◾️ انا لله و انا الیه الراجعون دل‌بسته‌ام به باد به بوی شبی که زلف بگشایی و مشام مرا مشکبو کنی... اینجاست یار گمشده گرد جهان مگرد خود را بجوی سایه اگر جستجو کنی. 🌴 دانی که بامداد آفتاب سر نزد و بی‌سایه گشته‌ایم؟

گر خون دلی بیهُده خوردم، خوردم چندان که شب و روز شمردم، مُردم آری همه باخت بود سرتاسـر عمر دستی که به گیسوی تو بردم، بُردم! #هوشنگ_ابتهاج #سایه پ.ن: افسوس یعنی از این چهار نفر در تصویر تنها یک نفر زنده است. چه کسی جاهای خالی را پر می‌کند؟ ماها؟... 🌴 @ModamQom

مه ‌پاره به بام اگر بر آید که فرق کند که ماه یا اوست؟ #سعدی پ.ن: بیت از ترجیع‌بند معروف سعدی است؛ رفیق حیرانی می‌گفت: برای درک بهتر تکرار های آیه "فبأی آلا ربکما تکذّبان" در سوره الرحمن، این ترجیع‌بند سعدی را بخوانید و به تکرارهاش دقّت کنید. عکس: وقت سحر، مسجد الغدیر دانشگاه قم 🌴 @ModamQom

▪️ به‌مناسبت سالگرد درگذشت جناب فرهاد مهراد 🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹 ویدیو: اجرای آهنگِ "یه شب مهتاب" با آهنگسازی اسفندیار منفردزاده و ترانه‌ی احمد شاملو آنچه که او را از دیگر خوانندگان هم نسلش متمایز می‌کرد، خواندن ترانه‌های اجتماعی است که در آثار موسیقی او متبلور شده‌است. این عنصر در مضامین تمامی ترانه‌های او کاملاً به چشم می‌خورد. همچنین او را به عنوان یکی از اولین خوانندگان سیاسی ایران نیز می‌شناسند. وی در اوایل دهه ۱۳۵۰ ترانه‌هایی با مضامین سیاسی و انتقادی می‌خواند و در زمستان ۱۳۵۷ ترانهٔ انقلابی «وحدت» معروف به «محمد» (والا پیامدار محمد) را خواند (این اثر هنوز جز ماندگارترین آثار انقلابی است که همچنان هرسال از رادیو سراسری پخش می‌شود)، از معروف‌ترین آهنگ‌های او می‌توان به «مرد تنها»، «کودکانه» (بوی عیدی)، «جمعه»، «آیینه‌ها»، «خسته»، «اسیر شب»، «هفته خاکستری»، «شبانه ۱ و ۲»، «گنجشکک اشی مشی»، «کودکانه»، «سقف»، «آوار»، «وحدت»، «نجواها»، «کوچ بنفشه‌ها»، «برف»، «مرغ سحر»، «گل یخ»، «شب تیره» و… اشاره کرد. وی آهنگ‌هایی نیز به زبان‌های غیرفارسی دارد. 🌴 @ModamQom

