتب‌بہ‌ـھم‌دری‌وری‌میگن؛ نمیتونم‌تحمل‌کنم‌ببینم‌،مردم اینجور؎بہ‌هم‌نامھربانی‌می‌کنن!" #روایتی‌کوتاه‌، ازشھید داریوش رضایی نژاد

کتابچھ‌دعای‌کمیل،همیشه‌باهاش‌بود. بعدازهرنمازی،فرازهایی‌ازدعارامی‌خواند. بھ‌شوخی‌بھش‌گفتم:آقامحمد، دعا؎کمیل‌مال‌شب‌های‌جمعه‌ست؛ چراشماهرروزبعدازهرنمازی‌دعامی‌خوانی؟ گفت: "مگرانسان‌فقط‌شب‌های‌جمعه، بھ‌خدانیازدارد؟! ماهرلحظه‌بھ‌خدا،احتیاج‌داریم!" #روایتی‌کوتاه‌، ازشهید محمد باقر حبیب اللهی

خیلی‌اصرارکردم‌تابگوید. گفت: باشھ‌وقتی‌رفتیم‌بیرون. گفتم: امکان‌نداره.بایدهمین‌جاتوۍ حموم‌بہ‌من بگی. قسمم‌دادوگفت: تامن‌زنده‌ام، نبایدواسہ‌ی‌کسی‌تعریف‌کنی‌ها! زخم‌طناب‌بود...روی‌هردوشانہ‌اش؛ ازبس‌جنازه‌ی‌شھداراآورده‌بودعقب.. #روایتی‌کوتاه‌، ازشھیدمهدی باکری