#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □حالا چند بار، با یک نفس می تواند بگوید، معمولا اگر خیلی بخواهد نفس قوی باشد، نمی دانم ده بار یا بیشتر بشود یا نه؟ روایات«اصول کافی» را نگاه بفرمایید، آن ها هم رمز است، در روایات «اصول کافی» آمده است که اگر کسی «یارب» را شروع کرد تا ده بار بگوید.(۴۱) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □این ذکر «یارب» یکی از شریف ترین و مهم ترین اذکار است، درست است که «بسم اللّه الرّحمان الرّحیم» ذکر است، «الحمدللّه» ذکر است، امّا مهمش این«ربّ العالمین» است، این جناب ابوالفتح رازی (که در حرم حضرت عبدالعظیم حسنی مدفون است) در تفسیر «روض الجِنان و رُوح الجَنان»، ذیل آیه ی شریفه «الحَمدُ لِلّه رَبّ العالَمینَ» ذیل کلمه ی «ربّ»، چند روایت نقل کرده است که «ربّ» اسم اعظم است.(۴۲) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □لذا در لحظات آخر، نفس های محتضر کُند می شود، اوائل نفس های او قدری زودتر قبض و بسط پیدا می کند، فرو می برد و بیرون می ریزد، وقتی که از جنبه ی ظاهری، روح بخاری از پای او خارج شد، اصطلاحات متعارف لفطی ماست که می گوییم: «روح»؛ در حقیقت روح بخاری است که خارج می شود، و گرنه، نفس ناطقه داخل بدن جسمانی نیست، تا از بدن در برود. این روح، روح بخاری است که آقایان اطّباهم می گویند: روح دارد از بدن به در می رود. به تدریج روح بخاری از پای او به در می رود، می آید قسمت شکم، تا می اید به قفسه ی سینه، دیگر در دم های اخر، اگر توفیق داشته باشد، با این اسم شریف خودش را محشور کند؛ « یا ربّ یا ربّ»، نفس را بیرون نفرستد، فقط نفس در درون منقبض شود و «یاربّ یا ربّ...» را امتداد بدهد، آن قدر که قطع شود و برنگردد، او با اسم اعظم محشور می شود.(۴۳) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی ■این جا هم که آقاجان این گونه فرموده است، معلوم نیست که در چه وضعی بوده است که این گونه برای آقاجان پیش آمده است. یعنی دعا را که تا اخر بیان فرموده، پنجاه بار، تا صد بار مرده است و زنده شده است، نفس منقبض می شود و البته رنگ آقا بر میگردد، شما الان خودتان ببینید، چند لحظه همین «یا ربّ» را چهار بار، پنج بار، ده بار تاکیدش کنید، یعنی آن قدر بگویید؛ تمام رنگ صورت برگردد، و شخص حالت مردن می گیرد.(۴۴) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □پس گویا می پرسی، چگونه بگوییم؟ آقا فرموده است: «آن قدر بگویید تا نَفَس قطع شود».(۴۵) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □نفس که قطع شد، نفس از تعلّق به جسم طبیعی آزاد می شود. یعنی انصراف پیش می آید، و این لحظه از آن لحظه های شکار گاهی نفس ناطقه ی انسانی است.(۴۶) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی حالا من نمی گویم بروید این ها را انجام دهید، من در باره ی دعا حرف می زنم و اوّلش هم اعتذار کردم که این دعا، دعای کمّلین است، شما همین اندازه بخوان و برو، اگر موفق شدی خوب است، خدا پدر و مادرت را رحمت کند، اگر بخواهی به این لطائف دست پیدا کنی و این دقت ها را دنبال کنی به زحمت می افتی، بعد هم برای خودت و هم برای ما گرفتاری درست می کنی.