مثلا فکر کنین یه نفر به نقاشی علاقه داره خب برای این بنده خدا حداقل نظر دو گروه خیلی مهمه: ۱. اونایی که نقاشی بلدند و یا دستی بر آتش داشته باشن ۲. اطرافیانش و اونایی که دوسش دارن و یا دوسشون داره

ولی این که این بنده خدا توقع داشته باشه که هر کی از راه رسید، فورا شروع کنه تعریفش کنه، بنظرم این خوب نیست انگا یه جور کمبوده یه همچین چیزی قبول دارین؟

بخاطر آرامش خودمون هم که شده، بنظرم باید یه تفکیک بین آدما قائل باشیم. نظر همه نه بلکه نظر اونایی که بلدند و اونایی دوسشون داریم فقط نظر اینا باید برامون مهم باشه خب حالا این وسط، یکی پیدا شد که از کار ما خوشش نیومد، نیومد. اگرم خوشش اومد، خیلی هم خوب. ولی نه تا جایی که براش غش و ضعف کنیم. آخه مگه من و تو چقدر توانایی و حال و حوصله داریم که اعصابمون بسپاریم دستِ دهنِ مردم تا هر کی از راه رسید، با دو تا کلمه حرفش بالا و پایین بشیم؟!

بحث ساده ای نیست چرا؟ چون شاید لازم باشه گاهی حتی بدون در نظر گرفتن نظر مثبت اطرافیانت، و حتی اونایی که دوسشون داری، سرتو بندازی پایین و کار خودتو بکنی! مثل چی؟ مثل وقتی که مثلا شاعری و به غزل و عاشقانه گفتن خیلی علاقه داری، اما دور و بریات یا از ایهامات و حس و طبع لطیف غزل سر در نمیارن و یا کلا حماسی و آیینی دوس دارن! خب اینجا مجبوری انتخاب کنی که به غزل ادامه بدی حتی اگه بهت بگن خراب!😂 و یا بگی ولش کن و نخواستیم بابا و هر هفته بر وزن و قافیه مداحا شعر بگی تا اشک تو چشمششون حلقه بزنه

دقیق نمیدونما بازم باید فکر کنیم اما تا اینجا شاید بشه گفت حتی نظر اونایی که دوسشون داریم و یا دوستمون دارن هم خیلی نمیتونه ... نه این که نمیتونه ... منظورم اینه که نباید چندان برامون مهم باشه البته در حوزه تخصصی چون بنده خداها شاید کلا این کاره نباشن مثل چی؟ مثل وقتی که به خوانندگی و یا مداحی علاقه داری اما اطرافیانت اینقدر صدات رو شنیدن و زنگ صدات براشون تکراریه که تفاوتش رو متوجه نمیشن و یا اینقدر به فلان خواننده و یا مداح علاقه شخصی و سلیقه‌ای دارن که همه رو با اون مقایسه میکنن! خب اینا اگه بگن خوبی، میشه خاطرجمع شد؟ یا اگه بگن ولش کن، میشه به حرفشون تکیه کرد و بگیم لابد استعداد نداریم؟

حالا اینایی که گفتم، تو کارای تخصصی و فنی و هنر و این چیزاست. در حوزه شخصی و عاطفی و این چیزا هم باید بگردیم دنبال نظر مخاطب خاصمون نه این که هر کی از هر کجا اومد، توقع داشته باشیم دوستمون داشته باشه و تاییدمون کنه و دلش برامون غنج بره اگه غیر از این باشه که دیگه نه پاکدامنی معنی پیدا میکنه و نه چشم و دل سیری.

خلاصه نظر همه به درد همه جا نمیخوره باید تفکیک قائل باشیم این مهم ترین راه برای احترام به امنیت روانی و آرامش خودمونه و خیلی هم ربطی به ایمان و اخلاص و تقوا و عمل صالح نداره ینی حتی اگر ثواب هم نداشته باشه(که قطعا میتونه زمینه خیلی از ثواب‌ها را فراهم کنه) ما وظیفه داریم که روح و فکر خودمون رو مثل حلوای نذری، خیراتِ نظر و نگاه این و اون نکنیم من اسم این رو میذارم بزرگ شدن توسعه فردی جاافتاده تر شدن یه همچین چیزایی

اول مهر، رادیوی ماشین ساعت ۷ صبح: در دل دارم امید، بر لب دارم پیام، همشاگردی سلام، همشاگردی سلام… من: 😂😂

اینو 👆 یکی از مخاطبان گرامی فرستاده و نوشته: وقتی کتاب حدادپور جهرمی رو میارم خونه و با بقیه میخونم 😂😂😂 آقااااا آره ولی نه تا این حد 😂🙈

داشتم کتابای پسرمو جلد میکردم، تموم که شد، دیدم رو همش اسم خودمو نوشتم! اسم این کار نمیدونم چیه اما هر چی هست، حواس‌پرتی نیست شما میدونید اسمش چیه؟