🔹 یادداشت از محمدامین اکبری ------------------------------------------------- هوالغفور الشکور* #فرهاد برای من فراتر از یک خواننده بزرگ است، فرهاد برای من و خیلی‌های دیگر یک هنرمند تمام‌عیار است، یک هنرمند با تمام مشخصه‌های ماندگاری، بهتر است که بگویم یک هنرمند صاحب سلوک و همین مشخصه است که او را از دیگران جدا می‌کند و اصولاً نمی‌توان او را با فرد دیگری مقایسه کرد. بله او از لحاظ هنری هم تافته جدابافته‌‌ای است ولی آنچه که او را فرهاد می‌کند سلوک شخصی اوست. کتابِ #چون_بوی_تلخ_خوش_کندر (#نشر_ماهی) کتابی‌ست درباره‌یِ همین سلوک شخصی درباره چگونه زندگی کردن این هنرمند بزرگ، درباره تصمیم‌هایی که او در طول زندگی می‌گیرد و او را به این فرهادی که ما می‌شناسیم و دوست داریم تبدیل می‌کند. #وحید_کهندل با همکاری همسرِ #فرهاد_مهراد، #پوراندخت_گلفام زندگی او را از خردسالی تا مرگ از زبان همکاران و خانواده‌اش روایت می‌کند و تصویر نسبتاً روشنی را از او ارائه می‌دهد. از سالهای رشد و به اوج رسیدنِ پیش از انقلاب و سالهایِ عزلتِ پس از آن. من پیش از خواندنِ این کتاب اطلاعات کمی نسبت به جزئیاتِ زندگی فرهاد داشتم ولی با توجه به کلیات زندگی او و اصلا جنس هنرش بسیاری از ویژگی‌های او برایم ملموس بود، مثلاً تعجب نکردم که او آدم فوق‌العاده کتاب‌خوانی بوده است، در بسیاری از حوزه‌ها مطالعات عمیق داشته و صاحب‌نظر بوده است (تصویر حاشیه‌هایی که او بر کتاب‌های مختلف از جمله قرآن به ترجمه خرمشاهی نوشته است در آخر کتاب آورده شده است) (در ابتدای نوشته‌هایش عدد ۱۵۹ دیده می‌شد که در حروف ابجد برابر است با عبارتِ هوالمعز. او به شخصیت‌هایی همچون ایرج افشار، عبدالحسین زرین‌کوب، مصدق و بازرگان احترام زیادی قائل بود). یا اینکه او هم پیش و پس از انقلاب آدم متشرع و مذهبی بوده است، یا خصوصیت‌هایِ خوب دیگری مثل وطن‌دوستی، سخاوت، مهربانی و چیزهای دیگر اصلاً فرهادی که من در ذهن داشتم باید چنین انسانی می‌بود کسی که آن شعرها را می‌خواند نمی‌توانست انسان کتاب‌خوان و فرهیخته‌ای نباشد. به هر رو کتاب تا حد بسیار خوبی صداقت به خرج می‌دهد و تمام زوایای زندگی او را به مخاطب نشان می‌دهد. من پس از خواندنِ این کتاب دو فرهاد را در ذهن خود ترسیم کرده‌ام، اول فرهاد یک خواننده با سواد و درجه یک که در پیش از انقلاب در مدت کوتاهی اوج می‌گیرد و به یکی از مهمترین چهره‌های موسیقی روز تبدیل می‌شود و آثار بسیار مهمی را اجرا می‌کند. دو فرهاد پس از انقلاب که همان هنرمند بزرگی است که ابتدای یادداشت به آن اشاره کردم، یعنی یک خواننده باسابقه درخشان که از آرمان‌هایش پا پس نمی‌کشد و آن‌ها را به شهرت و ثروت این‌دنیایی نمی‌فروشد در کشورش می‌ماند و نامردمی می‌بیند و بی مهری می‌بیند ولی "وطنش را همچون بنفشه‌ها با خود نمی‌برد به هر آن کجا که دلش خواست"* و فرهاد می ماند. ____________________________ *۱ چیزی که فرهاد همیشه بالای دستنوشته‌هایش می‌نوشت. *۲ اشاره به شعر کوچ بنفشه‌های استاد شفیعی کدکنی، که فرهاد با کسب اجازه از ایشان آهنگش را خواند. 🌴 @ModamQom

◾️ عباس معروفی اردیبهشت ۱۳۳۶ - شهریور ۱۴۰۱ 🌴 @ModamQom

🔹 به‌مناسبت بزرگداشت شهریار آهنگ از روح‌الله خالقی باصدای غلامحسین بنان شعر از شهریار 🔶 در دستگاهِ شور 🌴 @ModamQom

🔸 شعر نیمایی بر تصنیفِ دشتی 🎵 با آهنگ و صدای محمدرضا شجریان 🔅 شعر از روانشاد فریدون مشیری که امروز سی و یکم شهریور بزرگداشت اوست. آه باران: ریشه در اعماقِ اقیانوس دارد ــ شاید ــ این گیسو پریشان کرده بید وحشی باران . یا ، نه ، دریایی است گویی ، واژگونه ، بر فراز شهر ، شهر سوگواران . * هر زمانی که فرو می بارد از حد بیش ریشه در من می دواند پرسشی پیگیر ، با تشویش : رنگ این شب های وحشت را تواند شست آیا از دل یاران ؟ * چشم ها و چشمه ها خشک اند . روشنی ها محو در تاریکی دلتنگ ، همچنان که نام ها در ننگ ! هرچه پیرامون ما غرق تباهی شد . آه، باران، ای امید جان بیداران ! بر پلیدی ها - که ما عمری ست در گرداب آن غرقیم - آیا‌، چیره خواهی شد؟ 🌴 @ModamQom

