#حسینیه #محرم_الحرام_۱۴۴۴ ☑️ علامة مولانا الامام الحسن المجتبی فی کربلاء آنچه از مطاوی روایات و فحاوی فقرات زیارات مربوط به حضرت شهزاده قاسم بن الحسن (سلام الله علیهما) استنباط می شود، دلالت بر عظمت شأن، عموم فضل، شموخ و علو مقام آن حضرت دارد؛ از آن جمله است: ▪️ افعال و اقوال حضرت سیدنا و مولانا اباعبدالله الحسین (علیه السلام) در خصوص حضرت قاسم بن الحسن (سلام الله علیهما)؛ همچون شدت بکاء حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) و بیهوش شدن آن حضرت پس از معانقۀ فرزند برادرشان، یادگار و علامتِ برادر خواندن ایشان؛ به تن نمودن پیراهن خود (بنا به روایتی) و پوشاندن قبا و عمامۀ امام حسن مجتبی (علیه السلام) بر بدن مبارک حضرت قاسم و دادن خاتم خود؛ شق أزیاق پیراهن مبارکشان و نحوه حضور بر بالین فرزند برادرشان و مانند آن ... که جملگی دلالت بر شدت محبت و فرط ودّ آن حضرت نسبت به شهزاده قاسم بن الحسن (علیهما السلام) دارد. ▪️ دلیل دیگر وصیت اکید امام البقیع حضرت مولانا امام حسن مجتبی (علیه السلام) بر فرزندشان قاسم بن الحسن (سلام الله علیهما) مبنی بر بذل مهجۀ خویش برای امام حسین (علیه السلام) است که کاشف از حبّ شدید آن حضرت نسبت به این فرزندشان، بلکه أعزّ و أحبّ بودن ایشان نزد پدر دارد. ▪️ مطلب دیگر شباهت قول شهزاده قاسم بن الحسن (علیهما السلام) با قول پسر عم شان حضرت علی الکبیر (علیه السلام) است، آنجا که امام حسین (علیه السلام) از ایشان راجع به موت در رکاب امامشان می پرسند و چنین پاسخ می دهند: «يا عم فوحقك إن القتل عندي أحلى من العسل». 📓 مراجعه شود به: إكسير العبادات في أسرار الشهادات‏، ج ‏۲، ص ۳۸۳ و ۴۷۶ الی ۴۸۱.

#حسینیه #محرم_الحرام_۱۴۴۴ ☑️ ناموس رواق العظمة، سیدة العقائل المعظمة مودع أسرار آل محمد و مرجع پاسخگویی به سوالات فقهی شیعیان در عصر غیبت، سیدتنا حکیمة بنت الجواد (سلام الله علیهما) که به سبب اجتماع حِکَمِ شریعت مقدس در وجود مبارکشان، مسمّی به این نام شدند، در پاسخ به سوال یکی از شیعیان دربارۀ حجیت این مرجعیت به اقتدای خویش به حضرت سیدة العقائل مولاتنا زینب کبری (علیها السلام) و وصایت ایشان پس از شهادت حضرت اباعبدالله الحسین (سلام الله علیه) اشاره فرمودند: «اقْتِدَاءً بِالْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ وَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ أَوْصَى إِلَى أُخْتِهِ زَيْنَبَ بِنْتِ عَلِيٍّ فِي الظَّاهِرِ وَ كَانَ مَا يَخْرُجُ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ مِنْ عِلْمٍ يُنْسَبُ إِلَى زَيْنَبَ سَتْراً عَلَى عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْن‏». 📓 كمال الدين و تمام النعمة، ج‏۲، ص ۵۰۱ این پاسخ حضرت أمّ المصائب در پاسخ به سوال أعداء الله که «كَيْفَ رَأَيْتِ صُنْعَ اللَّهِ بِأَخِيكِ وَأَهْلِ بَيْتِكِ؟! مَا رَأَيْتُ إِلَّا جَمِيلاً» اثبات همین مطلب است که ذات و حقیقت معنایِ آن حکمتی که در اسم مبارک حضرت حکیمه بنت الجواد (علیهما السلام) تجلی یافته، باید در وجود عظیم القدر حضرت زینب کبری (سلام الله علیها) یافت.

