#دستهای_پنهان #قسمت_بیست_ودوم سپیده دم آسایش مراسلب میکرد او به هنگام فجر درب اطاق مرا به‌شدت میکوبیدو پشت درب میماندتا من براي نماز صبح برخیزم و من که چاره اي جز همراهی او نداشـتم، برمی خاستم و نماز میخواندم آنگاه او از من میخواست تا درآمدن آفتاب قرآن بخوانم. به اوگفتم: قرآن خواندن واجب نیست چراچنین میکنی؟ میگفت: هرکس اکنون بخوابـدبـدبخت است و فقر براي کاروانسـراي من میآورد و من چاره اي جز انجام خواسـته هایش نداشتم ، زیرا تهدیـدمیکردکه مرا ازکاروانسـرا بیرون میکنـدو من مجبور بودم در اول وقت نماز بجای آورم و بیش‌از یکساعت در روز قرآن بخوانم. این تنهـا مشـکل من نبود، نام صاحب کاروانسـرا «مرشـد«افنـدم»» بود، یکروز به من گفت: از وقتیکه تو در این محل اتاق گرفته اي مشـکلاتی براي من پدیـدآمـده و به گمـانم اینهـا از توست و به دلیل آن است که توازدواج نکرده اي و مرد بی همسرشوم است بنابراین یا ازدواج کن یا از این مکان بیرون برو. گفتم: من چیزي نـدارم که همسـر بگیرم ّ البته ترسـیدم بگویم که من ناتوانم زیرا ممکن بود بخواهـددرستی گفته مرا بیازماید، زیرا اوکسی بودکه باشنیدن اینبهانه چنین کاري میکرد. «افنـدم» به من گفت: اي سـست ایمـان! آیـاسـخن خـداي بزرگ را نخوانـده اي که میگویـد: «اگر بیچیز باشـندخـداي از کرامتش بی نیازشان خواهدنمود» ماندم که چه کنم وچه پاسخی بدهم؟ سرانجـام گفتم:خـوب، من چگونه بـدون پول ازدواج کنم؛ آیـا تو میتوانی به من پولکـافی قرض دهی و یـا زنی بیـابی که مهریه نخواهد؟