رباعیات جناب #بیدل با توضیح محمدکاظم کاظمی #مرقع_صد_رنگ 🌴 @ModamQom

🔹 دست‌خط روان‌شاد استاد مجتبی مینوی _______________________________ حصول شهرت آدمی‌زاد در جهان منحصر به این نیست که کاری افسانه‌آمیز انجام دهد و از آمل به مرو تیر بیندازد، هزار کار پیش می‌توان گرفت که موجب شهرت تواند شد ولی ای خوشا روز کناره‌گیری و خاموشی و گمنامی. 🍂 مجتبی مینوی دی‌ماه ۱۳۵۴ ______________________________ پ.ن: یادداشتی دل‌گرم‌کننده است. سه واژه‌ی کلیدی دارد: کناره‌گیری، خاموشی، گمنامی؛ آنچه که انسان را زمین‌گیر می‌کند شهوتِ دیده شدن، طمع شهرت است و حقاً خوش آن کس که نام خود از صفحه دل‌ها سترده است، که آن مقام را خود مرتبه‌ای ست. به‌قول حضرت ترجمان‌الغیب: از ننگ چه گویی که مرا نام ز ننگ است وز نام چه پرسی که مرا ننگ ز نام است 🌴 @ModamQom

یک‌بار برای همیشه فکر کنیم تکلیف خودمان را با موسیقی روشن کنیم. 🔹 تا حالا فکر کرده‌اید چقدر موسیقی گوش می‌کنیم؟ دقت کنید می‌گویم گوش کردن، نیوشیدن، نه صرفاً شنیدن! نکته همینجاست بیشترِ ما بیشترِ اوقات موسیقی را گوش نمی‌کنیم، فقط می‌شنویم، در واقع حوصله‌اش را نداریم، یعنی فقط گاهی دوست داریم در زمینه‌ی فعالیت‌هایی که می‌کنیم صدایی پخش شود که باشنیدن ضربآهنگی، صرفاً کارهای‌مان ریتمی بگیرد، حکم نمی‌کنم ولی این چیزی نزدیک به همان اصطلاح لهو و لعب است، بعضی هم فقط برای شکستن سکوت‌ها و خالی‌های اوقات‌مان موسیقی پخش می‌کنیم، بله، سکوت گاهی ترسناک است، مثل تنهایی است، سکوت و تنهایی جولان‌گاه افکار و خیالات گوناگون و پریشان است، فرقی ندارد خوب یا بد، زشت یا زیبا، ما انسان‌های امروزی بیشتر از این سکوت و تنهایی بیزار و فراری هستیم، امتحانش هم مجانی است، این‌بار که تنها شدید و در سکوت بودید ببینید چند دقیقه می‌توانید سمت موبایل و لپ‌تاپ نرفته یا به هزار چیز فکر نکنید یا موسیقی‌ای برای پر کردن متن سکوت‌تان پخش نکنید، چیزی زمزمه نکنید، ذهن‌تان را از روزمرگی‌ها خالی کنید، خلاصه خودتان را با چیزی سرگرم نکنید، چند دقیقه، چند روز، چند هفته طول می‌کشد؟ خیلی از ماها اگر در خلوت این‌کار را کنیم با پوچی عظیمی در وجود خودمان روبرو می‌شویم، لاجرم یا ناخودآگاه برای پوشاندن این حفره‌ها و پوچی‌ها به انواع سرگرمی‌ها دست می‌زنیم تا به چیزی مشغول شویم و عمداً فراموش کنیم که از درون تهی هستیم. حتی اگر تماشایش نکنند بعضی‌ها در تنهایی‌ها صدای تلویزیون یا رادیو را بلند می‌کنند تا فضای سرشار از بی‌کسی و بی‌حرفی خانه را پر کنند. هر چه پوچ‌تر، از تنهایی فراری‌تر، از سکوت بی‌زارتر؛ خلاصه