#حسینیه #محرم_الحرام_۱۴۴۴ ☑️ رئیس البکّائین ✍🏻 شاخصۀ عبدی که به کمال عبودیت نائل شده، بکاء و إقامۀ عزاء بر حضرت أباعبدالله الحسین (علیه السلام) است، چراکه بکاء تنها عملی است که ظَهر و بطن آن، وجود مبارک حضرت أبا عبدالله الحسین (علیه السلام) می باشد؛ «السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا عَبْرَةَ كُلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَة» (۱). و لذا در ذات این فعل، خضوع و خشوع و انکسار نفس از طغیان و کبر و جمیع رذایل و به بیان دیگر کمال نفس می باشد؛ «لِقَوْلِهِ تَعَالَى: أَنَا عِنْدَ الْمُنْكَسِرَةِ قُلُوبُهُم‏» (۲). این همان سرّ بکاء بیست ساله (و بنابر بعضی أقوال چهل ساله) حضرت رئیس البکائین (۳) مولانا زین العابدین امام علی بن الحسین (علیهما السلام) (۴) بر مصائب کربلای حضرت أبی عبدالله الحسین (علیه السلام) است. ═✧❁فهرست منابع ❁✧═ (۱) بحار الأنوار، ج‏ ۹۸، ص۲۵۵ (۲) منية المريد، ص ۱۲۳ (۳) رجال الكشي - اختيار معرفة الرجال (مع تعليقات مير داماد الأسترآبادي)، ج‏۱، ص ۲۸۸ (۴) امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «بَكَى عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ عَلَى أَبِيهِ حُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ عِشْرِينَ سَنَةً أَوْ أَرْبَعِينَ سَنَةً وَ مَا وُضِعَ بَيْنَ يَدَيْهِ طعاما [طَعَامٌ‏] إِلَّا بَكَى عَلَى الْحُسَيْنِ حَتَّى قَالَ لَهُ مَوْلًى لَهُ : جُعِلْتُ فِدَاكَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ! إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكَ أَنْ تَكُونَ مِنَ الْهَالِكِينَ. قَالَ (علیه السلام): إِنَّما أَشْكُوا بَثِّي وَ حُزْنِي إِلَى اللَّهِ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ إِنِّي لَمْ أَذْكُرْ مَصْرَعَ بَنِي فَاطِمَةَ إِلَّا خَنَقَتْنِي الْعَبْرَةُ لِذَلِكَ»؛ حضرت على بن الحسين (صلوات اللَّه عليهما) مدت بيست يا چهل سال بر پدرشان گريستند و طعام و غذائى نبود كه در مقابل حضرت بگذارند مگر آنكه حضرتش بياد امام حسين (عليه السّلام) گريه مى ‏كردند تا جايى كه غلام حضرت محضر مباركش عرض نمود: فدايت شوم اى پسر رسول خدا! مى ‏ترسم كه شما هلاك شويد. حضرت فرمودند: «إِنَّما أَشْكُوا بَثِّي وَ حُزْنِي إِلَى اللَّهِ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ»؛ تنها درد دل و غم خود را با خدا گويم و از لطف و كرم بى ‏اندازه او چيزى دانم كه شما نمى ‏دانيد. سپس فرمودند: هيچ گاه محل كشته شدن فرزندان فاطمه (عليها السّلام) را بياد نمى ‏آورم مگر آنكه حزن و غصه حلقوم من را مى ‏فشارد. در کلام دیگری آن حضرت فرمودند: «لَقَدْ شَكَا يَعْقُوبُ إِلَى رَبِّهِ فِي أَقَلَّ مِمَّا رَأَيْتَ حَتَّى قَالَ: "يا أَسَفى‏ عَلى‏ يُوسُفَ" أَنَّهُ فَقَدَ ابْناً وَاحِداً وَ أَنَا رَأَيْتُ أَبِي وَ جَمَاعَةَ أَهْلِ بَيْتِي يُذْبَحُونَ حَوْلِي...»؛ به خدا قسم حضرت يعقوب در حادثه‏اى بس كمتر و واقعه ‏اى ناچيزتر از آنچه من ديدم شكايت به پروردگار نمود و اظهار كرد: يا أَسَفى‏ عَلى‏ يُوسُفَ؛ (وا اسفا بر فراق يوسفم). با اينكه او تنها يك فرزندش را از دست داده بود، ولى من ديدم كه پدرم و جماعتى از اهل بيت من را در دور من سر بريدند. كامل الزيارات، النص، ص ۱۰۷.