(۴۷) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □یکی از لطائفی که درباره ی دعای شریف حضرت هست، این است که چون نماز مبارک شان از شب تا سحر مقّدمه ی این دعا را تشکیل می داد. آن دوری بین عبد و ربّ و آن فاصله ی بین منادی و منادا را برداشت، چون مقام ابتدایی دعا معمولاً یا با کلمه ی «اللّهمّ» که در حقیقت «یا اللّه» است، شروع می شود، یا با مثل، «یا الهی» شروع می شود، که به صورت نداست و حق متعال در مقام منادا قرار میگیرد.(۴۸) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □لذا حضرت کانّه بلافاصله به عنوان تعقیب نمازشان از سر شب تا سحر، فرمود:«الهی لاتودّبنی...» با «یا» همراه نیست، در این مقام به صورت ندا نیست، ندا یا باید با «یا» همراه باشد یا با«ایا» یا با «هیا» یا با دیگر الفاظ ندایی که در ادبیات مطرح شده است. لذا در حقیقت روح این دعا به نجوا بر می گردد نه به منادات، معمولاّ در ادعیه اول «منادات» است بعد اهسته، تبدیل به «مناجات» می شود، «منادات» از دور ندا کردن است، اماّ «مناجات» از نردیک و در گوشی نجوا کردن است.(۴۹) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □بنابراین حضرت بلافاصله دعا را با اسم شریف «الهی» شروع فرمود. یک وقتی انسان در مقام منادا می گوید: «یا اللّه»، این «اللّه» الوهیت مطلقه است، شامل حال همه ی موجودات عالم می شود. امّا وقتی رابطه ی بین محبوب و محبّ و عاشق و معشوق بسیار نزدیک شود، عاشق، خیلی حاضر(ظاهر) نیست که معشوق را به لفظ اطلاقی صدا بزند، و از باب شدّت علاقه، معشوق را به خودش نسبت می دهد. درست است که اوّل سوره ی مبارکه ی «فاتحه الکتاب» به صورت «ربّ العالَمینَ» آمد، که ربّ، اطلاق استنادی به همه ی عالم های وجودی پیدا کرد، اما وقتی «الهی» می گوید: الهی مربوط است به ربوبیت و الوهیت حق متعال در جدول وجودی خود معشوق و خود عاشق. و لذا نمی گوید: «اله همه»، می گوید: «خدای من»(۵۰) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □اگر هم گاهی با «یا»ی ندا همراه باشد؛مثل بعضی از جمله های مبارک دعای کمیل؛ «یا الهی و سّیدی...» باز هم «اله» را به خودش نسبت می دهد، آن لطافت «آقای من» چیز دیگری است، تا این که انسان، شخص را خطاب کند به نحو اطلاق که « یا آقا»، این جا « اله من» است، در این مورد فرمایشاتی هم از قرآن کریم پیدا شد، لطف بفرمایید در قران که توغل می فرمایید و قرائت می کنید، ضمن این که قرائت ظاهر آیات قرآن کریم اصل است و به عنوان یک وظیفه روز مرگی ماست، اما فهم معانی و حقائق قرآن هم در کنار قرائت ظاهری قرآن، فرض است. مثل این که در دعای شروع تلاوت قرآن حضرت امام صادق خطاب می فرمایند: «بارالها موفقم بدار که وقتی قرآن میخوانم چیزی نصیب من شود، از بطون و حقائق قرآن چیزی عائد من بشود.»(۵۱) @mohamad_hosein_tabatabaei

#استادصمدی_آملی #شرح_دعای_ابوحمزه_ثمالی □این ها برای ما درس است. چه بسا گاهی یک ایه ی قرآن، وقتی شخصی را گرفته، تکرارش موجب می شود یک ارتباطی بین نفس ناطقه ی شخص و آن آیه برقرار شود، همین مطلب را حضرت امام صادق علیه السلام در فرمایش دیگرشان دارند که فرموده اند: «من گاهی در قنوت نماز آیه ای از آیات قرآن را تلاوت می کنم، آن قدر آیه را تکرار می کنم، تا تکرار این آیه باعث می شود برای من «به تعبیر خودمانی» بی هوشی مستولی می شود»(۵۲) @mohamad_hosein_tabatabaei