اگه الان یه گوشه بین‌الحرمین نشسته بودم ، از شدت غم رو دلم کم می‌شد .

‏عزیزم من دارم می‌رم تو خودم. دیر اومدم نگران نشو.

من نارونِ صاعقه خورده ، تو گل سرخ .. تو سبز بمان من به درک من به جهنم :)

-

از همه دنیا بریده‌ام ، بغلم کن ك خیلی خسته‌ام . .

نمیدونم چیشد یهو به خودم که اومدم دیدم دیگه هیچی نیستم براش هیچیِ هیچی .. واسش جنگیدم ، هی سر خودمو شیره مالیدم ، هی الکی خندیدم گفتم نه اینجوری نیست .. ولی خودمم خوب میدونستم اوضاع چقدر داغونه چقدر دارم هرروز داغون تر از دیروز میشم :) بی توجهی هاشو ، بی اهمیتاش نسبت بهم بغض میشد و وسط مهمونی ، وسط جشن وسط حال خوب یدفعه یقمو میگرفت .. خسته شدم . خسته تر از هردفعه ای که باز بلند میشدم و خودمو میساختم ی وقتایی دیگه نمیشه قوی بود ..

-

صدام غمگینه ، از بس گریه کردم :)

-

-

پشتِ جمله‌ی مهم نیست عادت کردم قدِ یه عُمر زور زدن واسه درست شدنِ شرایط و نتیجه نگرفتن ، درد خوابیده .

کاش میشد تا ابد یه گوشه‌ی هیئت بشینم فارغ از هر دغدغه ای ، دور از همه‌ی آدما .