داســتــان مـعـنــوی ✍شخصی از امام صادق علیه‌السلام پرسيد: بلائی که دامنگير ايوب شد برای چه بود؟ حضرت در پاسخ او چنين فرمود: 🔸بلائی که بر ايوب وارد شد به خاطر کفران نعمت نبود بلکه به خاطر شکر نعمت بود 🔹که ابليس بر او حسد برد و به پيشگاه خدا عرضه داشت که اگر او اين همه شکر نعمت تو را بجا آورد به خاطر زندگی وسیع و مرفهی است که به او داده‌ای و اگر مواهب دنيا را از او بگیری هرگز شکر تو را بجا نخواهد آورد مرا بر دنیای او مسلط کن تا حقيقت گفته‌ام معلوم شود 🔸خداوند برای اينکه اين ماجرا سندی برای همه رهروان راه حق باشد به شيطان اين اجازه را داد 🔹او آمد و اموال و فرزندان ايوب را یکی پس از دیگری از ميان برداشت ولی اين حوادث دردناک نه تنها از شکر ايوب نکاست بلکه شکر او افزون شد 🔸سرانجام شيطان از خدا خواست بر زراعت و گوسفندان او مسلط شود اين اجازه هم به او داده شد و تمامی آن زراعت را آتش زد و گوسفندان را از بين برد ولی باز هم حمد و شکر ايوب افزون شد 🔹سرانجام شيطان از خدا خواست که بر بدن ايوب مسلط گردد و سبب بیماری شديد او شود و اين چنين شد به طوری که از شدت بیماری و جراحت قادر به حرکت نبود بی آنکه کمترین خللی در عقل و درک او پيدا شود 🔸بالاخره جمعی از رهبانها به ديدن او آمدند و گفتند: بگو ببینیم تو چه گناه بزرگی کرده‌ای که اين چنين مبتلا شده‌ای؟ و به اين ترتيب شماتت ديگران آغاز شد و اين امر بر ايوب گران آمد 🔹ايوب گفت: به عزت پروردگارم سوگند که من هيچ لقمه غذائی نخوردم مگر اينکه يتيم و ضعیفی بر سر سفره با من نشسته و هيچ طاعت الهی پيش نيامده مگر اينکه سخت ترين آن را انتخاب نمودم 🔸در اين هنگام که ايوب از عهده تمامی امتحانات در مقام شکيبائی و شکرگزاری برآمده بود زبان به مناجات و دعا گشود و حل مشکلات خود را با تعبيری مؤدبانه و خالی از هرگونه شکايت از خدا خواست و درهای رحمت الهی گشوده شد و مشکلات به سرعت برطرف گشت و نعمت‌های الهی شامل فرزندان و دام و مال و مکنت افزونتر از آنچه قبل از امتحان متعلق به حضرت بود از طرف خداوند به او عطاء کردند.

سرمون رو بکنیم زیر برف⁉️ این سخنان خطاب به همه‌ی ما و علی الخصوص مسئولین است... 🎙علامه مصباح

چایخانه هیئت پنجشنبه ها به عشق اربابم حسین(ع)❤️

داســتــان مـعـنــوی ▪️کرامتی فوق العاده زیبا و جالب از حضرت رقیه سلام الله علیها ✍یکی از علمای روحانی به نام افشار که مردی متدین بود و به صداقتش ایمان داشتم حدود چهل سال قبل برایم نقل کرد: در جوانی که روضه می‌خواندم زخمی عمیق در زانویم پیدا شد و بر اثر آن در بیمارستان بستری شدم پس از گذشت دو ماه پزشکان چاره‌ای جز قطع پای من ندیدند 🔸وقتی از این موضوع باخبر شدم مضطرب گشتم و تصمیم گرفتم به مولایم امام حسین علیه‌السلام توسل پیدا کنم برای فراهم آمدن توجه بیشتر منتظر ماندم که تاریکی شب برسد 🔹شب هنگام با خود گفتم دختر پیش پدر خیلی عزیز است خوب است از نازدانه امامم بخواهم که از پدر شفای مرا بخواهد 🔸سپس این اشعار صامت بروجردی را خواندم و گریه کردم: بود در شهر شام از حسین دختری آسیه فطرتی، فاطمه منظری 🔹همینطور با گریه شعرها را ادامه دادم سپس در حال خواب و بیداری دیدم مولایم به طرف تخت من می‌آید و این دختر انگشت پدر را گرفته او را به سوی من می‌کشد 🔸حضرت کنار تخت من آمدند و فرمودند: افشار من این اشعار صامت را دوست دارم برایم بخوان خواستم بخوانم که فرمودند: بایست عرض کردم: آقاجان قریب دو ماه است که نمی‌توانم بایستم فرمودند: اگر ارباب به نوکرش می‌گوید بایست، می‌تواند او را شفا دهد "برخیز" من ایستادم و اشعار را خواندم 🔹در حین خواندن ناگهان بخود آمدم و دیدم که ایستاده ام و چند نفر از پزشکان و پرستاران و بیماران اطرافم گریه می‌کنند صبح دکترها مرا معاینه کردند و گریه کنان با تعجب گفتند: پایت هیج مشکلی ندارد و می‌توانی مرخص شوی 🔸بیماران دیگر اتاق‌ها از این موضوع باخبر شدند و با عصا و ویلچر به اتاق من آمدند و گفتند: باید این اشعار را دوباره بخوانی تا ما هم گریه کنیم: من اشعار را خواندم و آنان گریه کردند سپس از همه خداحافظی کردم و مرخص شدم 🔹پس از یک هفته به بیمارستان رفتم تا به دو هم اتاقی خود سری بزنم اما از آن دو خبری نبود پس از پرس و جو مسئولان بیمارستان گفتند: آن روز همه بیماران شفا گرفتند و مرخص شدند ✍راوی: استاد سازگار ↲کتاب ریحانه کربلا، صفحه ۱۵۴