امروز تیم فوتبال ایران ژاپن را شکست داد و یک خوشحالی عمومی جامعه ایران را فراگرفت. اما این خوشحالی دشمنان زیادی دارد. خیلیها هستند که حاضرند میلیاردها دلار هزینه کنند تا ثانیه به ثانیه این خوشحالی را از بین ببرند تا جامعه ایران، در همه چیز حتی در فوتبال هم حسرت بخورد اما واقعیت امروز فوتبال ما این است که ژاپنی را شکست دادیم که پارسال اسپانیا و آلمان را در جام جهانی شکست داد. اما چرا نمیخواهند مردم ایران حتی به بهانه فوتبال خوشحال باشند؟ پارسال را به یاد آورید. از روزی که ایران در برابر انگلیس و امریکا در جام جهانی باخت و عده ای خوشحالی کردند، کمتر از 15ماه می گذرد. آن روزها برخی فکر میکردند باید از باخت ایران خوشحال و از بردش ناراحت باشند، چون این جمهوری اسلامی است که بازنده یا برنده میشود! اما همان ایام گفتم که ماجرا عمیق تر از این حرفهاست. چون پرچمی که سال57 در این کشور بلند شد روح اصلی آن فرار از قرن ها خود تحقیری و بازگشت به خویشتن بود واگر فکر می کنید این حرف بدبینانه است به این حرفهای صادق زیباکلام توجه کنید. او به عنوان نماینده بخشی از روشنفکران لیبرال ایرانی که در کارنامه اش از حمایت از رضاشاه تا اسرائیل را در کارنامه دارد با صدای بلند می گوید از «باخت ایران» در همه عرصه ها خوشحال میشوم. در واقع مساله جمهوری اسلامی هم نیست، خودِ خود «ایران» است. و اگر با جمهوری اسلامی هم مشکل دارند به خاطر این است که از سال57 ایران با انقلابش بود که توانست در دنیا سر بلند کند وگرنه اگر به دوران پهلوی بود که به قول نخست وزیرش: «ایرانی لولهنگ هم نمی تواند بسازد!» #امیرحسین_ثابتی