#خطبه‌هاى_اميرالمؤمنین_عليه_السلام #خطبه_پنجم 🔰«هنگامى كه «رسول خدا» (ص) رحلت فرمود، «عباس» و «ابو سفيان» به «على» (ع) عرض كردند كه آماده‌اند با او براى خلافت بيعت كنند» (و اين در زمانى بود كه بيعت در «سقيفه» براى «ابو بكر» پايان يافته بود - حضرت نپذيرفت - و اين خطبه را ايراد كرد و در آن، نهى از فتنه و آشوب مى‌كند و از روحيه و آگاهيهاى خود پرده بر مى‌دارد)». ✅خطبه در يك نگاه اين خطبه از معدود خطبه‌هايى است كه از «على» (ع) در غير زمان خلافتش نقل شده است. از مجموع اين خطبه و مقدمه‌اى كه «سيّد رضى» براى آن آورده، به خوبى استفاده مى‌شود كه بعد از رحلت «رسول خدا» (ص)، «ابو سفيان» و «عباس» خدمت آن حضرت آمدند (و شايد عباس به تحريك ابو سفيان آمده بود) و امام (ع) را به قيام تشويق كردند و تقاضا كردند با او به عنوان خليفه بيعت كنند ولى امام (ع) با آگاهى كاملى كه از شرايط‍‌ زمان داشت و دلسوزى خاصّى كه براى بقاى اسلام و در هم شكستن توطئه‌هاى منافقان مى‌نمود نه تنها اين بيعت را نپذيرفت بلكه با عباراتى روشن به آنها هشدار داد كه از اين گونه كارها بپرهيزند. از آن جا كه مى‌دانست افراد ناآگاه يا مغرض به او خرده‌گيريهايى به خاطر سكوتش مى‌كنند به آنها پاسخ داد و در پايان، عشق خود را به مرگ و شهادت و لقاى پروردگار بيان مى‌كند و به علم و آگاهى فراوانى اشاره مى‌نمايد كه از اسرار است و اجازۀ پرده‌بردارى از آن را ندارد. #فراز_اول ♻️مراقب فتنه‌انگيزان باشيد! ✔️متن خطبه اى مردم! امواج فتنه‌ها را با كشتيهاى نجات بشكافيد و از راه اختلاف و پراكندگى و دشمنى كنار آييد و تاجهاى تفاخر و برترى جويى را از سر بنهيد! آن كس كه با داشتن بال و پر (يار و ياور) قيام كند يا در صورت نداشتن نيروى كافى، راه مسالمت پيش گيرد و راحت شود رستگار شده است. اين (زمامدارى بر مردم) آبى متعفّن و لقمه‌اى گلوگير است (و اگر فرمان الهى نباشد تن به آن در نمى‌دهم)! (اين را نيز بدانيد) كسى كه ميوه را پيش از رسيدن بچيند همانند كسى است كه بذر را در زمين نامناسب، همچون كوير و شوره زار بپاشد (كه سرمايه و نيروى خود را تلف كرده و نتيجه‌اى عايد وى نمى‌شود!) 🔘امام (ع) فتنه‌ها را به امواج كوبنده و شكننده تشبيه مى‌كند و براى مقابله با آن به استفاده از كشتيهاى نجات توصيه مى‌كند و مراد از كشتيهاى نجات، كشتيهاى محكم و بزرگى است كه توانايى بر شكافتن امواج و رساندن سرنشينان را به ساحل نجات دارد، و منظور در اين جا رهبران الهى و مخصوصا اهل بيت پيامبر (ص) است يعنى آنچه را ما مى‌گوييم گوش كنيد نه آنچه را خود مى‌خواهيد و در تأكيد بر اين معنى، اختلاف و تفاخر و برترى‌جويى گروهى و قبيله‌اى را به راه خطرناكى تشبيه مى‌فرمايد كه بايد هر چه زودتر از آن كناره‌گيرى كرد (توجّه داشته باشيد كه معنى اصلى منافرة، تفاخر دو نفر با يكديگر و سپس به عنوان داورى نزد شخص ثالثى رفتن مى‌باشد). #ادامه_دارد #نهج_البلاغه #کلام_مولا #مولا_جانم_علی #امیر_ملک_سخن @mola_amiralmomenin_as

