☑️ضیافت و قناعت (قسمت اول) ▪️رزّاق همه‌ى مخلوقات خداوند است؛ در نتیجه، همه‌ى خلق میهمان ضیافت الله مى‌باشند و بر سر خوان حضرت حق، از ارزاق مادّى و معنوى بهره‌مند مى‌شوند. سالک، با توجّه به این حقیقت، در زندگى، خود را میهمان خدا مى‌داند و این نگرش، ثمرات نیکوى بسیارى را براى او در پى مى‌آورد، که به برخى از آنها اشاره مى‌کنیم. #محسنات_میهمان_دیدن_خود_در_زندگی 1⃣ در میهمانى مسؤولیّت آماده ساختن و آراستن مکان، تهیّه ی میوه، شیرینى و نوشیدنى و طبخ غذا بر عهده ی صاحبخانه است و کوچکترین مسؤولیّتى در این زمینه ها متوجّه میهمان نیست. لذا در قالب ضرب المثل گفته شده است که: «هزار غم به دل صاحبخانه است که یکى از آنها بر دل میهمان نیست.» میهمان، بی غم و بی خیال در میهمانى حاضر مى شود و نگران هیچ تدارک و تهیّه اى نیست. ☑️ کسى که در زندگى، خود را میهمان ضیافت الله مى‌بیند و صاحب‌خانه ی عالَم را غنىّ، کریم، علیم و حکیم مى‌داند ، در زندگى نگران تأمین نیازهایش نیست. 2⃣ پس از بر پا شدن میهمانى، این صاحبخانه است که باید در تکاپو باشد تا به بهترین نحو از میهمان پذیرایى شود؛ امّا میهمان راحت مى نشیند، پذیرایى مىشود و از میهمانى لذّت مى برد. ☑️کسى که در زندگى، خود را میهمان ضیافت الله مى‌بیند و مى‌داند صاحبخانه ی عالَم، حکیم است و به مناسب ترين صورت و میزان، رزق او را در اختیارش قرار مىدهد، در اثر حرص و زیاده‌خواهی ، با تقلّاى بیهوده خود را خسته نمىکند و نمىآزارد و به حسرت و حسد و به تزویر، دروغ و ظلم مبتلا نمى‌شود و با دشمنى و عداوت با دیگران بر سر دنیا، خود را آلوده نمى کند؛ بلکه با روحى آرام و پاک، از آنچه خدا در زندگى نصیبش ساخته است، لذّت می برد . 3⃣ پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم در ادب میهمانى خطاب به امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند: اَکرِمِ الضَّیفَ وَ لَو کانَ کافِراً: میهمان را ولو کافر باشد، گرامى بدار و کریمانه از او پذیرایى کن. لذا صاحبخانه ى فهیم و کریم، میهمان را هرچه و هر که باشد، تکریم مى‌کند و او را کریمانه پذیرا مى شود و پذیرایى مى‌کند . ☑️کسى که در زندگى خود را میهمان ضیافت الله مى‌داند ، هر چند خود را سراپا نقص و کاستى و گناه و آلودگى ببیند، یقین دارد که صاحبخانه ى کریم عالَم، او را پذیرا خواهد شد، تکریم خواهد کرد و کریمانه پذیرایى خواهد نمود. این باور شامل زندگى اخروى او نیز مى‌شود . زیرا کسى که در زندگى خود را میهمان خدا مى‌داند و آداب میهمان بودن را چنانکه ذکر خواهد شد، مراعات مىکند؛ بی شک در آخرت نیز مورد اکرام خداوند قرار خواهد گرفت. ادامه دارد... ◾️مهدی طیب، شراب طهور، ص ۱۹۷◾️ @mohamad_hosein_tabatabaei

