شب تا سحر می‌نغنوم و اندرز کس می‌نشنوم وین ره نه قاصد می‌روم کز کف عنانم می‌رود

گفتم بگریم تا ابل چون خر فروماند به گل وین نیز نتوانم که دل با کاروانم می‌رود

صبر از وصال یار من برگشتن از دلدار من گر چه نباشد کار من هم کار از آنم می‌رود

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود

سعدی فغان از دست ما لایق نبود ای بی‌وفا طاقت نمی‌آرم جفا کار از فغانم می‌رود

- فندکش را درآورد سیگارش را روشن کرد اما سیگارش را نصف و نیمه کشید ؛ انداخت زیر پایش و بلند میان جمعیت داد زد : - اما ؛ تو به من قول داده بودی ! تمام مردم با لبخند نگاهش می کردند . دیوانه نبود ها . . فقط رهایش کرده بودند . .

و او مانده بود و یک دنیا دلتنگیُ غم .

-

‌

عاقا التماسِ دعا . خیلی خیلی .