#دستهای_پنهان #قسمت_پانزدهم در روز وداع با شیخ ، او با چشم اشکبار به من گفت: فرزنـدم خدا به همراهت اگر به این شـهر بازگشتی و مرا زنده نیافتی به یادم باش؛ ما در روز بازپسـین یکدیگر را ّ نزد پپامبرصـلی الله علیه وآله وسـلم خواهیم دید. من نیز واقعًا بسیار اندوهگین شدم و اشکهاي گرمی فشاندم اما وظیفه مهم تر از احساسات بود. بخش سوم وزارت، نُه دوست دیگرم را نیز همچون من به لندن فراخوانده بود، ولی از بخت بدتنهاشش نفر بازگشتند. اما چهار نفر دیگر: یکی-چنانکه دبیرکل گفت - مسـلمان شـده و در مصـر مانده بود و دبیرکل خشـنود بودکه او رازش را ّ ا برملاـ نکرده اسـت. دیگري بـه روسـیه رفته بـود، او در اصـل روسـی بـود. دبیرکـل بسـیار نگران به نظر میرسـید، نه ازجهت بازگشت او به میهنش، بلکه می‌پنداشت که اوجاسوس روس ها براي وزارت مستعمرات بوده و اکنون پس از انجام مأموریت به کشور خویش بازگشته است. دبیرکل در مورد نفرسوم گفت:که وقتی درشهر عماره در نزدیکی بغداد «وبا»شایع شده، به این بیماری مبتلا شده و در گذشته است اما از نفرچهارم خبري در دست نبود، وزارت رّدش را تاشـهرصنعا در یمن دنبال کرده بود ،گزارش هاي او تا یک سال به طور پیوسـته به وزارت میرسـید، ا ّ اما پس از آن،گزارش ها قطع شـده بود و وزارت ّ علاوه بر تلاش هایش نتوانسـته بودخبري از او به دست آورد. وزارت از دست دادن این چهار نفر را فاجعه میدانست. زیرا ما در مورد هرفرد به دّقت حسـاب میکنیم. مـا مّلتی هستیم کوچـک با اهـداف بزرگ و از دست دادن هر انسانی در این سـطح برای ما فاجعه است