🍃💚🍃💚🍃💚🍃💚🍃💚🍃💚🍃 #فالی_در_آغوش_فرشته #قسمت_صد_و‌‌_سی_و_پنجم به قلم آیناز غفاری نژاد کپی به شرط گذاشتن نام نویسنده... روبروی آینه ایستادم و به خودم نگاهی انداختم . مچ پاهام کاملا مشخص بود . شلوار تنگی پوشیده بودم . مانتو کوتاه و شالی که فقط قسمت پشت موهام رو پوشونده بود ... یه دفعه به یاد صحبت های استاد پناهیان افتادم که می گفت : قبل از اینکه انسان عمل انجام بده ، شیطان در گوش آدم زمزمه شومی داره ، میخواد ارزش عمل رو پیش ما پایین بیاره . شیطان هی میاد ارزشش رو میاره پایین ! استاد شجاعی هم می گفت : خودمون با جهنم سنخیت پیدا می کنیم نه اینکه خدا ما رو بخواد ببره جهنم . دوباره به خودم نگاهی کردم . آرایش نسبتا غلیظی هم داشتم . مروا اینجوری نمیشه که نماز بخونی بعد حجابت رو رعایت نکنی ! اینجوری نمیشه یکی از حرفای خدا رو گوش کنی یکی دیگش رو گوش نکنی ! باید از ریشه درست بشی . به سمت روشویی رفتم و آرایش صورتم رو کاملا با آب و صابون پاک کردم . شیر آب سرد رو باز کردم و چندین بار صورتم رو با آب سرد شستم . توی آینه به خودم نگاهی انداختم ، اینجوری خود ، خودم بودم . مروا کی میخوای به خودت بیای ! اگر با این وضعیتی که تو داری میری بیرون یه نفر تو رو دید و دلش لرزید چی ؟! اگر اون یه نفر متاهل بود چی ؟! اگر تو رو دید و دلش لرزید بعدش رفت تو خونه و تو رو با خانومش مقایسه کرد چی ؟ دیگه داشتم عصبانی می شدم . مروا این همه سال اینجوری بودی به چی رسیدی ؟ نه خداییش به چی رسیدی ؟ اون همه زیبایی های خودت رو به نمایش گذاشتی ، تهش چی شد ؟ آدم هرچقدر خوشگل بگرده بازم یکی هست که از اون خوشگل تره . آخه چقدر تو رو مثل کالای جنسی ببینن ؟ چقدر مروا چقدر ! هق هقم بلند شد . تباه بودم ، تباه تباه . مروا خودت باش ! خود واقعیت ! شالم رو در آوردم و سرم رو کاملا زیر آب سرد فرو بردم . اینقدر زیر آب سرد موندم که صورتم بی حس شد . شیر آب رو بستم و به در حالی که آب ازم چکه می کرد به سمت اتاقم قدم برداشتم . به زور لباس های خیسم رو از تنم در آوردم و لباس های دیگه ای پوشیدم . موهام رو کاملا خشک کردم... موهامو دم اسبی محکم بستم شلوار ... شلورا گشاد نداشتم که ! کل کمدم رو به هم ریختم تا یه شلوار پارچه ای گله گشاد پیدا کردم ... اوه این شلوار منه؟ یادم نمیاد همچین چیزی خریده باشم . یکم به مغزم فشار آوردم که آخر سر فهمیدم مادرجون عید سه سال پیش اینو برام فرستاده بود . اون موقع چقدر عصبی شده بودم . با یادآدری تباهیاتم ، آه سوزناکی کشیدم . رفتم سراغ کمد مانتو هام ... با دیدن مانتوی رنگ و رو رفته سبز ، اشک به چشم هام هجوم آورد . اینو مهسا ، دختر عمه زلیخا برام خریده بود . با مهسا خیلی رفیق بودم . تا اینکه به مرور اونم چادری شد . اینم کادوی تولدم بهم داده بود که به شدت عصبی شدم و مانتو رو کوبیدم تو صورتش . انگار خدا داشت با تمام اشتباهاتم ، بهم کمک میکرد که یه مروای جدید بشم . مروایی از جنس مروارید . یه شال یشمی سرم کردم و با سنجاق ته گرد محکمش کردم . توی آینه ، نگاهی به خودم انداختم . حداقل بهتر از قبل بودم . کلید ماشینم رو برداشتم و از خونه خارج شدم که ... ادامه دارد ...