#خطبه‌هاى_اميرالمؤمنین_عليه_السلام #خطبه_پنجم ⁉️چرا امیرالمؤمنین على (ع) بعد از پيامبر اکرم(ص) قيام نكرد؟ ◀️بسيارى سؤال مى‌كنند با اين كه «على» (ع) براى خلافت رسول خدا (ص) از همه شايسته‌تر بود و افزون بر اين پيامبر (ص) بارها بر جانشينى و خلافت او تأكيد فرمود، چرا آن حضرت براى گرفتن اين حقّ‌ مسلّم خويش كه در واقع حقّ‌ امّت اسلامى بود بپا نخاست و قدرت‌نمايى نكرد، بلكه سكوت فرمود و ميدان به دست ديگران افتاد؟ #پاسخ اين سؤال به وضوح در عبارات كوتاه و پر معناى اين #خطبه_پنجم آمده است، و در واقع چند دليل براى عدم قيام خود ذكر فرموده است: 1⃣نخست اين كه كسانى كه به او پيشنهاد قيام كرده‌اند مانند «ابو سفيان» به يقين حسن نيّت نداشته‌اند و يا - مانند عبّاس - تحت تأثير كسانى بودند كه حسن نيّت نداشتند، و لذا امام آنان را در اين خطبه، فتنه‌جو و برترى‌طلب خوانده است. 2⃣ديگر اين كه حضرت به خوبى مى‌ديد كه در مسير خود تقريبا تنهاست و جز يارانى اندك كسى را ندارد، به همين دليل در بعضى از خطبه‌هاى نهج البلاغه نيز امام با صراحت مى‌گويد: «تنها ياوران من اهل بيت من بودند و من نخواستم آنها را به خطر بيفكنم»! 😔 3⃣از همۀ اينها گذشته، حكومت و زمامدارى مردم براى امام يك هدف نبود، چرا كه او آن را آبى متعفّن و لقمه‌اى گلوگير مى‌داند، بلكه وسيله‌اى براى احقاق حق و اجراى عدالت و يا دفع باطل مى‌دانست. ولى هنگامى كه مى‌بيند اين قيام به اين هدف منتهى نمى‌شود، بلكه ايجاد خلاف ميان صفوف مسلمين مى‌كند و ممكن است منافقان كه منتظر بودند از آب گل‌آلود ماهى بگيرند، برخيزند و اساس اسلام را به خطر بيندازند، چاره‌اى جز سكوت نمى‌بيند. ◀️«ابن ابى الحديد» مى‌گويد: روايت شده است كه روزى «فاطمه» - سلام اللّه عليها - امام را به قيام ترغيب كرد و در همان حال صداى مؤذّن برخاست (اشهد أنّ‌ محمّدا رسول اللّه) امام رو به همسر گراميش فاطمه كرد، فرمود: «ا يسرّك زوال هذا النّداء من الارض، آيا دوست دارى اين صدا از روى زمين برچيده شود»؟ عرض كرد: نه. فرمود: پس مطلب همان است كه من مى‌گويم (بايد سكوت و تحمّل كرد). 4⃣از همۀ اينها گذشته هر كار - مخصوصا قيامهاى مهم اجتماعى سياسى - نياز به فراهم شدن شرايط‍‌ دارد و بايد زمينه‌هاى آن فراهم گردد و در غير اين صورت نتيجه‌اى جز ناكامى و شكست و اتلاف نيروها نخواهد داشت و مانند آن است كه ميوۀ نارسيده را از درخت بچينند يا بذر در شوره‌زار بريزند. ◀️امام(ع) كه از اين واقعيّتها با خبر بود، وظيفۀ الهى خود را در اين ديد كه سكوت را بر قيام ترجيح دهد. #ادامه_دارد #نهج_البلاغه #کلام_مولا #مولا_جانم_علی #امیر_ملک_سخن @mola_amiralmomenin_as

«نادِ علیًّا مَظهَرَ العجائبَ، تَجِدْهُ عَونًا لکَ فی النَّوائب، کُلُّ همٍّ وغمٍّ سَیَنجَلی، بعَظَمَتِکَ یا اللَهُ، بِنُبوَّتِکَ یامحمّد، بولایتکَ یاعلیُّ یاعلیُّ یاعلیّ» @mola_amiralmomenin_as

اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى الْأَمِينِ الْمُؤْتَمَنِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ الْبَرِّ الْوَفِيِّ الطَّاهِرِ الزَّكِيِ‏ النُّورِ الْمُبِينِ (الْمُنِيرِ) الْمُجْتَهِدِ الْمُحْتَسِبِ الصَّابِرِ عَلَى الْأَذَى فِيكَ‏ اللَّهُمَّ وَ كَمَا بَلَّغَ عَنْ آبَائِهِ مَا اسْتُودِعَ مِنْ أَمْرِكَ وَ نَهْيِكَ وَ حَمَلَ عَلَى الْمَحَجَّةِ وَ كَابَدَ أَهْلَ الْعِزَّةِ وَ الشِّدَّةِ فِيمَا كَانَ يَلْقَى مِنْ جُهَّالِ قَوْمِهِ‏ رَبِّ فَصَلِّ عَلَيْهِ أَفْضَلَ وَ أَكْمَلَ مَا صَلَّيْتَ عَلَى أَحَدٍ مِمَّنْ أَطَاعَكَ وَ نَصَحَ لِعِبَادِكَ إِنَّكَ غَفُورٌ رَحِيمٌ‏ #امام_کاظم_(ع) @mola_amiralmomenin_as

🔰شیوه های مبارزات سیاسی امام کاظم علیه السلام ✔️از سال 148 هجری که امام صادق (ع) به شهادت رسید، دوران امامت حضرت کاظم (ع) آغاز گردید. 🔰 دورانی که امام کاظم(علیه السّلام) در آن زندگی می‌ کرد، مصادف با نخستین مرحله استبداد و ستمگری حکّام عباسی بود. آن بزرگوار با خلفای زیر معاصر بود: 1 - منصور دوانیقی (136 - 158)؛ 2 - محمد معروف به مهدی (158 - 169)؛ 3 - هادی (169 - 170)؛ 4 - هارون(2) (170 - 193). آنها تا چندی پس از آن که زمام حکومت را به نام علویان در دست گرفتند، با مردم و به خصوص با علویان برخورد نسبتا ملایمی داشتند؛ اما به محض این که در حکومت استقرار یافته و پایه‌ های سلطه خود را مستحکم کردند و از طرف دیگر با بروز قیام‌ های پراکنده‌ ای که به طرفداری از علویان پدید آمد و آنها را سخت نگران کرد، بنا را بر ستمگری گذاشته و مخالفان خود را زیر شدیدترین فشارها قرار دادند. آنها حتّی نزدیکترین دوستان خود هم‌ چون «عبدالله بن علی» را به خاطر تلاش‌ های پنهانیش، برای به دست آوردن جانشینی «سفاح» کشتند. «منصور» شمار فراوانی از علویان را به شهادت رساند؛ شمار بیشتری از آنان هم در زندان‌ های او درگذشتند. 🔰شیوه های مبارزه امام 1 - فر هنگ سازی برای تشکیل حکومت 2 - نفوذ در حکومت 1 - 2 - رساندن اطلاعات داخلی حکومت به امام علیه السلام 2 - 2 - پشتیبانی مالی از امام علیه السلام 3 - 2 - کمک مالی به شیعیان 3 - رازداری (تقیّه مداراتی) 4 - مبارزه منفی 5 - تربیت اندیشمندان فکری و سیاسی 6 - حمایت از انقلابیان 7 - حفظ نیروهای کارآمد @mola_amiralmomenin_as

✔️نهضت فخ ظلم و بیدادگریهای هادی عباسی در دوران حیات امام کاظم علیه السلام باعث بوجود آمدن نهضت مقاومتی در مدینه به رهبری یکی از نوادگان امام مجتبی علیه السلام به نام: «حسین بن علی بن حسن بن حسن » گردید، او به عنوان رهبر قیام تصمیم داشت که مکه - حرم امن الهی - را به عنوان پایگاه خود قرار داده و با بهره گیری از حضور انبوه مسلمانان در «موسم حج » پیام خود را به جهانیان برساند . اما سخت گیریهای فرماندار مدینه (عمر بن عبدالعزیز از