که از تهی سرشار، جویبار لحظه‌ها جاری است. خاصه اینجا منظور کاربرد موسیقی است. شجریان می‌گفت موسیقی باید انسان را به فکر وا دارد. ولی بعضی از ما تقریباً همیشه از موسیقی انتظار داریم ما را به رقص وا دارد، متن خالی‌مان را پر کند یا دست‌کم شعرش خیلی راحت حرف دل‌مان را بزند و بس. اتفاقاً در این میان برخی از ما نسبت به موسیقی سنتی که تجلی‌گاه اصالت فرهنگ ایرانی است بی‌حوصله‌تر و بی‌حال‌تر از بقیه سَبْک‌ها ایم؛ اینکه مذاق شنوایی ما جوانان امروز بنا به خوراک فرهنگی‌مان عوض شده و از فرهنگ اصیل وطن خود فاصله گرفته به‌کنار؛ دیگر تابِ طمانینگی و غم زخمه‌های ساز ایرانی را نداریم، یا ما ها که با مفاخر ادبیات بیگانه بودیم و به شنیدن کنیه‌ای و حفظ کردن یکی دو بیت از آن‌ها بسنده کرده‌ایم، حالِ شعرهای عجیب و غریب و نامفهوم متن این موسیقی‌ها را نداریم، و بیگانگی بیشترمان با الفبای مقدماتی و ساده‌ی موسیقی، درک‌مان را از التذاذ موسیقاییِ آثارِ فاخرِ چندصداییِ ارکسترال به صفر رسانده، تا پخش می‌شود می‌گوییم دلگیر است، گویی برای بعضی تنگی نفس برای برخی سردرد و سرگیجه هم در پی دارد، البته اثبات شئ نفی ماعدا نیست، سلیقه در این وادی نقش مهمی دارد، اما می‌توان بررسی کرد که چرا جدیداً تکه نان خشک فلفلی را به یک وعده کامل آب‌گوشت با مخلفات یا یک وعده خورشت قرمه‌سبزی جا افتاده ترجیح می‌دهیم. این کلیشه نیست که می‌گویند موسیقی غذای روح است، موسیقی، شعر، ادبیات یا اساساً هنر خوراک روح است، چون هنر اصیل و فاخر ذاتاً معنویت دارد، همانقدر که مراقبیم چه غذایی بخوریم، هروعده چه قدر غذا بخوریم، چقدر آب بنوشیم، چقدر کم و زیاد شود بیماری‌زاست؛ مراقب تغذیه‌ی روح هستیم؟ روح از بعضی خوراک‌ها زیاد بخورد فربه و تنبل می‌شود، اگر دو چیز که باهم نمی‌سازند را بخورد استفراغ می‌کند یا دل‌درد می‌گیرد، اگر اصلا نخورد از گرسنگی می‌میرد. بوعلی سینا اشاره می‌کرد که موسیقی صدای خداست، اندیشمندان بزرگ می‌گفتند گوش کردن روزی یک موسیقی انسان را رشد می‌دهد، به‌راستی چه اتفاقی افتاده که روزی بیست بیست می‌شنویم یا حتی گوش می‌کنیم اما رشد نمی‌کنیم؟ راستی اصلاً باید به آواها گوش سپرد یا به کلام؟ توقف در یکی و کشتن دیگری هم غفلتی است؛ باخودمان رو راست باشیم: سال‌هاست هیچ موسیقی‌ای گوش نکردیم! . دیگر دم فروبندیم، گفتنی‌ها کم نیست، من و تو کم گفتیم. ن.ش مهر ۱۴۰۱ بزرگواران اگر نظری در این‌باره دارند، برای ما ارسال کنند تا همین‌جا به‌اشتراک بگذاریم. 🌴 @ModamQom

🔹 جامِ جهان‌بین 🔹 خوانش: احمد شاملو آهنگساز: استاد فرهاد فخرالدّینی 🌴 @ModamQom