پروفسور مایکل چوسودوفسکی استاد اقتصاد در دانشگاه اوتاوا من به مدت بیش از ده سال به پژوهش میدانی درباره تأثیر اصلاحات اقتصادی صندوق بین‌المللی پول ــ بانک جهانی در آفریقا، آسیا، آمریکای لاتین، اروپای شرقی، و حوزه بالکان پرداختم. از اوایل دهه ۱۹۸۰، یک «داروی اقتصادی قوی» تحت آنچه «برنامه تعدیل ساختاری» نامیده می‌شود به کشورهای بدهکار درحال‌توسعه تحمیل شده است. بین سال‌های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۵، من دست به تحقیقات میدانی در هند، بنگلادش، و ویتنام زدم و جهت تکمیل تحقیقات خود درباره برزیل به آمریکای لاتین برگشتم. در همه کشورهایی که از آنها بازدید کردم، از جمله کنیا، نیجریه، مصر، مراکش، و فیلیپین، یک الگوی دستکاری اقتصادی و مداخله سیاسی از طرف نهادهای مستقر در واشنگتن را مشاهده کردم. در هند، میلیون‌ها نفر به‌ واسطه اصلاحات صندوق بین‌المللی پول دچار گرسنگی شده بودند. در ویتنام ــ که جزو شکوفاترین اقتصادهای تولیدکننده برنج در دنیاست ــ قحطی در مقیاس محلی مستقیماً در اثر برداشتن تدابیر کنترل قیمت و مقررات‌زدایی از بازار غلات رقم خورده است. سلطه دلار برقرار شد. با افزایش بدهی‌های دلاری، نظام پولی در نهایت در اکثر کشورهای درحال‌توسعه «دلاریزه» شد. به باور نویسنده تدابیر ریاضتی گسترده منجر به سقوط دستمزدها شدند. برنامه‌های خصوصی‌سازی بطور گسترده وضع شدند. این اصلاحات اقتصادی مرگبار ــ که از طرف طلبکاران وضع شدند ــ ناگزیر به فروپاشی اقتصادی، فقر، و بیکاری گسترده دامن زدند. در نیجریه از دهه ۱۹۸۰ به بعد، کل نظام سلامت همگانی تحلیل رفته بود. بیمارستان‌های عمومی به سمت ورشکستگی رفتند. پزشکانی که با آنها صحبت کردم با اندکی مزاح و شوخ‌طبعی از برنامه تعدیل ساختاری یاد کردند. آنها در این باره گفتند: «برنامه تعدیل ساختاری توان ما را تحلیل برده است. بیمارستان‌های ما به لطف صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی عملاً نابود شده‌اند. ✍دکتر حمیدرضا #مقصودی @moghavemat_ta_zohoor313