#بابت_دیر_کرد 📗قسمت هجدهم 🍁🍂آنجایی که گریستم به قلم :حاء _رستگار وقتی به خانه رسیدند مجید بدون هیچ حرفی زیر کرسی نشست. محبوبه با احتیاط بقچه لباسش را کناری گذاشت و گوشه ایی ایستاد. نمیدانست با مردی که سکوتش وحشتناک تر از قبل است باید چه کند؟ مجید خسته از روز پر هیاهویش سرش را روی بالشت گذاشت و چشم هایش را بست محبوبه با دیدن او که ظاهرا آرام شده بود نفسی از سر آسودگی کشید و به اطراف نگاهی کرد. نگاهش افتاد روی کیسه ی خرید های گوشه ی خانه. معلوم بود مجید خرید کرده است. بلند شد و چای دم کرد. آخرش که چه؟ بابت این اشتباه باید گرسنه به خواب میرفت؟ چای که دم کشید شام مختصری درست کرد و منتظر ماند. مجید در تمام مدت بیدار بود و متوجه حرکات محبوبه شده بود. گرسنه بود و کمی خیالش راحت شده بود که لازم نیست برای غذا درست کردن کار خاصی کند. از زیر کرسی که بیرون خزید محبوبه را ديد که سفره را پهن کرده و منتظر او نشسته است. بدون هیچ نگاه و حرفی برای خودش لقمه گرفت و مشغول شد. محبوبه ته دلش از کارهای مجید خنده اش گرفته بود. تا آمد با خیال راحت قاشق توی ماهیتابه را بردارد و لقمه ایی برای خودش بگیرد، دستش به دست مجید که قصد همین کار را داشت برخورد کرد. یک آن انگار جریان تصاعدی گرما تمام وجود هر دویشان را فرا گرفت. محبوبه به آنی احساس کرد گر گرفته است و مجید هول کرد. این اولین برخورد دست های آن دو بود. مجید برای اینکه به جریان مسلط شود دوباره برای خودش لقمه گرفت و محبوبه سرش را گرم کندن بغل های نان کرد. انگار این اتفاق ساده تمام دلخوری های آن روز را برطرف کرده بود. مجید فکرش را نميکرد محبوبه چنان دستان نرم و لطیفی داشته باشد. دلش سرکش شده بود و او این اتفاق را نمی‌پسندید. دلش نمی‌خواست سد نفوذ ناپذیری که بین خودشان کشیده است نابود شود. این زن باید تا به آخر یک غریبه می‌ماند. اما گویی دلش همراهی نمی‌کرد .•°``°•.¸.•°``°•                               @mojaradan            •.¸        ¸.•       °•.¸¸.•°`       ¸.·´¸.·´¨) ¸.·*¨)      (¸.·´    (¸·´   .·´

#بابت_دیر_کرد 📗قسمت نوزدهم 🍁🍂آنجایی که گریستم 🖌️به قلم :حاء _رستگار ملاهادی مجید را دوباره به کار گرفته بود. سوز زمستان شکسته و یک هفته مانده بود به عید و بازار شلوغ تر از هر روز بود. ملا تند تند قدم برمی‌داشت و مجید با کوله ی بزرگی که پر بود از محصولات دست ساز زری خانم پشت سر او راه می‌رفت. قرار بود او بفروشد و بخشی از درآمد سهمش شود. ملا هادی وقتی جای بساط مجید را مشخص کرد، دستش را گره زد پشت سرش و داد زد که غروب دنبالش می آید. این اولین باری بود که می‌خواست دست فروشی کند و همین آزارش میداد. او خودش را مرد زمین و بیل و کلنگ می‌دانست، نه این کارهای از نظر خودش زنانه. ولی به هر حال زندگی را باید طوری طی می‌کرد. بساطش را که پهن کرد نشست روی حصیرش و منتظر خریدار شد. صبح زود که‌ خانه را ترک کرده بود، محبوبه هنوز در رختخواب بود. گوشه ی روسری اش کنار رفته بود و مجید اولین بار ردّ زخم های سیاهی که روی گردنش بود را ديد. نمی‌دانست آن زخم های تیره بابت چه روی پوست او نشسته اند. اما هر چه که بود دلش طوری شده بود. نه می‌توانست آن را حس انزجار بداند و نه ترحم. احساس می‌کرد گولش زده اند که نگفته اند او چنین بیماری دارد. اصلا شاید بیماری هم نباشد ولی خوب دلش راضی نمیشد به محبوبه. کنار این همه حس عجیب یادش مانده بود که از کنار روسری یک خرمن بلند موی مشکی هم راهش را پیدا کرده بود روی بالشت و مجید نمی‌دانست باید چشم روی آن زیبایی ببندد یا نه. مشغول این تفکرات متناقض بود و یادش رفته بود که چند مشتری را راه بیاندازد از اینکه تا این اندازه در فکر محبوبه فرو میرفت از خودش بیزار شده بود. انگار خودش داشت با دست خودش، به قلبش خیانت می‌کرد .•°``°•.¸.•°``°•                               @mojaradan            •.¸        ¸.•       °•.¸¸.•°`       ¸.·´¸.·´¨) ¸.·*¨)      (¸.·´    (¸·´   .·´