روضه حضرت معصومه سلام الله علیها آخر موضوعی تکبر

💠 حدیث روز 💠 💎 دو ثمره یاد اهل‌بیت(ع) 🔻امام علی علیه السلام: ذِكرُنا أهلَ البَيتِ شِفاءٌ مِنَ العِلَلِ وَ الأَسقامِ و وَسواسِ الرَّيبِ؛ 🔅 ياد ما #اهل‌بيت(ع) شفابخش بيماري‌ها و ناخوشي‌ها و درمانگر وسوسه شكّ است. 📚 خصال، ج 2، ص 625 ‌ ‌ •┈┈••✾••┈┈• @HawzahNews

شهادت در اثر انفجار در جبهه مصاديق جهاد اصغر است.بسياري از كساني كه در دنيا باقي مي مانند وظيفه شان از كساني كه شهيد شده اند سنگين تر است چون بايد سنگر جهاد اكبر را نگه دارند.

غمخانه بی بی شهربانو علیهاالسلام سخنران: #بندانی_نیشابوری با مداحی مداحان اهل بیت علیهماالسلام سه‌شنبه16شهریور بمدت10شب_ ساعت20:45 بلوارامین_ کوچه45 ویژه برادران @heyaaty

صوفیه،الطرق الی الله بعدد انفس الخلائق،این اشتباه است جعلی است راه فقط یکی است اهل بیت شرقا او غربا

🌸 امام زمان(عج): ❤ ما در رعایت حال شما کوتاهی نمیکنیم و یاد شما را از خاطر نبرده ایم، که اگر جز این بود، گرفتاریها به شما روی می آورد و دشمنان شمارا ریشه کن میکردند. بحار، ج۵۳،ص۱۷۵ #الحسین_ع_سفینه_النجاه🏴 #اللهم_عجلـــ_لولیڪ_الفرجـ 🤲🌷 ╭═━⊰🍂🌺🌺🍂⊱━═╮         @monjei_delhaa ╰═━⊰🍂🌺🌺🍂⊱━═╯ مارا به دوستان خود معرفی کنید.‌

اگر تلقی ما از خودمان تلقیِ عبد بودن باشد، هم اطاعت از دستورات خداوند برای ما آسان می‌شود و هم تحمل سختی‌ها برای ما راحت‌تر خواهد بود. وقتی که عبد بودن خود را باور کردیم، دیگر به خودمان اجازۀ هوس‌رانی نخواهیم داد. اساساً کسی که در مورد خودش تلقی عبد بودن داشته باشد، هوس‌ران نخواهد شد. کسی که خودش را مملوک خدا بداند از شرّ منیت‌ها و هوای نفس خلاص خواهد شد.

اگر به این معنا برسیم که ما عبد خدا هستیم، نه تنها اطاعت و بندگی برایمان سهل و آسان خواهد بود و نه تنها به نفسمان دیگر اجازه نخواهیم داد که در مورد اطاعت از اوامر الهی با ما بحث و جدل کند، بلکه عاشقانه به عبادت و بندگی خداوند خواهیم پرداخت و از آن لذت خواهیم برد. اگر به این معنا برسیم، می‌توانیم راه صدساله را یک‌شبه طی کنیم.

روزی امام موسی‌بن جعفر(ع) از کنار خانۀ فردی به نام «بُشر حافی» که از آن صدای عیش و طرب به گوش می‌رسید، عبور کردند. از خدمتکار خانه پرسیدند: «آیا صاحب این خانه عبد است یا آزاد است؟» او جواب داد: «آزاد است» حضرت فرمودند: «بله، چون آزاد است این کار را می‌کند، اگر عبد بود هرگر این کار را نمی‌کرد.» وقتی کلام حضرت به بُشر حافی رسید، به یک‌باره تحولی در او ایجاد کرد و با پای برهنه به دنبال حضرت دوید و به پای ایشان افتاد... بعد از این ماجرا واقعاً «عبد» شد و تا پایان عمر با پای برهنه راه می‌رفت. به همین دلیل به او لقب «حافی» (پابرهنه) داده شد.

بعضی‌ها تصور می‌کنند که اگر بندۀ خدا شوند، به خدا لطف کرده‌اند. در صورتی‌که ما همین‌طوری هم بندۀ خدا هستیم. چه این موضوع را بپذیریم و چه نپذیریم. بسیاری از امور ما اصلاً دست خودِ ما نیست، بارزترین اموری که دست ما نیست این است که چه موقع و در کجا به دنیا بیاییم و از دنیا برویم. «وَ ما تَدْری نَفْسٌ ما ذا تَکْسِبُ غَداً وَ ما تَدْری نَفْسٌ بِأَیِّ أَرْضٍ تَمُوتُ ؛ کسى نمى‏داند که فردا چه مى‏کند و کسى نمى‏داند که در کدام سرزمین مى‏میرد» (لقمان/34)

موضوع: نورانیت معصومین علیهم السلام خدای متعال حقیقت معصومین را به صورت نورانی آفریده و جایگاه رفیع آنها بالاتر از عرش الهی است، به صورتی که درک آن بسیار سخت است. «إِنَّ أَمْرَنَا صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ لَا يَحْتَمِلُهُ إِلَّا مَلَكٌ مُقَرَّبٌ أَوْ نَبِيٌّ مُرْسَلٌ أَوْ عَبْدٌ مُؤْمِنٌ امْتَحَنَ اللَّهُ قَلْبَهُ لِلْإِيمَان[1]» این مرتبه از نورانیت معصومین علیهم السلام برای کسی جز خودشان قابل درک نیست. این همان مقام و منزلتی است که جبرئیل نیز در آن راه ندارد. « لَو دنوتُ أنملة لاحترقت[2]» این همان مقامی است که پیامبر درباره‌ی آن فرمودند: یا علی، خدا را جز من و تو و مرا جز خدا و تو و تو را جز خدا و من کسی نشناخت. این مرتبه از معرفت نصیب کسی نمی‌شود. امام رضا علیه السلام ضمن حدیث نورانی که در کافی و عیون نقل شده فرمودند: «الْإِمَامُ كَالشَّمْسِ الطَّالِعَةِ الْمُجَلِّلَةِ بِنُورِهَا لِلْعَالَمِ وَ هِيَ فِي الْأُفُقِ بِحَيْثُ لَا تَنَالُهَا الْأَيْدِي وَ الْأَبْصَار[3]» امام همچون خورشیدی نورانی است که دست ها و چشم ها از شکار او محرومند. خدای متعال این انوار را در خانه‌هایی پایین آورده است. «أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُه[4]» همه‌ی رفعت‌ها از آن خانه‌هاست و در آن خانه‌ها از خدا یاد می‌شود.

بِنَا عُرِفَ اللَّهُ وَ بِنَا عُبِدَ اللَّهُ نَحْنُ الْأَدِلَّاءُ عَلَى اللَّهِ وَ لَوْلَانَا مَا عُبِدَ اللَّهُ[12]» خدا به وسیله‌ی ما عبادت شده و شناخته شده است. اگر ما نبودیم هرگز خدا شناخته نمی‌شد و معرفتی به وجود نمی‌آمد، معرفت از سنخ نور است. در روایات متعددی آمده است که «العلم نور یقع فی قلب من یرید الله تبارک و تعالی أن یهدیه[13]» انوار الهی که در آن مقام رفیع بودند به عالم دنیا تنزل داده شدند. این تنزل برای وفای به عهد و میثاقی است که با خدای متعال بسته‌اند که آن عهد عبودیت و بندگی است و این همان نخ تسبیحی است که افعال معصومین را به هم گره می‌زند