☑️ضیافت و قناعت (قسمت دوم) #محسنات_میهمان_دیدن_خود_در_زندگی 4⃣ کسى که براى صرف غذا به رستورانى رفته است، قبل از خروج، صورتحسابى به او میدهند که باید هزینه اش را بپردازد؛ امّا هنگامى که در همان رستوران مجلس ضیافتى بر پا میشود، از شخصى که به عنوان میهمان در آن مجلس حضور مى‌یابد ، نمی پرسند چه خورده است و صورتحسابى به او ارائه نمى کنند. به بیان دیگر، میهمان حساب پس دادن ندارد. ☑️کسى که در زندگى، خود را میهمان ضیافت الله مى بیند و با روحیّه و ادب یک میهمان از خوان رزق الهى متمتّع میشود نیز حساب پس دادن ندارد. صاحبخانه ی کریم عالَم، از چنین شخصى نه در دنیا حساب مى خواهد، چنانکه در قرآن مى‌فرماید : اِنَّ اللهَ یَرزُقُ مَن یَشاءُ بِغَیرِ حِسابٍ: خدا هر که را بخواهد بدون حساب روزى مى‌دهد . و نه در قیامت از او حساب مى کشد و لذا وى بدون حساب پس دادن وارد بهشت مى‌شود ، چنانکه قرآن میفرماید : یَدخُلونَ الجَنَّةَ یُرزَقونَ فیها بِغَیرِ حِسابٍ: بدون حساب پس دادن، وارد بهشت مى‌شوند و از ارزاق بهشتى بهره‌مند مى گردند. 5⃣ در میهمانى، اگر صاحبخانه و پذیرایی کننده، محبوب و معشوق میهمان باشد، لذّت میهمانى براى مهمان مزبور غیرقابل تصوّر و توصیف است و بیشتر این لذّت، ناشى از این است که محبوب و معشوق، خوان ضیافت گسترده و به پذیرایى مشغول است. این لذّت چنان میهمان محبّ و عاشق را غرق خود مى کند، که در مقایسه ی با آن، این امر که چه طعامى بر سر سفره قرار داده شده و میهمان از آن استفاده مى‌كند، اصلاً قابل توجّه و اعتنا نیست و سهمى در لذّتبخش بودن میهمانى براى مهمان عاشق ندارد. ☑️کسى که در زندگى، خود را میهمان ضیافت الله مى‌داند و محبّ و دلداده ی خداوند است، لذّتى غیرقابل تصوّر و توصیف احساس مى‌کند و اینکه خداوند چه چیزى نصیبش ساخته، اساساً براى او قابل توجّه و اعتنا نیست؛ بلکه آنچه براى او مهمّ و لذت آفرین است، این مى‌باشد که آنچه در زندگى در اختیار دارد، روزیى است که محبوب او برایش مقدّر و به او عطا کرده است. به بیان دیگر، هرچه را خدا روزی اش کرده است، هدیه ى محبوب و معشوق مى‌داند و ارزش هدیه نزد عاشق راستین، نه به قیمت تجارى آن، که ناشى از این امر است که محبوب و معشوق آن را هدیه داده است. محبّ راستین خدا، همه‌ى آنچه را در زندگى در اختیار دارد، هدیه ی محبوب مى‌داند و به آنها عشق مى ورزد و از چنین زندگى ای غرق لذّت و بهجت است. 6⃣ اگر میهمانى استمرار یابد و شخص، مهمان بودن خود را بپذیرد و ادب مهمانى را مراعات کند، پس از مدّتى چنان با اهل خانه خودمانى و یگانه مىشود که به تدریج مثل یکى از اهل خانه میشود. اهل خانه هم به صاحبخانه ملحق میباشند. ☑️کسى که در زندگى، خود را میهمان ضیافت الله می بیند و روحیّه و ادب میهمان بودن را داراست، به تدریج مثل یکى از اهلبیت علیهم السلام میشود. یکى از مصادیق این امر سلمان فارسى است که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آلِهِ و سلم در مورد او فرمودند: سَلمانُ مِنّا اَهلَ البَیتِ: سلمان از ما اهل‌بیت‌ است. اهل‌بیت علیهم السلام هم به خدا، که ربّ البیت است، ملحق میباشند. در نتیجه، چنین شخصى به‌تدریج به وصال پروردگار نایل مى‌شود . ◾️مهدی طیب، شراب طهور، ص ۱۹۸◾️ @mohamad_hosein_tabatabaei