#حسینیه #محرم_الحرام_۱۴۴۴ ☑️ ودیعة الله ✍🏻 وجود مقدس حضرت رقیة بنت الحسین مشابه جدّۀ مکرمه شان حضرت صدیقه کبری (سلام الله علیهم) به «ودیعة الله» ملقب شدند. ▪️ آنجا که حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) در آخرین لحظات روی مبارکشان را به سوی خیام کرده و فرمودند: «ألا يا زينب ... ألا يا رقية ... أنتم وديعة ربي اليوم قد قرب الوعد». 📓 كلمات الإمام الحسين، ج۱، ص۵۱۱ ▪️ این ودیعۀ الهی در خرابۀ شام نزد رأس مبارک حضرت أباعبدالله الحسین (علیه السلام) به شهادت رسید؛ یعنی ودیعة الله نزد حجت الهی استرجاع یافت. ▪️ زمانیکه حضرت زینب کبری (سلام الله علیها) بدن مبارک سیدتنا رقیة بنت الحسین (سلام الله علیهما) را در خرابه شام تدفین نمودند، به اهل شام چنین وصیت نمودند: «يا أهل الشام! لقد أودعناكم في هذه الخرابة أمانة، فالله الله فيها. يا أهل الشام! تعاهدوا قبرها بالزيارة، فهي غريبة لاأحد لها في هذه الديار و لا تنسوا أن تريقوا الماء و تشعلوا المصابيح عند مرقدها الشريف»؛ اي اهل شام! در این خرابه امانتی از ما پیش شما باقی می‌ماند. الله الله (شما را قسم میدهیم) جان شما و جان این امانتِ لطمه خورده! ای اهل شام! هر گاه کنار قبرش رفتید ، آبی بر مزار کوچکش بپاشید و چراغی کنارش روشن کنید که او در این شهر غریب است و کسی را در اینجا ندارد! 📓 خصائص الزينبية، ص۲۹۶ ✍🏻 ارزش و عظمت ودیعه وقتی روشن می شود که به مودِع (ودیعه دهنده) و مودَع (ودیعه گیرنده) در این عبارات توجه نماییم. در ودیعه و امانت، مالکِ اصیلِ شیء همان مودِع می باشد که شیئی را نزد دیگری به ودیعه می گذارد. از اینجا جایگاه حقیقی حضرت شبیهة الزهراء رقیة بنت الحسین (سلام الله علیهما) معلوم می شود؛ زیرا در این عبارات مودِع، ذات اقدس الهی و مودَع، وجود مقدس حجة الله می باشد..

#حسینیه #محرم_الحرام_۱۴۴۴ ☑️ شيعتنا المتباذلون في ولايتنا ✍🏻 حضرت سیدالشهداء مولانا اباعبدالله الحسین (علیه السلام) هنگامیکه عازم به ‌سوی کربلای معلی شدند، این چنین خطاب فرمودند: ▪️ «مَنْ كَانَ فِينَا بَاذِلًا مُهْجَتَهُ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللَّهِ (لِقَائِنَا) نَفْسَهُ فَلْيَرْحَلْ مَعَنَا فَإِنِّي رَاحِلٌ مُصْبِحاً إِنْ شَاءَ اللَّهُ»؛ ▪️ آنکه می‌ خواهد جان خود را در راه ما بذل کند و خود را برای ملاقات با خدا آماده کرده است، با ما رهسپار شود، چرا که من به خواست خداوند فردا صبح حرکت خواهم کرد. 📓 بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۳۶۷ لَبَّيْكَ داعِيَ اللّٰهِ! إِنْ كانَ لَمْ يُجِبْكَ بَدَنِي عِنْدَ اسْتِغاثَتِكَ وَ لِسانِي عِنْدَ اسْتِنْصارِكَ، فَقَدْ أَجابَكَ قَلْبِي وَسَمْعِي وَبَصَرِي.

#حسینیه #محرم_الحرام_۱۴۴۴ ☑️ حضرت نفس مطمئنه معنای ذاتی سجده ✍🏻 بالاترین درجات خضوع و خشوع و أعلا مراتب قربِ یک عبد نسبت به مولا در مقام سجده محقق می شود؛ «فَإِنَّ أَقْرَبَ مَا يَكُونُ الْعَبْدُ إِلَى رَبِّهِ وَ هُوَ سَاجِد» (۱)، مقامی که در آن تمام اتجاه عبد به ربّش است، جز او چیزی نمی بیند (۲)، جز ارادۀ او اراده ای ندارد و تمام همّ او امتثال اوامر مولا می باشد. این همان درجۀ نفس مطمئنه است که بسوی ربش رجعت کرده؛ مقام حضرت نفس مطمئنه عبدصالح أبوالفضائل عباس بن امیرالمومنین (علیهما السلام) که بواسطۀ کاملترین و بهترین امتثالی که از ولایت حسینی داشتند به این مقام نایل شدند و لذا ذات جلوه سجده گشتند. ═✧❁فهرست منابع ❁✧═ (۱) وسائل الشيعة، ج۶، ص۳۰۵ (۲) «قد جعل اللَّه معنى السّجود سبب التّقرّب إليه، بالقلب و السّرّ و الرّوح، فمن قرب منه بعد من غيره‏، أ لا ترى في الظّاهر انّه لا يستوى حال السّجود إلّا بالتّوارى عن جميع الأشياء و الاحتجاب عن كلّ ما تراه العيون، كذلك اراد الله الامر الباطن‏». مصباح الشريعة، ص ۶۶ (۳) براساس تفسیر آیات ۲۷ تا ۳۰ سوره مبارکه فجر. بحارالأنوار، ج‏۴۴، ص ۲۱۹.

