دلالتهای تربیتی عید قربان.pdf
812.5K
📕فیش منبر📕
#عید_قربان
متن منبر و خطبه جهت عید سعید قربان
💠 دلالتهای تربیتی عید قربان 💠
فرصت قربانی دادن.pdf
527.6K
📕فیش منبر📕
#عید_قربان
متن منبر و خطبه جهت عید سعید قربان
💠 فرصت قربانی دادن 💠
عید قربان-استاد قرائتی.pdf
353.8K
📕فیش منبر📕
#عید_قربان
متن منبر و خطبه جهت عید سعید قربان
💠 ویژگی های عید قربان 💠
عید قربان-استاد قرائتی.pdf
353.8K
📕فیش منبر📕
#عید_قربان
متن منبر و خطبه جهت عید سعید قربان
💠 ویژگی های عید قربان 💠
دلالتهای تربیتی عید قربان.pdf
812.5K
📕فیش منبر📕
#عید_قربان
متن منبر و خطبه جهت عید سعید قربان
💠 دلالتهای تربیتی عید قربان 💠
فرصت قربانی دادن.pdf
527.6K
📕فیش منبر📕
#عید_قربان
متن منبر و خطبه جهت عید سعید قربان
💠 فرصت قربانی دادن 💠
پیامهای عید قربان.pdf
523.6K
📕فیش منبر📕
#عید_قربان
متن منبر و خطبه جهت عید سعید قربان
💠 پیامهای عید قربان 💠
خطبه اول -آیت الله جوادی آملی.pdf
611.3K
📕خطبه عید قربان📕
#عید_قربان
متن منبر و خطبه جهت عید سعید قربان
💠 عید قربان 💠
🔻خطبه اول آیت الله جوادی آملی
خطبه دوم -آیت الله جوادی آملی.pdf
642.6K
📕خطبه عید قربان 📕
#عید_قربان
متن منبر و خطبه جهت عید سعید قربان
💠 عید قربان 💠
🔻خطبه دوم آیت الله جوادی آملی
#ذوالحجه_الحرام
#عید_قربان
ا❁﷽❁ا
✨«لَن يَنالَ اللهَ لُحُومُها وَ لا دِماؤُها وَ لكِن يَنالُهُ التَّقوى مِنْكُمْ كَذلِكَ سَخَّرَها لَكُمْ لِتُكَبِّرُوا اللهَ عَلى ما هَداكُم وَ بَشِّرِ المُحسِنينَ»
(سوره مبارکه حج، آیه۳۷)
✍با توجه به شریفه فوق و تفسیر آن، قربانی مؤمن نشانه شکرگزاری او بر هدایت شدن به ولایت است: «لِتُکَبِّرُوا الله عَلی ما هَداکُم؛ قال: التَّكبِيرُ:التَّعظِيم وَ الهِدَايَة: الوَلاَيَة»(۱).
🔸حقیقت شکر زمانی بجاآورده می شود که مؤمن خویشتنِ خویش را برای امام و مولایش فدا نماید. این امر ميسر نمی شود جز با معرفة الحسین علیه السلام و بکاء بر آن حضرت؛ چرا که سرّ قربان و تقرّب در کربلای أباعبدالله الحسین علیه السلام نهفته است؛ همانطور که ابراهیم علیه السلام با گریستن بر مصائب کربلا و نائل آمدن به مقام بکاء، به بالاترین درجات اهل مصیبت راه یافته، قربانی او مقبول و به ذات اقدس اله تقرّب یافت(۲).
(۱).البرهان في تفسير القرآن ج۱ص۳۹۴؛ تفسير کنز الدقائق ج۲ ص۲۴۹ (۲)[مراجعه شود به تفسیر "وَ فَدَيناهُ بِذِبحٍ عَظِيم"(صافات/۱۰۷)] عيون أخبار الرضا عليه السلام ج۱ص ۲۰۹؛ بحارالانوار ج۱۲ ص۱۲