نوادگان عمر بن خطاب) نسبت به خاندان علی بن ابی طالب علیهما السلام برای خوش خدمتی به خلیفه از جمله تازیانه زدن به فرزندان ابی طالب به اتهام واهی شراب خواری و چرخاندن آنان در کوچه و بازار، همچنین موظف ساختن بزرگان بنی هاشم برای معرفی هر روزه خود به فرمانداری، باعث شد که آتش قیام، پیش از موعد شعله ور شود. حسین با فرماندار مدینه درگیر شد و چند روز بعد، پس از تجهیز نیرو به همراه سیصد نفر از یاران خویش به سوی مکه رهسپار گشت. در آن سال گروهی از عباسیان از جمله: سلیمان بن منصور و محمد بن سلیمان، به مکه آمده بودند؛ هادی از قیام حسین آگاه شد و با نوشتن نامه ای محمد بن سلیمان را مامور جنگ با حسین کرد و سپاهی عظیم نیز روانه مکه نمود، در فاصله 3 میلی مکه و در سرزمین «فخ » جنگ سختی میان دو سپاه درگرفت، «حسین » رهبر قیام و حدود صد نفر از یارانش به شهادت رسیدند و بقیه پراکنده شدند؛ گروهی نیز از جمله سلیمان بن عبد الله بن حسن بن علی بن ابی طالب علیهم السلام، به اسارت درآمدند که پس از انتقال به بغداد سر از بدنشان جدا کردند. بنا به نقل مسعودی جنازه کشته ها به مدت 3 روز بر روی خاک صحرا باقی ماند و طعمه حیوانات و پرندگان بیابان گردید. این واقعه دردناک که به فرموده امام باقر علیه السلام پس از حادثه کربلا دردآورترین واقعه برای اهل بیت بود، در روز هشتم ذی الحجه الحرام همان سال به وقوع پیوست. هادی عباسی که از این رویداد به شدت خشمگین شده بود و آن را از ناحیه موسی بن جعفر علیهما السلام می دانست، تصمیم به قتل آن حضرت گرفت؛ اما قاضی ابویوسف شاگرد ابوحنیفه که مقرب دستگاه بود سوگند یاد کرد که موسی بن جعفر علیهما السلام نقشی در این واقعه نداشته است و بدین وسیله خلیفه را از کشتن امام هفتم بازداشت. مزار شهیدان قیام فخ اکنون در شهر مکه در راه کسانی است که برای عمره مجدد به مسجد تنعیم می آیند، ولی حاکمان وهابی نتوانستند حتی محل مزار را که به صورت تپه ای بر جای بود تحمل کنند. در اطراف تپه ساختمان ساخته اند و اخیرا هم آنچه را که از مزار باقی مانده بود با دیواری بتونی محصور کرده اند. ✔️شاید بتوان گفت دوران حکومت هارون، بدترین دوران برای شیعیان بویژه امام موسی بن جعفر علیهما السلام بود. هارون الرشید در همان آغاز حکومت خود، امام هفتم را زندانی کرد؛ خلیفه به هنگام سفر به حج گزارشهایی از مامورانش درباره موسی بن جعفر دریافت نمود که حکایت از سرازیر شدن اموال و وجوهات شرعیه از هر نقطه جهان به سوی موسی بن جعفر علیهما السلام می کرد . ترس از نهضت فراگیر و برچیده شدن حکومت عباسیان بر چهره خلیفه سایه افکند، و وقتی به هنگام طواف «کعبه » با امام هفتم ملاقات نمود به ایشان گفت: «تو همان کسی هستی که مردم مخفیانه با او بیعت می کنند؟» موسی بن جعفر علیهما السلام در پاسخ وی با جمله ای حکیمانه فرمود: «تو پیشوای اجساد مردم و من امام دلهای آنان هستم .» @mola_amiralmomenin_as