#حسینیه #محرم_الحرام_۱۴۴۴ ☑️ قیام حسینی، قیام مهدوی ✍🏻 رکوع که رکن نماز است و اطاعت عبد در برابر ساحت قدسی مولا می باشد، در حقیقت میان دو قیام واقع شده است؛ قیام اول مقدمۀ رکوع و قیام دوم می باشد. اگر مصلی پس از این قیام و قبل رکوع، ناسیا به سجده رود، باید مجدداً قیام کند و سپس به رکوع رفته، قیام پس از رکوع را ادا و بعد به سجده رود. در این حکم سرّی نهفته است، بیان مطلب اینکه: ▪️ قیام نماز به معنای اقامۀ ولایت یا دین است؛ براین اساس، قیام اول همان قیام حسینی است، چون جز این نبود که دین با قیام امام حسین (علیه السلام) احیا شد و اما قیام دوم، قیام مهدوی است، چون ظهور آن حضرت مجدّد شریعت و معید اسلام و محیی احکام آن است. ▪️ بنابراین اینکه قیام اول مقدمۀ رکوع و قیام دوم می باشد، به این جهت است که ارادۀ مهدوی شدن جز با حلّت بفناء الحسین شدن محقق نمی شود؛ به بیان دیگر جمیع مکلفین برای قیام مهدوی، نخست باید فداییِ امام حسین (علیه السلام) شده باشند. ▪️ اما اینکه اگر مصلی نسیانا و بدون تدارک قیام و رکوع به سجده رفت، به او مجدداً مهلت تدارک داده می شود، به این معناست که اگر زمانه او را بتأخیر انداخت و نتوانست در معیت قیام حضرت أباعبدالله الحسین (علیه السلام) بذل مُهجه نماید، به او مهلت داده می شود تا با اقتدا به امام زمانش با بکاء صباحاً و مساءً آنچه از او فوت شد را مجددا تدارک نماید و «شِيعَتُنَا أُلْحِقُوا بِنَا». «فَلَئِنْ أَخَّرَتْنِي الدُّهُورُ، وَ عَاقَنِي عَنْ نَصْرِكَ الْمَقْدُورُ، وَ لَمْ أَكُنْ لِمَنْ حَارَبَكَ مُحَارِباً، وَ لِمَنْ نَصَبَ لَكَ الْعَدَاوَةَ مُنَاصِباً، فَلَأَنْدُبَنَّكَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً، وَ لَأَبْكِيَنَّ عَلَيْكَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً، حَسْرَةً عَلَيْكَ وَ تَأَسُّفاً عَلَى مَا دَهَاكَ وَ تَلَهُّفاً، حَتَّى أَمُوتَ بِلَوْعَةِ الْمُصَابِ وَ غُصَّةِ الِاكْتِيَاب‏». 📓 فرازی از زیارت ناحیه مقدسه.

#حسینیه #محرم_الحرام_۱۴۴۴ ☑️ شیطان لعین مانع اشک بر امام حسین (علیه السلام) ✍🏻 پس از شهادت حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) ابلیس لعین از خوشحالی پرواز کرد و تمام زمین را گشت و یاران خود را جمع کرد و به آن‌ها گفت:‌ «ای گروه شیاطین! امروز به آرزوی خود رسیدیم و مردم را جهنمی کردیم، مگر هر کسی که در این مصیبت گریه کند و به ولایت آل محمد معتصم گردد، پس تا می‌توانید مردم را در شک اندازید و از این مصیبت بازدارید تا زحمت من به هدر نرود» (۱). آن مطلب مهمی که از این نقل بدست می آید، اینست که ابلیس لعین میدانست اگر مردم با بکاء علی الحسین (علیه السلام) به امامشان متصل و بسوی او رجعت کنند، اثری از باطل نمی ماند و لذا راه مبارزه با حق اینست که مسیر بکاء علی الحسین (علیه السلام) برای خلق بسته شود، بنابراین تمام جنود خود را جمع نمود تا به هر حربه ای که می توانند متوسل شوند و بدین وسیله مانع اشک و گریه بر مصایب کربلا شوند. به همین دلیل است که جمود عین در روایات از نشانه های شقاوت و بدبختی است؛ «مِنْ عَلَامَاتِ الشَّقَاءِ جُمُودُ الْعَيْنِ وَ قَسْوَةُ الْقَلْبِ» (۲). (۱) تذکرة الشهداء، ج۲، ص۱۷۵؛ كامل الزيارات، ص۲۶۶ (با اندکی اختلاف) (۲) الکافی، ج۳، ص۷۱۲ .